Αλέξη αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια…

Του Κώστα Στούπα

1) Αλέξη αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια…

_{…πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.}

_{Κωνσταντίνος Καβάφης}

Αποχαιρετισμός στην μεταπολίτευση…

Λένε πως τα μυρμήγκια λίγο πριν πεθάνουν βγάζουν φτερά, υπονοώντας πως η αλαζονεία αποτελεί την καλύτερη συνταγή για την καταστροφή. Επίσης, λένε πως τις μεγαλύτερες γκάφες τις τελούν εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους ικανό για όλα…

Υπό τις παραπάνω έννοιες, το πολιτικό τέλος του Αλέξη Τσίπρα το προανήγγειλε ο ίδιος στις 27 Ιουνίου του 2015 όταν ανακοίνωσε το δημοψήφισμα που δεν ήθελε να κερδίσει και τελικά κέρδισε και έπραξε τα ακριβώς αντίθετα της εντολής του…  

Την ίδια περίοδο τελείωσε και η μεταπολίτευση, της οποίας το πολιτικό τοπίο χαρακτηρίσθηκε από ένα ισχυρό δικομματισμό με την κεντροαριστερά να κυβερνά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα παίρνοντας τη ρεβάνς από την μεταπολεμική περίοδο που η χώρα κυβερνήθηκε κυρίως από της δεξιά, ενίοτε με τη στήριξη των κεντρώων φιλελευθέρων.

Το μεγαλύτερο πολιτικό κατόρθωμα του Ανδρέα Παπανδρέου στη μεταπολίτευση ήταν η απόσπαση του μεγαλύτερου μέρους του Κέντρου και η συσπείρωση διαφόρων τάσεων της Κεντροαριστεράς, της Αριστεράς και της Άκρας Αριστεράς  κάτω από την ίδια πολιτική ομπρέλα, το  ΠΑΣΟΚ.

Πριν από την δικτατορία και μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο, το Κέντρο, η Κεντροαριστερά και η Αριστερά αντιπροσωπεύονταν από 4-5 μεγαλύτερα και μικρότερα κόμματα. Ο χώρος αυτός κυβέρνησε μόνο όταν συνασπίστηκε υπό τη ηγεσία προσώπων όπως ο Πλαστήρας ή όταν συσπειρώθηκε γύρω από την Ένωση Κέντρου υπό τη ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου.

Στον κ. Τσίπρα έλαχε να είναι αυτός που θα διαλύσει το μεταπολιτευτικό κατόρθωμα της συνύπαρξης λαϊκιστών, εκσυγχρονιστών, αριστερών και λοιπών κρατικοδίαιτων "πελατών"  που είχε δημιουργήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, στα εξ ων είχε συντεθεί.  Μαζί, βέβαια, διάβρωσε οριστικά και το αυτοαποκαλούμενο ηθικό πλεονέκτημα της πέραν του ΠΑΣΟΚ Αριστεράς. Το πρώτο πλήγμα το είχε επιφέρει ο ίδιος ο Ανδρ. Παπανδρέου.

Τούτο το πέτυχε με τον τρόπο που πολιτεύθηκε, δημαγωγώντας πως υπάρχει κάποια εύκολη μαγική διέξοδος από τη χρεοκοπία του 2010 για το 70%-80% της οποίας βέβαια ευθύνονταν το μεταπολιτευτικό Παπανδρεϊκό μοντέλο διακυβέρνησης και κατά 20%-30% η 5ετία 2004-2009 της διακυβέρνησης από τον Κώστα Καραμανλή.

Όπως έχουμε ξαναγράψει πολλάκις, ο κ. Τσίπρας έχασε τις εκλογές του 2019 (και εντεύθεν) το καλοκαίρι του 2015, όταν παραδέχθηκε πως δεν είχε κάποια διαφορετική διέξοδο από το αδιέξοδο της χρεοκοπίας.

Είχε την ατυχία να κερδίσει τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2015 και να κυβερνήσει με τα πολιτικά "παρατράγουδα" του κ. Καμένου για τέσσερα χρόνια, ολοκληρώνοντας την εικόνα μια πολιτικά ανεπαρκούς και ηθικά προβληματικής διακυβέρνησης.

Όσο ήταν κυβέρνηση και διέθετε το προνόμιο της νομής της εξουσίας, είχε τη στήριξη ενός 10%-15% που νιώθει ασφαλές να είναι πλάι στην εκάστοτε εξουσία.

Μόλις έχασε τις εκλογές και τυπικά, το 2019, το κοινό αυτό τον εγκατέλειψε αφήνοντάς τον μόνο με το 20%-25% της λαϊκίστικης πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ.

Στην τελευταία Δημοσκόπηση της Marc για το "Πρώτο Θέμα" π.χ. η Ν.Δ. λαμβάνει το 37,6% και ο ΣΥΡΙΖΑ το 21,2%. Με την αναγωγή, τα ποσοστά διαμορφώνονται σε 39,5% και 22,3%. Πάνω κάτω τα ίδια δείχνουν οι περισσότερες δημοσκοπήσεις.

Αν αθροίσουμε τα ποσοστά όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης μετά την αναγωγή, φτάνουμε στο 41% έναντι 39,5% της Νέας Δημοκρατίας. Αν αθροίσουμε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και των όμορων ΚΙΝΑΛ και ΚΚΕ βγάζουμε 34,8%, το οποίο υπολείπεται του 39,5%.

Τούτο μόνο θεωρητικά, γιατί με βάση τις έρευνες το 70% του ΚΙΝΑΛ βρίσκεται εγγύτερα της Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη παρά στο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ του ΚΚΕ παραμένει περιχαρακωμένο εκτός τόπου και χρόνου.

Το 88,2% του συνόλου εκφράζει αρνητική άποψη για την μέχρι τώρα αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο πιστεύει και το 54,9% αυτών που στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν πιστεύω πως στην Κουμουνδούρου έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της ανατροπής του μεταπολιτευτικού σκηνικού, το οποίο οι ίδιοι έχουν πετύχει…

Οι αριθμοί αυτοί αποτυπώνουν την πολιτική γεωγραφία ενός τοπίου που έχει περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά με τη δεκαετία του ’50, όταν ηγεμόνευαν ο Εθνικός Συναγερμός και η ΕΡΕ, και λιγότερα με τη μεταπολίτευση…

Το τέλος της μεταπολίτευσης ξεκίνησε το 2012 και φαίνεται πως ολοκληρώθηκε  ουσιαστικά το καλοκαίρι του 2015, και τυπικά με τις εκλογές του 2019.

Τα ποιοτικά στοιχεία σχεδόν όλων των ερευνών της κοινής γνώμης τα τελευταία 4-5 χρόνια δείχνουν πλήρη αδυναμία του κ. Τσίπρα και του σχήματος που ηγείται να διευρύνουν την επιρροή ή έστω να εξασφαλίσουν την ανοχή ακόμη και του ποσοστού με το οποίο έχασαν τις εκλογές το 2019.

Τούτο δύσκολα δεν θα οδηγήσει σε ανακατατάξεις στον χώρο μεταξύ Κεντροδεξίας και Αριστεράς μετά τις προσεχείς εκλογές, χωρίς αυτό να σημαίνει πως κάποιος θα μπορέσει εύκολα να φέρει κάτω από την ίδια "ομπρέλα" Κεντρώους, Κεντροαριστερούς, Αριστερούς ξανά.

Τουτέστιν, ας αποχαιρετίσουμε την μεταπολίτευση που ξέραμε…

2) Δύσκολα τα πράγματα…

Η JPMorgan σε πρόσφατη ανάλυση τοποθετεί την εύλογη αξία του Bitcoin μεταξύ 23.000 και 35.000 δολαρίων μεσοπρόθεσμα.

Σε προηγούμενη ανάλυση η ίδια επενδυτική τράπεζα έβλεπε το δημοφιλές κρυπτονόμισμα να φτάνει μέχρι και τα 140.000 δολάρια.

Αδυνατώ να αντιληφθώ τα κριτήρια με βάση τα οποία γίνονται αυτές οι εκτιμήσεις από τη στιγμή που το Bitcoin έχει αποτύχει να γίνει μέσω αποταμίευσης και μέσο παράνομων συναλλαγών.

Τούτο γιατί:

Κανένας δεν αποταμιεύει έστω και το 1% της περιουσίας σε κάτι που έχει τόσο μεγάλες διακυμάνσεις.

Πρόσφατα οι αμερικάνικες αρχές εντόπισαν τους υπεύθυνους ενός επιχειρηματικού εκβιασμού με Bitcoin, γεγονός που θέτει σε αμφισβήτηση της μυστικότητα που εξασφαλίζουν οι συναλλαγές με κρυπτονομίσματα.

Οπότε απομένει ο ρόλος ως μέσον κερδοσκοπίας. Όταν, όμως, μια μικρή μειοψηφία ελέγχει το μεγαλύτερο ποσοστό των κρυπτονομισμάτων που κυκλοφορούν, όλα είναι πιθανά και το 0 και το 500.000.

Αυτό που δεν είναι εύκολο είναι να φύγει κάποιος κερδισμένος αν δεν είναι ο ίδιος αυτός που χειραγωγεί ένα κερδοσκοπικό παιγνίδι…

kostas.stoupas@capital.gr