Του Κώστα Στούπα 

Ο πρώην πρόεδρος της Βουλής κ. Νίκος Βούτσης για άλλη μια φορά ήταν σαφής σε σχέση με την αντίληψη περί δημοκρατίας που υπάρχει  στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με προκάλυμμα τον δημοκρατικό αναλφαβητισμό που διακρίνει τις σέχτες των αριστεριστών και την παντελή απουσία αισχύνης δήλωσε πρόσφατα: "Ενώ ήμασταν έτοιμοι για αυτά, ήμασταν πάρα πολύ μακριά από το να είμαστε έτοιμοι για διακυβέρνηση. Και ήμασταν επίσης μακριά από την οργάνωση της διακυβέρνησης.

Είμαι ευθύς, λέω ότι δεν υπήρχε σε κανένα υπουργείο, καμία οργάνωση βάσης ή οργάνωση μελών, όπως τα λέμε τώρα. Πουθενά σε κανένα υπουργείο σε κανένα μαζικό χώρο"...

Δηλαδή κατά τον κ. Βούτση, η ευθύνη της αποτυχίας της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποδίδεται στην αδυναμία της πλήρους κατάληψης του κράτους από τον κομματικό μηχανισμό.

"Ωραίος" πρόεδρος της Βουλής υπήρξε...

Η δήλωση αυτή του κ. Βούτση δεν αποτελεί μια ιδιόρρυθμη και γραφική εξαίρεση ενός στελέχους, αλλά κοινή πεποίθηση αφού πλειάδα στελεχών της προηγούμενης κυβέρνησης δεν δίσταζε είτε από άγνοια (αναλφαβητισμό δημοκρατικής παιδείας) είτε από πεποίθηση να δηλώσει συχνά δημόσια πως: "Μπορεί να πήραμε την κυβέρνηση αλλά δεν πήραμε την εξουσία..."

Μια βασική διαφορά των δημοκρατικών καθεστώτων σε σχέση με τα ολοκληρωτικά (τις δικτατορίες) είναι πως στα πρώτα η κυβέρνηση και τα μέλη δεν αποφασίζουν και πράττουν ό,τι θέλουν ανεξέλεγκτα αλλά λειτουργούν εντός των ορίων του συντάγματος και ελέγχονται από το κοινοβούλιο, την αντιπολίτευση, τον τύπο και κυρίως τη δικαιοσύνη.

Οι κομματικοί μηχανισμοί στις δημοκρατίες δεν λειτουργούν ως παραστρατιωτικές μονάδες που συνεισφέρουν στην πλήρη επιβολή της εξουσίας αλλά σαν λέσχες πολιτικού προβληματισμού και διάδοσης πολιτικών ιδεών. Η σχέση των κομμάτων με την εξουσία τελειώνει στην κάλπη των βουλευτικών εκλογών.

Η αντίληψη του κόμματος που είναι οργανωμένο σαν στρατιωτική οργάνωση που έχει σαν στόχο την κατάληψη της εξουσίας είναι η λενινιστική-κομμουνιστική αντίληψη η οποία είναι βαθιά αντιδημοκρατική.

Στη στήλη αυτή δεν είχαμε ποτέ αμφιβολίες και ιδίως πριν το 2015 πως όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κληθεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας θα επιχειρήσει να απονευρώσει τους δημοκρατικούς θεσμούς, να αλλάξει τους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς της χώρας και να δημιουργήσει το μονοκομματικό κράτος που απέτυχε η αριστερά να εγκαθιδρύσει κατά τον εμφύλιο του ’45-49.

Δεν είχαμε επίσης αμφιβολίες πως επειδή δεν είναι ικανοί να "δέσουν ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών τους" και επειδή η θέση της χώρας είναι ισχυρά προσδεδεμένη στην Ε.Ε. και τη Δύση, θα αποτύχουν...

Το πρώτο εξάμηνο του 2015 επιχείρησαν πράγματι να αναζητήσουν αφελώς "ασφαλή λιμάνια" μακριά από την Ε.Ε. Όπως ήταν αναμενόμενο απέτυχαν γιατί καμιά άλλη δύναμη (Ρωσία-Κίνα) κλπ δεν είχε συμφέρον να έρθει σε σύγκρουση με την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ με αντάλλαγμα την Ελλάδα...

Η Ελλάδα έχει μεγαλύτερη γεωστρατηγική σημασία για τη Δύση παρά για τους ανταγωνιστές της. Η συμφωνία Τσώρτσιλ-Στάλιν πάνω σε μια χαρτοπετσέτα με βάση την οποία μοίρασαν την Ευρώπη τον Οκτώβριο του ‘44 ήταν σαφής... Η αριστερά όμως αυτό δεν το κατάλαβε ούτε το ’45 ούτε το 2015. Το κόστος για τη χώρα ήταν υψηλό.

Όταν κατόπιν εορτής αντελήφθησαν και οι "Λενινιστές" και "Γκεβαριστές" του γλυκού νερού (που εν τω μεταξύ είχαν χρεώσει τη χώρα με μερικές δεκάδες δισ. παραπάνω χρέους) πως ήταν πιθανότερο να οδηγήσουν τη χώρα σε μια "κωμική" επανάληψη της περιόδου ’45-49 (δεύτερος γύρος) αποφάσισαν  από πορθητές και διαλυτές της Ε.Ε. και του κεφαλαίου  να μεταλλαχτούν σε "σκυλάκια" του καναπέ της κας Μέρκελ και να απολαύσουν χωρίς αιδώ και ενοχές  τα  προνόμια της εξουσίας...

Σε μια διένεξή του με τον Α. Γεωργιάδη ο κ. Π. Πολάκης την περασμένη εβδομάδα αν και αναφερόταν στην υπόθεση Novartis ήταν σημειολογικά σαφής:  "γι’ αυτό προσέξτε και έπεται και τρίτος γύρος"...

Κατά τη νεότερη ιστορία της περιπέτειας της χώρας με την αριστερά, σαν πρώτος γύρος χαρακτηρίζεται ο μικρός εμφύλιος πόλεμος που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, μεταξύ των δυνάμεων του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και των αντίπαλων πατριωτικών  δυνάμεων ΕΔΕΣ κ.λπ.

Ο δεύτερος γύρος ξεκίνησε με τη "Μάχη των Αθηνών" τον Δεκέμβριο του ’44 και το σχέδιο κατάληψης της Αθήνας και της εξουσίας από τον ΕΛΑΣ ο οποίος παρέταξε 26.000 καλά εξοπλισμένους άνδρες έναντι 5.000 ανδρών του στρατού και 500 περίπου της Χωροφυλακής.

Μετά την ήττα της ανταρσίας της αριστεράς τον Αύγουστο του ’49 ο τότε γραμματέας Νίκος Ζαχαριάδης δήλωνε από το ραδιόφωνο του Βουκουρεστίου το περίφημο "βάζουμε το όπλο παρά πόδα".

Τουτέστιν, πως επίκειται και... τρίτος γύρος...

Η ιδεολογική καθήλωση της ελληνικής αριστεράς στις αντιλήψεις και τις νοοτροπίες  του εμφυλίου και των αρχών του περασμένου αιώνα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μια γόνιμη συμμετοχή στη δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας. Οι αντιλήψεις αυτές δεν συνιστούν πρόβλημα όταν εκφράζεται από περιθωριακά κόμματα όπως το ΚΚ και οι σέχτες των αριστεριστών, αλλά συνιστούν πρόβλημα όταν εκφράζονται από στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Η αριστερά αν όπως διακηρύσσει πως θέλει να προσεγγίσει την κεντροαριστερά και το δημοκρατικό κέντρο θα πρέπει να φροντίσει τα χνώτα της να μην μυρίζουν αντιδημοκρατικό ολοκληρωτισμό (κοινώς φασισμό)...

kostas.stoupas@capital.gr