Ποιον επιθυμεί ο Ερντογάν για πρωθυπουργό;

Του Κώστα Στούπα 

1) Ποιον επιθυμεί ο Ερντογάν για πρωθυπουργό;

Μετά την "κωλοτούμπα" του 2015 οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία αλλά και τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας στη Δύση, έστω και σαν τελευταίος τροχός της αμάξης, δεν τρομάζουν.

Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης θεωρεί πως ελάχιστα πράγματα θα αλλάξουν σε σχέση με την οικονομία και τους γενικότερους προσανατολισμούς της χώρας. Ως ένα σημείο ορθώς το πιστεύει.

Ο κ. Τσίπρας δεν τόλμησε τη σύγκρουση όταν τον πίεζε η πλειοψηφία της χώρας να την κάνει, δεν θα την κάνει τώρα που η πλειοψηφία όσων τον ακολουθούν συμπλέει με τις βασικές δυτικότροπες στρατηγικές επιλογές.

Αν κάτι φοβίζει στην προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας πλέον, είναι η στρατηγική του για τις γεωπολιτικές εξελίξεις και η στρατηγική που επιλέγει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις...

Ο κ. Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και η αριστερά συνολικότερα, θεωρούν τα ελληνοτουρκικά μια καυτή "πατάτα" την οποία δεν θα ακουμπήσουν και θα ξεπεράσουν με δηλώσεις του τύπου παραπομπή των διαφορών στη Χάγη.

Επιπλέον, το αριστερό και αντισυστημικό τους παρελθόν τους ωθεί να εμφανίζουν αυξημένη υποταγή σε συγκυριακές και ενίοτε αντιφατικές επιθυμίες των συμμάχων.

Υπό το πρίσμα αυτό κάποιος θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους Αμερικάνους ή τους Γάλλους σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά παρά στην προσέγγιση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι Αμερικάνοι και οι Γάλλοι επειδή αντιλαμβάνονται την αναβάθμιση της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη επιθυμούν μια ισχυρή Ελλάδα στα πλευρά της ως παράγοντα ανάσχεσης και ελέγχου της.

Η προσπάθεια απόδρασης των ευθυνών με άλλοθι το διεθνές δίκαιο από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πως δεν αντιλαμβάνεται τη μεγάλη στρατηγική της Τουρκίας η οποία είναι σε τροχιά αντίθετη με τα ελληνικά συμφέροντα.

Η διακυβέρνηση Τσίπρα μεταξύ 2015-2019 σε σχέση με την Τουρκία του Ερντογάν, αποτελεί μέγιστη πηγή ανησυχίας τόσο για την ικανότητα αντίληψης του διακυβεύματος όσο και για τις προθέσεις.

Καθόλου τυχαίο δεν πρέπει να θεωρείται πως το καθεστώς Ερντογάν ξεκίνησε την τελευταία περίοδο ένταση μεταξύ των δυο χωρών αμέσως μετά το πέρας της διακυβέρνησης Τσίπρα.

Το εγχείρημα της υβριδικής εισβολής στον Έβρο ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2020, λίγους μήνες μετά την απομάκρυνση του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία το Καλοκαίρι του 2019.

Το Φθινόπωρο του 2019 υπογράφεται το Τουρκολιβυκό μνημόνιο και το Καλοκαίρι του 2020 ακολουθεί ένταση στη Ν.Α. Μεσόγειο κατά την οποία οι ένοπλες δυνάμεις για μήνες κινητοποίησαν σημαντικό μέρος της ισχύος τους.

Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που είχε προηγηθεί, η Τουρκία είχε επιλέξει μια τακτική "ήρεμων νερών" χωρίς εντάσεις και προκλήσεις.

Βέβαια, κατά την περίοδο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τα σύνορα της χώρας είχαν καταντήσει "σουρωτήρι" με τις ανεξέλεγκτες διελεύσεις μεταναστών και προσφύγων και μεταναστών που υποδύονταν τους πρόσφυγες.

Χαρακτηριστικές ήταν οι αναφορές του Ερντογάν πως ο κ. Τσίπρας του είχε υποσχεθεί την άμεση παράδοση των στρατιωτικών που είχαν ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα και μετείχαν στο πραξικόπημα ανατροπής του, παραβιάζοντας την ελληνική και διεθνή νομοθεσία.

Οι Τούρκοι αξιωματικοί δεν παραδόθηκαν στην Τουρκία μόνο μετά από κινητοποίηση Ελλήνων πολιτών και θεσμικών παραγόντων στα πλαίσια των εφαρμογών του κράτους δικαίου.

Η μαρτυρία του Α. Δοξιάδη που κοινοποίησε στα ΜΚΔ και παραθέτουμε στη συνέχεια είναι χαρακτηριστική του κλίματος της περιόδου και του τρόπου που χειριζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ τα ζητήματα εθνικής ασφαλείας.

Παρά την προσπάθεια "ωρίμανσης" του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση, η προσέγγιση στα ζητήματα που αφορούν την Τουρκία και τις διεθνείς γεωπολιτικές εξελίξεις παραμένει ιδιαίτερα ανησυχητική.

Τούτο σε μια περίοδο ρευστότητας και ανακατατάξεων όπου όλοι αυξάνουν τις εξοπλιστικές δαπάνες αποτελεί κίνδυνο.

2) Δύο πρόσωπα, δυο ψηφοδέλτια, δυο Ελλάδες

"Δεν θέλω να μπω σε λογική συγκρίσεων των ψηφοδελτίων Επικρατείας των κομμάτων, πράγμα άλλωστε περιττό αφού το καθένα εκφράζει αυτό που είναι ο αρχηγός του, ο μόνος που αποφασίζει για το ζήτημα. Και το ποιος είναι ο καθένας το ξέρουμε για όλους.

Αλλά μια σύγκριση πνίγομαι αν δεν την κάνω, γιατί έχω προσωπική εμπειρία, πολύ πικρή: τη σύγκριση της Ειρήνης Αγαπηδάκη στο Επικρατείας της ΝΔ και της Ζαχαρούλας Τσιριγώτη στου Σύριζα.

Αρχές του 2017, η Αγαπηδάκη, τότε απλή πολίτης, εντελώς άγνωστη έξω από το διαδίκτυο, αλλά με σημαντικό επαγγελματικό και ακαδημαϊκό έργο και πίσω της τον πρωταγωνιστικό, αλλά άγνωστο καθότι αδιαφήμιστο, αγώνα της για το "Μένουμε Ευρώπη", έδωσε μαζί με εμένα και μερικούς άλλους τον καλό αγώνα για τη σωτηρία των Οκτώ Τούρκων ικετών. Των άμοιρων αυτών ανθρώπων που ήρθαν στην Ελλάδα να σωθούν από έναν δικτάτορα και που ο Τσίπρας (ναι αυτός που μιλάει τώρα για "Δικαιοσύνη Παντού") έταξε πεσκέσι στον Ερντογάν, παράνομα, ανήθικα, απάνθρωπα και δουλοπρεπέστατα. Τότε γνωριστήκαμε ουσιαστικά με την Ειρήνη, όταν συνέβαλλε καθοριστικότατα στον τίμιο αγώνα της σωτηρίας των Οκτώ. Και έφερε σε αυτόν όλο της το θάρρος, το πάθος, την οξύνοια και τον κοφτερό της δημόσιο λόγο. Λιοντάρι πραγματικό.

Η Τσιριγώτη, τότε αντιστράτηγος της ΕΛΑΣ, υπεύθυνη για τους Αλλοδαπούς και το Μεταναστευτικό, υπήρξε αντίθετα το χέρι του Τσίπρα, που ήθελε πάση θυσία να τους στείλουμε πίσω, και υλοποιούσε τη βούληση του στην Αστυνομία. Κολλητή η Τσιριγώτη του ενορχηστρωτή από το Μαξίμου του άνομου αγώνα του Τσίπρα, του Βαγγέλη Καλπαδάκη, αλλά και της συντρόφου του, Φεϊζά Μπαρουκτσού, πολιτικής υπευθύνου στην Τουρκική Πρεσβεία και ενορχηστρώτριας της προσπάθειας να πάρουν τους Οκτώ από την άλλη μεριά, κάθε βδομάδα καλεσμένη στο σπίτι τους, και κολλητή φιλενάδα της κυρίας Μπαρουκτσού, ως πειθήνιο όργανο, έκανε ό,τι της έλεγαν για να παίζει το κυβερνητικό παιχνίδι.

Γενικά, οι αστυνομικοί που φύλαξαν τους Οκτώ έδειξαν βαθιά ανθρωπιά και ενσυναίσθηση, περιορισμένοι βέβαια από το καθήκον τους. Αλλά ειδικά με ευθύνη της Τσιριγώτη, επί δύο χρόνια, μέχρι και ο Άρειος Πάγος αλλά και το Συμβούλιο Επικρατείας, με τη συμπαράσταση της κοινωνίας πολιτών, να αριστεύσουν σώζοντας τους Οκτώ, οι οκτώ κρατήθηκαν δυο χρόνια σε ένα φρικτό υπόγειο σκοτεινό κελί, σαν τα ζώα. Αυτή ήταν η δημοκρατική της ευαισθησία, αυτή η ανθρωπιά της: του μεσαιωνικού δεσμοφύλακα.

Τέλη του Δεκεμβρίου 2016, όταν η Δευτεροβάθμια Επιτροπή Ασύλου έδωσε το άσυλο στον πρώτο από τους Οκτώ, και ελευθερώθηκε κατά νόμο, το άλλο πειθήνιο όργανο του τρίδυμου Τσίπρας-Καλπαδάκης-Μπαρουκτσού, ο τότε υπουργός Μετανάστευσης Μουζάλας προσέβαλλε την απόφαση.

Είχαμε πάει με τον απελευθερωθέντα στην Υπηρεσία Ασύλου, με τον Πρόεδρο του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες και τον δικηγόρο του ανθρώπου στον Άρειο Πάγο. Αλλά λαμβάνοντας τις διαταγές της από το Μαξίμου, η Τσιριγώτη, για να μην γίνει η αρπαγή του ανθρώπου παρουσία μας, ξεγελώντας μας δόλια, με όλη τη δουλoπρέπεια και την πονηριά του Χατζηαβάτη, κρύβοντας για λίγο τον Βεληγκέκα μέσα της, μας απομάκρυνε από την Υπηρεσία Ασύλου όπου είχαμε και μας κάλεσε όλο γλύκα δίπλα, στο γραφείο της, τάχα "για να συζητήσουμε το πού θα στεγαστεί τώρα που ελευθερώθηκε". Ανάξιο και δειλό, γελοίο τέχνασμα, έμπνευση προσωπικότητας σάπιας. Και το έκανε μόνο και μόνο ώστε να αρπάξουν τον άνθρωπο χωρίς την παρουσία μας, άρα και την παρέμβασή μας, που θα ήταν ηχηρότατη και ντροπιαστική για την ίδια και το σύστημα που υπηρετούσε.

Λογάριασε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί εκεί, στην Υπηρεσία, είχαμε αφήσει τον άνθρωπο την Ειρήνη Αγαπηδάκη (το ξαναλέω: απλή πολίτη τότε) και την Ελένη Κουτσουράκη, δικηγόρο από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και εξ ίσου γενναία υπερασπίστρια του δίκιου των Οκτώ. Αυτές δεν τις λογάριασε η Τσιριγώτη ως επικίνδυνες και δεν τις φώναξε και αυτές για να τις ξεγελάσει στο γραφείο της. (Ποιος ξέρει, μπορεί να σκέφτηκε "γυναίκες είναι μωρέ, σιγά") Αλλά όταν τα αστυνομικά όργανα που διέταξε η Τσιριγώτη άρπαξαν τον άνθρωπο -- στην κυριολεξία άρπαξαν -- η Ειρήνη και η Ελένη πιάστηκαν απάνω του και τον κρατούσαν, σαν καλές μανάδες που πάνε να σώσουν με προσωπικό κίνδυνο το παιδί τους, μέχρι που οι αστυνομικοί να τις διώξουν από πάνω του με σωματική βία.

Φυσικά, επικράτησε τότε, για λίγο, ο νόμος του ισχυρού. Όμως, μήνες μετά, με τη λήξη των δικαστικών αγώνων στο Συμβούλιο της Επικρατείας, και τον κοινό μας αγώνα με όλους αλλά και τον αείμνηστο Stavros Tsakyrakis και τον Νίκο Αλιβιζάτο, νίκησε ο γλυκός νόμος του δίκιου. Και οι Οκτώ σώθηκαν.

Χάρη και στην Ειρήνη Αγαπηδάκη, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη σωτηρία τους. Κόντρα στο φρικαλέο και ντροπιαστικό σχέδιο που υλοποιούσε και η τάχα πατριώτης και δημοκράτης Ζαχαρούλα Τσιριγώτη, που δεν ντράπηκε τον όρκο, τη στολή και τα γαλόνια της.

Φίλες και φίλοι, κυρίες και κύριοι, Ελληνίδες, Έλληνες και οι δύο συμμετέχουν από σήμερα στα ψηφοδέλτια Επικρατείας δύο κομμάτων. Διαλέγετε και παίρνετε.

Απόστολος Δοξιάδης…

kostas.stoupas@capital.gr