Μπορούμε να γίνουμε Ισραήλ...

Του Κώστα Στούπα 

1) Μπορούμε να γίνουμε Ισραήλ...

Τα τελευταία χρόνια κερδίζει έδαφος στην ελληνική κοινωνία η πεποίθηση πως η Ελλάδα προκειμένου να επιβιώσει στη γεωγραφική ζώνη στην οποία βρίσκεται, μεταξύ τριών ηπείρων και περισσότερων πολιτισμών, πρέπει να γίνει σαν το Ισραήλ.

Τούτο βέβαια ο καθένας το εκλαμβάνει όπως του αρέσει ανάλογα με τις προκαταλήψεις και τις επιθυμίες του...

Οι "μιλιταρίζοντες"  το εκλαμβάνουν ως μια κατάσταση όπου ο μισός πληθυσμός θα κυκλοφορεί με βαρύ φορητό οπλισμό στα σούπερ-μάρκετ και τις καφετέριες καθώς πιστεύουν πως αυτό θα ενδυναμώσει το σθένος μας ως κοινωνία...

Οι "ηδονοβλεψίες" ως μια ευκαιρία για εμπλουτισμό της καθημερινότητας με εικόνες σφριγηλών νεανικών κορμιών με εξαρτήσεις ειδικών δυνάμεων...

Οι "θρησκόληπτοι" τον αντιλαμβάνονται σαν μια ευκαιρία επανόδου του κατηχητικού στα σχολεία γιατί έχουν τη στρεβλή πεποίθηση πως το σθένος που επιδεικνύει η κοινωνία του Ισραήλ προέρχεται από την αταλάντευτη προσήλωση στις παραδόσεις και τη θρησκεία... Κάτι που ουδόλως συμβαίνει...

Οι στρατιωτικοί, οι μυστικές υπηρεσίες  και οι διπλωμάτες το αντιλαμβάνονται  ως  αναβάθμιση των δικών τους ρόλων προκειμένου το υψηλό επίπεδο απόδοσης των υπηρεσιών τους να μην επηρεάζεται από τις συχνές κυβερνητικές αλλαγές και τις κομματικές επιλογές σε βάρος της αξιοκρατίας...

Οι κρατικιστές (δεξιοί και αριστεροί) το αντιλαμβάνονται ως μια ευκαιρία ο οικονομικός σχεδιασμός να περάσει από την άναρχη ιδιωτική πρωτοβουλία στο κράτος όπως συνήθως γίνεται σε συνθήκες πολέμου.

Οι θιασώτες των αγορών και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας εστιάζουν στην ευκολία με την οποία πολλές ιδιαίτερα ανταγωνιστικές και καινοτόμες επιχειρηματικές ιδέες έχουν βρει φιλικό και πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν στο Ισραήλ...

Τέλος, οι "επιδοματολάγνοι" Έλληνες αγρότες εντυπωσιάζονται με τη στρεμματική απόδοση των γεωργικών καλλιεργειών που στο Ισραήλ φτάνει τα 1.290 ευρώ και στην Ελλάδα δεν ξεπερνά τα 190 ευρώ.

Η "καραμέλα" πως φταίει το ευρώ είναι παντελώς ανυπόστατη καθώς η Ολλανδία με ευρώ μια χαρά έχει καταφέρει να έχει στρεμματική απόδοση περί τα 1.700 ευρώ...

Φυσικά την αύξηση της στρεμματικής απόδοσης την φαντάζονται πως την πετυχαίνει κάποιος υπουργός Γεωργίας ο οποίος συνήθως δεν έχει εργαστεί ποτέ ούτε ως αγρότης ούτε ως κάτι άλλο και όχι με μια στρεμματική συσσώρευση ανά επιχειρηματική μονάδα που θα καταστήσει τους 999 στους  1.000 από τους ίδιους ανέργους ή έστω  εργατικό δυναμικό αντί μικροϊδιοκτήτες...

Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι από τους παραπάνω εν μέρει έχουν κάποιο δίκιο αλλά στο σύνολο  έχουν  άδικο.

Το Ισραήλ όπως όλοι μας είναι αποτέλεσμα των ιστορικών συγκυριών και των βιωμάτων  και το σθένος της κοινωνίας του πηγάζει κυρίως από το εύρος των απειλών που αντιμετωπίζει εδώ και δεκαετίες.

Οι απειλές που αντιμετωπίζει το Ισραήλ δεν συγκρίνονται με το "γκριζάρισμα" κάποιων βραχονησίδων τις οποίες ούτε οι γεωγραφικές υπηρεσίες των δυο χωρών, που τις διεκδικούν δεν γνωρίζουν καλά-καλά πού βρίσκονται αλλά είναι βαθύτερα υπαρξιακές.

Σχηματικά, από τους πρώτους μ.Χ αιώνες πολλοί Εβραίοι εγκατέλειψαν τη γη του Ισραήλ μετά από αλλεπάλληλες αποτυχημένες εναντίον των Ρωμαίων εξεγέρσεις και μετακόμισαν σε διάφορες ρωμαϊκές επαρχίες, οι οποίες αργότερα εξελίχθηκαν σε εθνικά κράτη που επιζητούσαν ομογενοποίηση...

Μετά το Ολοκαύτωμα, το 1948 ιδρύεται το Ισραήλ στις περιοχές της ιστορικής κοιτίδας των εβραίων με τις περισσότερες από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής να βλέπουν εχθρικά ή αδιάφορα την πρωτοβουλία διαφόρων ανά τον κόσμο εβραϊκών κοινοτήτων.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στην ελληνική επανάσταση το ’21 όπως και αργότερα όταν οι μεγάλες δυνάμεις για τους δικούς τους λόγους προβολής επιρροής στην περιοχή ανέλαβαν ρόλους προστασίας του ελληνικού κράτους.

Κανέναν δεν απειλεί το ελληνικό κράτος με εξαφάνιση ή υποδούλωση για να προκύψουν και τα ανάλογα αντανακλαστικά στην ελληνική Κοινωνία.

Μια ειδοποιός διαφορά τις τελευταίες δεκαετίες μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ είναι πως ο πληθυσμός του Ισραήλ αυξάνεται συνεχώς καθώς εβραίοι από όλο τον κόσμο επιστρέφουν σε αυτό.

Στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο. Τα δυναμικότερα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού, αν τους δοθεί ευκαιρία, φεύγουν από την Ελλάδα.

Το  κράτος του Ισραήλ πολλές φορές έχει αναλάβει τη μεταφορά ολόκληρων πληθυσμών εβραϊκής καταγωγής που αντιμετωπίζουν κινδύνους σε άλλες χώρες  εντός της επικράτειάς του.

Η μεταφορά π.χ. το 1990-91 των εβραίων της Αιθιοπίας με κυβερνητικό σχέδιο στο Ισραήλ, θα έμοιαζε σαν η Ελλάδα να έπραττε κάτι ανάλογο π.χ. για τους χριστιανούς της Συρίας, του Ιράκ ή της Αιγύπτου όταν κινδύνευαν από τον θρησκευτικό εξτρεμισμό...

Στους περισσότερους Έλληνες "εθνικιστές" οι λέξεις μετανάστης ή πρόσφυγας εξομοιώνονται και προκαλούν αλλεργία ενώ οι  "διεθνιστές" δείχνουν προτίμηση στους ισλαμιστές και ιδίως αυτούς που θέλουν να κηρύξουν θρησκευτικό πόλεμο και να καταστρέψουν τις χώρες τους και  τη Δύση.

Εν αντιθέσει με το Ισραήλ, που σαν χώρα μοιάζει σαν κουκίδα δυτικής δημοκρατίας σε μια περιοχή με αυταρχικά καθεστώτα και φανατικούς ισλαμικούς πληθυσμούς, η Ελλάδα έχει σύνορα με χώρες της Ευρώπης και απολαμβάνει  σε γενικές γραμμές κάποια εγγύηση των συνόρων της, ως  συνόρων της Ευρώπης, τουλάχιστον όπου αυτά έχουν οριοθετηθεί...

Δύσκολα η ελληνική κοινωνία θα αποκτήσει το σθένος της κοινωνίας του Ισραήλ γιατί οι απειλές που αντιμετωπίζουμε δεν είναι υπαρξιακής σημασίας και οι σημαντικότερες αυτών  πηγάζουν κυρίως από την εσωτερική μας φθορά...

2) Ηλεκτρικές μετοχές...

Αν  παρατηρήσει κάποιος τις μετοχές που κατάφεραν να καταγράψουν θετική πορεία τον τελευταίο χρόνο σε ένα αρνητικό περιβάλλον για την Ελληνική Χρηματιστηριακή Αγορά θα διαπιστώσει πως οι περισσότερες μετοχές ανήκουν με τον έναν ή άλλον τρόπο στον κλάδο της ηλεκτρικής ενέργειας και του δικτύου μεταφοράς της.

Για δεκαετίες "ατμομηχανή" του ελληνικού χρηματιστηρίου ήταν οι τραπεζικές μετοχές.

Τα τελευταία χρόνια που δεν υπάρχουν τράπεζες ο μοναδικός κλάδος που εμφανίζει σημάδια ζωής είναι αυτός των εταιρειών που έχουν σχέση με την ηλεκτρική ενέργεια. Καθώς μια μίνιμουμ ζήτηση θα υπάρχει πάντα ο κλάδος είναι ο μοναδικός που προσελκύει επενδύσεις και δημιουργεί προσδοκίες κερδοφορίας.

Τούτο δεν αποτελεί αισιόδοξο μήνυμα για την ελληνική οικονομία.

kostas.stoupas@capital.gr