Τι μας χρωστάει ο Κωνσταντίνος...

Του Κώστα Στούπα

1) Τι μας χρωστάει ο Κωνσταντίνος...

Το τέλος του έκπτωτου μονάρχη Κωνσταντίνου, ο οποίος κηδεύεται σήμερα, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μερικές σκέψεις σε σχέση με τη διανοητική και συναισθηματική μας κατάσταση ως έθνους...

Μια πρώτη παρατήρηση αφορά το εύρος των αλλαγών που έχουν συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία 50 περίπου χρόνια.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ο νεαρός και άπειρος τότε μονάρχης ως μη όφειλε ανέτρεψε την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, αποσταθεροποιώντας το πολιτικό σύστημα, γεγονός που οδήγησε στη δικτατορία του ’67.

Το επιχείρημα που επικαλέστηκε αργότερα ο Κωνσταντίνος, πως όρκισε την κυβέρνηση της Χούντας και φωτογραφήθηκε μαζί της σκυθρωπός, προκειμένου να διαπιστώσει ο ελληνικός λαός την αποδοκιμασία του για το πραξικόπημα,, αποδεικνύει και την πολιτική ανωριμότητα και φαιδρότητά του ως πολιτικού προσώπου...

Η δικαιολογία  που πρόβαλαν τότε οι δικτάτορες για την εκτροπή του πολιτεύματος ήταν πως παρενέβησαν προκειμένου να βάλουν τέλος στην οχλοκρατία και να αποτρέψουν τον κομμουνιστικό κίνδυνο.

Τούτο βέβαια το κατάφεραν μόνο για τα επόμενα επτά χρόνια. Στη συνέχεια η Χούντα λειτούργησε ως αιτία, το πολιτικό εκκρεμές της μεταπολίτευσης να κινηθεί προς τα αριστερά βαθύτερα και για μεγαλύτερη χρονική διάρκεια σε σχέση με την επιρροή που εμφάνιζε η αριστερά ιστορικά...

Αν είχε αφεθεί να κυβερνήσει ο Γεώργιος Παπανδρέου, όπως και τόσοι άλλοι,  θα είχε απομυθοποιηθεί.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 π.χ.  ο ελληνικός λαός αποφάσισε να αναδείξει στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου με βασικά αιτήματα την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ και την εθνικοποίηση μεγάλου μέρους της παραγωγικής βάσης.

Στο τέλος της δεκαετίας ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπιζε το ειδικό δικαστήριο και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κέρδιζε τις εκλογές με ποσοστά που πλησίαζαν το 50%.

Εξαιτίας της χρεοκοπίας του 2010, το  2015 ο αριστερίζων  Αλέξης Τσίπρας κέρδιζε τις εκλογές και σχημάτιζε κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του Π. Καμμένου με βασικά συνθήματα το "σκίσιμο" των μνημονίων, το Ευρώ δεν είναι "φετίχ",  τη διαγραφή του χρέους, την αναζήτηση "ασφαλών λιμανιών" μακριά από τη Δύση κλπ.

Το 2019 έχασαν τις εκλογές αφού είχαν υπογράψει άλλο ένα μνημόνιο, δεν είχαν διαγράψει το χρέος, είχαν υπογράψει τη συμφωνία των Πρεσπών κατά τη βούληση του ΝΑΤΟ... Αν και μέχρι το 2015 βασικό σύνθημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν το τέλος στις πολιτικές λιτότητας, το 2019 παρέδωσαν το μεγαλύτερο δημοσιονομικό πλεόνασμα που έχει πετύχει ποτέ ελληνική κυβέρνηση.

Το 1980 και το 2015 συντελέστηκε η μεγαλύτερη απομυθοποίηση της αριστεράς ενώ το 1949 και το 1967, παρά τη συντριβή, συνετέλεσαν στη μυθοποίησή της.

Το γεγονός πως στην Ελλάδα μετά το 2000 υπάρχει ακόμη το μεγαλύτερο ΚΚ στη Δύση και το 2015 πολλά από τα σταλινικά "ρετάλια" της μεταπολίτευσης γίνονταν βουλευτές και υπουργοί, κατά ένα μεγάλο μέρος το οφείλουμε στη Χούντα.  

Αυτό που σκέφτομαι είναι πως αν το 1965 ο Κωνσταντίνος είχε αφήσει τον Γεώργιο Παπανδρέου να κυβερνήσει και το 1967 δεν είχε νομιμοποιήσει τη Χούντα, ορκίζοντας την κυβέρνησή της, μετά το ’74 θα είχαμε αποφύγει τη μετακίνηση του πολιτικού εκκρεμούς τόσο αριστερά και επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα...

Τόσο στα αριστερά του πολιτικού φάσματος όσο και στα δεξιά υπερισχύει η πεποίθηση πως η ευημερία και πρόοδος της χώρας μπορεί να  εξασφαλιστεί με την ολοκληρωτική επικράτηση της κάθε μιας από τις παρατάξεις και την εκμηδένιση της άλλης.

Τούτο έχει αποδειχτεί λάθος. Καμία δεν εξαφανίζεται. Αντιθέτως, όταν επιχειρείται η ολική επικράτηση της μίας πλευράς, η άλλη  επανέρχεται δριμύτερη. Η αποδοτικότερη  για όλους επιλογή είναι η συναίνεση σε μια κοινή συνισταμένη ως στρατηγική κατεύθυνση προς την οποία κινείται η χώρα. Δηλαδή, αυτό που λίγο πολύ γίνεται...

Αυτό είναι που πετύχαμε στη μεταπολίτευση...

2) Όζει Ολόκληρη η Κοινωνία

Διαβάζοντας τα σχόλια για το άρθρο σου περί διαφθοράς στις ΜΚΟ θα ήθελα και εγώ να καταθέσω την άποψή μου, ως άνθρωπος που συμμετείχα - αμισθί φυσικά - για κάποια χρόνια σε μια ΜΚΟ η οποία και τελικά έκλεισε επειδή δεν μπορούσαμε πια να διαθέτουμε τον χρόνο και κυρίως τα χρήματα (ακριβώς, εμείς όχι μόνο δεν παίρναμε αλλά δίναμε κιόλας).

Καταρχάς είναι σκόπιμο να περιγράψουμε τι ακριβώς είναι μια ΜΚΟ και που διαφέρει από μια κλασική εταιρεία. Σύμφωνα με την Wikipedia λοιπόν: "Η ειδοποιός διαφορά από τα κερδοσκοπικά νομικά πρόσωπα είναι ότι το τυχόν κέρδος δεν διανέμεται στα μέλη του νομικού προσώπου, αλλά παραμένει στην οργάνωση και έπειτα διανέμεται στους κατάλληλους αποδέκτες".

Συνεπώς, οι ΜΚΟ είναι κανονικές εταιρίες, απλώς ο ιδιοκτήτης δεν βάζει τα κέρδη με άμεσο τρόπο (μπορεί όμως έμμεσα) στην τσέπη του. Μια χαρά έσοδα έχουν και μισθούς δίνουν και επενδύσεις/αγορές κάνουν. Π.χ. το πασίγνωστο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος (Pierce – Deree – Alba) είναι ένας μη κερδοσκοπικός εκπαιδευτικός οργανισμός που προσφέρει εκπαίδευση προς αμοιβή, και μάλιστα ιδιαίτερα υψηλή αμοιβή. Εκεί βέβαια ο χώρος είναι υγιής αφού βασίζεται στη λογική του ελεύθερου ανταγωνισμού: αν δεν προσφέρεις καλές υπηρεσίες δεν θα έχεις έσοδα.

Η κομπίνα λοιπόν έγκειται στο ότι η ΜΚΟ "πουλάει" ηθική (αφού ακόμα και στον ορισμό αναφέρεται ότι δεν είναι στόχος το κέρδος), αλλά μπορεί να δίνει ό,τι μισθούς & μπόνους θέλει, κάνοντας κάποιους πλούσιους. Τα βασικά έσοδα φυσικά, και είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν προέρχονται από τις προσφορές του κόσμου (εκτός ίσως από κάποιες μεγάλες και γνωστές ΜΚΟ, όπως Χαμόγελο του Παιδιού, κλπ) αλλά από προγράμματα και επιδοτήσεις, τα οποία είναι ακριβώς και ο λόγος που ιδρύονται οι περισσότερες ΜΚΟ. Βέβαια (φιλοσοφικό ερώτημα) εάν φτιάξεις μια εταιρεία και βάλεις τον εαυτό σου διευθυντή με μισθό 5.000 είναι όντως κομπίνα; Εξαρτάται, αν είσαι ταυτόχρονα και εκείνος που επηρεάζει - με τον Α ή Β τρόπο - την επιδότηση, τότε σίγουρα ναι.

Δεν είναι απλώς "μερίδα τους" που όζει, όπως ανέφερε άλλος αναγνώστης, είναι - για εμένα - η συντριπτική πλειοψηφία. Μερικές φορές αρκεί να δεις ποιοι βρίσκονται πίσω από τις ΜΚΟ για να καταλάβεις... Ελάχιστες είναι οι αγνές προσπάθειες που δεν έχουν σκοπό το άμεσο οικονομικό κέρδος. Βέβαια από τη στιγμή που όζει όλη η χώρα, η κοινωνία και το κράτος, πώς θα μπορούσαν οι ΜΚΟ να είναι κάτι διαφορετικό;

Ιδανικά θα έπρεπε να υπάρχει η διάκριση μεταξύ "Μη Κερδοσκοπικού Φιλανθρωπικού Οργανισμού" και "Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας" ή ακόμα καλύτερα κάτι του στυλ "Εταιρεία Συσσώρευσης Κερδών", αφού το ΜΚΟ είναι εντελώς παραπλανητικό. Επίσης, η διαφάνεια στα έσοδα της ΜΚΟ, ο αυστηρός έλεγχος διαχείρισης κρατικών & κοινοτικών πόρων, η δημόσια ανάρτηση όλων των εξόδων (μισθών, bonus, παροχών, κλπ), καθώς και η κάθε μορφή εξονυχιστικού ελέγχου σχέσης ιδιοκτήτη ΜΚΟ με αξιωματούχους είναι προαπαιτούμενα ώστε να καθαρίσει ο χώρος. Αλλά ποιος θα τα κάνει αυτά, αφού εκείνοι που νομοθετούν είναι συχνά και εκείνοι που επωφελούνται από τις ΜΚΟ;

Φιλικά,

Αλέξανδρος Αγγελής

kostas.stoupas@capital.gr