Του Κώστα Στούπα 

Τελικά ώδινεν όρος και έτεκεν μυν το θέμα της συμμετοχής των Ελλήνων του εξωτερικού στις εθνικές  εκλογές.

Εκ του αποτελέσματος ο  στόχος της κυβέρνησης μοιάζει να μην ήταν η εξασφάλιση της ισότιμης συμμετοχής των Ελλήνων του εξωτερικού αλλά η εξεύρεση  πολιτικής συναίνεσης και ενδεχομένως η πολιτική της εκμετάλλευση...

Η κυβέρνηση υποχώρησε στα βασικά ζητήματα όπως η επιστολική ψήφος που υποσχόταν ευρύτερη συμμετοχή στις εκλογές προκειμένου να εξασφαλίσει μέχρι και τη συναίνεση του Κ.Κ. που δεν έχει πάψει ποτέ να διακηρύττει πως απώτερος στόχος είναι η παντελής κατάργηση των εκλογών και του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Σύμφωνα με τα βασικά σημεία που ανακοίνωσε ο αρμόδιος Υπουργός κ. Θεοδωρικάκος, οι ψήφοι των αποδήμων θα υπολογίζονται τελικά στο σύνολο των ψήφων επικρατείας, θα εκλέγουν βουλευτές από το ψηφοδέλτιο επικρατείας των κομμάτων αλλά στις εκλογές θα μετέχουν όσοι μπορούν να εμφανιστούν αυτοπροσώπως στις κατά τόπους πρεσβείες και προξενεία.

Τούτο το τελευταίο σημαίνει πως για τους περισσότερους από τους αποδήμους ίσως είναι πιο εύκολα να έρθουν στην Ελλάδα παρά να μετακινηθούν σε μακρινές αποστάσεις εντός της επικράτειας των ΗΠΑ, της Αυστραλίας ή έστω της Γερμανίας…

Επίσης δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές θα έχουν όσοι μπορούν να αποδείξουν πως τα τελευταία 35 χρόνια διέμειναν τουλάχιστον δυο χρόνια στην Ελλάδα.

Η επιτυχία ή η αποτυχία του νόμου θα κριθεί από τη συμμετοχή αποδήμων που θα υπάρξει στις επόμενες εκλογές. Οι εκτιμήσεις δεν είναι αισιόδοξες. Η πιθανή μικρή συμμετοχή θα χαρακτηρίσει την προσπάθεια σαν αποτυχημένη. Αν η κυβέρνηση ήταν να φορτωθεί μια αποτυχία γιατί αποδέχτηκε τότε να κάνει τόσες υποχωρήσεις;

Οι άσπονδοι "φίλοι" των Ελλήνων...

Θεωρείται εύλογο, κόμματα σαν το ΚΚ (και η "παλαβή" αριστερά και δεξιά συνολικότερα) να φοβούνται τις ψήφους των  Ελλήνων του εξωτερικού γιατί πρόκειται για ψηφοφόρους στους οποίους δεν έχουν την ευχέρεια να τους πραγματοποιήσουν την "πλύση εγκεφάλου" που πραγματοποιούν σε όσους κινούνται στα πανεπιστήμια, τις ΔΕΚΟ και τα καπελωμένα συνδικάτα...

Τους Έλληνες του εξωτερικού όμως τους φοβάται συνολικότερα η κρατικοδίαιτη πελατειακή  κομματοκρατία γιατί, καθώς ζουν  μακράν Ελλάδας,  έχουν ευρύτερες παραστάσεις και ορίζοντες για το πώς λειτουργεί μια κοινωνία πολιτικών που διαθέτει κριτήρια αξιοκρατίας…

Επιπλέον οι Έλληνες του εξωτερικού δεν εξαρτώνται από τα πολιτικά γραφεία των κομμάτων για διορισμούς ούτε μπορούν να τους στείλουν το ΣΔΟΕ για έλεγχο...

Το επιχείρημα πως οι Έλληνες του εξωτερικού δεν είναι ενήμεροι των εσωτερικών πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, στην εποχή του ίντερνετ και των κοινωνικών δικτύων είναι παντελώς έωλο.

Με αφίσες και "ρύπανση" των τοίχων επικοινωνούν μόνο οι οπαδοί της παλαιολιθικής αριστεράς.

Η προσκόλληση αυτή στο παρελθόν συμβαίνει για άλλους λόγους πέραν της ανάγκης διάδοσης των ιδεών.

Η συμμετοχή σε μικρές παρανομίες όπως η αφισοκόλληση και η "συνθηματο-τοιχο-γραφή" λειτουργούν ως τελετές εισαγωγικής μύησης σε παραβατικές συμπεριφορές στα πλαίσια της οικοδόμησης ενός (λενινιστικού τύπου) κόμματος με παραστρατιωτικές δομές, ικανού να καταλάβει πραξικοπηματικά (επαναστατικά κατά τους ίδιους) κάποτε την εξουσία.

Οι αφίσες και τα συνθήματα στους τοίχους (όπως στη βιολογία τα ούρα των αρσενικών θηλαστικών) καταδεικνύουν στους περαστικούς πως βρίσκονται στην επικράτεια μιας εν δυνάμει παράλληλης εξουσίας πέραν της εθνικής κυριαρχίας του δημοκρατικά δομημένου κράτους.

Τούτα αποτελούν υπαρξιακές τελετουργίες για νεκρές ιδεολογίες όπως της αριστεράς και η ανοχή και αποδοχή τους προσβάλει της έννοια του δημοκρατικού πολιτεύματος και της ανοιχτής κοινωνίας.

Η υποχώρηση της κυβέρνησης στις παράλογες απαιτήσεις της αριστεράς επιβεβαιώνει τη στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης στην εξασφάλιση με κάθε τρόπο ευρείας συναίνεσης και όχι τη διάθεση για μεταρρυθμίσεις που θα "σπάσουν αυγά" προκειμένου να προκύψει "ομελέτα".

Η στρατηγική αυτή μπορεί μεν να αποδειχτεί χρήσιμη αν η χώρα προσεχώς εισέλθει εκ νέου σε μια περίοδο έντασης όπως συνέβη μετά τη χρεοκοπία του 2010 (κάτι που δεν είναι παράλογο με βάση τις διεθνείς εξελίξεις) αλλά δεν  την βοηθά να μειώσει και να εξαλείψει τις παθογένειες που την οδήγησαν στη χρεοκοπία του 2010 και την κρατάνε σε πολιτική και κοινωνική υστέρηση σε σχέση με τον μέσο όρο των ευρωπαϊκών χωρών.

Η αυτοπρόσωπη και επιστολική ψήφος...

Σε  ρεπορτάζ του Τάσου Τέλογλου στην Καθημερινή της Κυριακής υπάρχουν αναλυτικά στοιχεία για το τι ισχύει σε άλλες χώρες…

"Στις περιπτώσεις 16 κρατών (Βραζιλία, Βουλγαρία, Κροατία, Τσεχία, Γεωργία, Ουγγαρία, Ισλανδία, Κορέα, Μολδαβία, Μαυροβούνιο, Μαρόκο, Πολωνία, Ρουμανία, Ρωσία, Σερβία και Ουκρανία), οι εκτός επικρατείας πολίτες μπορούν να ψηφίζουν μόνο αυτοπροσώπως σε πρεσβείες, προξενεία ή άλλα ειδικά εκλογικά κέντρα του εξωτερικού.

Τέλος, σε άλλες περιπτώσεις κρατών (Αυστρία, Γερμανία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργο, Μεξικό, Σλοβακία, Βέλγιο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Εσθονία, Κιργιστάν, Λετονία, Λιθουανία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Σλοβενία, Σουηδία, Ελβετία, και Ηνωμένο Βασίλειο), οι εκτός επικρατείας πολίτες μπορούν να ψηφίζουν με επιστολική ψήφο, σε κάποιες περιπτώσεις διαζευκτικά με την αυτοπρόσωπη σε πρεσβείες, προξενεία ή άλλα ειδικά εκλογικά τμήματα…"
Βλέπε:Ο παγκόσμιος χάρτης της ψήφου των αποδήμων

kostas.stoupas@capital.gr