Λίγο πριν το τέλος…

Του Κώστα Στούπα

Πάγια εκτίμηση αυτής της στήλης είναι πως η κυβέρνηση της πρώην "παλαβής" (που προσπαθεί να εκλογικευτεί αλλά παρουσιάζει ανεπάρκεια σχετικών πόρων) αριστεράς, θα επιτελέσει στη χώρα τη μεγαλύτερη καταστροφή μετά τον πόλεμο, με απροσδιόριστες συνέπειες για τους πρωταγωνιστές της καταστροφής αλλά και για τη χώρα.

Όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν πως όλα αυτά κάθε μέρα που περνά επιβεβαιώνονται και ισχυροποιούν την εκτίμηση.

Μεταξύ των σχεδίων που εξετάζει η κυβέρνηση για τη λύση των προβλημάτων ανεπάρκειας δημοσίων εσόδων και ασφαλιστικών εισφορών είναι η φορολόγηση ανείσπρακτων ενοικίων και η επιβολή καταβολής ασφαλιστικών εισφορών σε επιχειρήσεις ανάλογα με τα τετραγωνικά του κτηρίου που στεγάζεται η επιχείρηση.

Πώς να πληρώσει κάποιος φόρους για ενοίκια που δεν εισπράττει και πώς θα πληρώσει ασφαλιστικές εισφορές για υπαλλήλους που δεν έχει;

Είναι προφανές πως για να μην έχει υπαλλήλους μια επιχείρηση δεν έχει δουλειά να τους προσφέρει ή όπως λένε και οι "στραβοί" και ανεπάγγελτοι μαρξιστές σαν κι αυτούς που μας κυβερνούν, δεν έχει έργο να τους προσφέρει από την υπεραξία της εκτέλεσης του οποίου θα κερδίσει μέσω της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο.

Επιβάλλοντας πραγματικές εισφορές σε φανταστικούς εργαζόμενους δεν κάνεις τίποτα άλλο παρά να στερείς την εργασία και από εκείνους που συνεχίζουν να έχουν εργασία και ασφαλιστική κάλυψη (η ποιότητα της ασφαλιστικής κάλυψης σε σχέση με το ύψος των εισφορών είναι άλλο θέμα...). 

Μέτρα σαν κι αυτά αποτελούν ενδείξεις της επιτάχυνσης της πορείας προς τη συνολική κατάρρευση της οικονομίας και της χώρας.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και η οικονομία της είναι συγκεκριμένα και άρα και οι πιθανές λογικές λύσεις που μπορούν να δοθούν.

Η Ελλάδα έχει 3 εκατ. συνταξιούχους, 0,7-1 εκατ. εργαζόμενους που αμείβονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, 1,5 εκατ.  ανέργους που δεν πληρώνονται από πουθενά και περί τα  2,5 εκατ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που πληρώνουν για όλους τους άλλους συν τα προστατευόμενα μέλη  τους.

Είναι  μαθηματικώς φανερό πως 2,5 εκατ. εργαζόμενοι δεν μπορούν εκτός εαυτών να συντηρούν 3 εκατ. συνταξιούχους.

Αν για κάθε συνταξιούχο σε ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα χρειάζονται 4 εργαζόμενοι, τότε τα 3 εκατ. συνταξιούχων απαιτούν 12 εκατ. εργαζόμενους.

Η λογική της κυβέρνησης λέει θα βάλουμε τα 2,5 εκατ. εργαζόμενους να πληρώνουν όσες εισφορές μας λείπουν. Δηλαδή, τις εισφορές 12 εκατ. εργαζομένων.

Είναι εύκολο να αντιληφθεί κάποιος γιατί η Ελλάδα βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια στην ολοσχερή κατάρρευση. Προς την ίδια κατεύθυνση βαδίζει εδώ και δεκαετίες. Η τελευταία ευκαιρία να στρίψει το τιμόνι μακριά από τον γκρεμό ήταν το 2010, όταν διαπιστώθηκε η χρεοκοπία.

Αλλά η πολιτική ηγεσία της χώρας τότε αποδείχθηκε πολύ λίγη για να προχωρήσει σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Οι λύσεις που μηχανεύονται τώρα οι αδαείς ή ενδεχομένως και "πονηροί"  της  πρώτης και δεύτερης φοράς αριστεράς απλώς επιταχύνουν την ταχύτητα της ελεύθερης πτώσης στην οποία βρισκόμαστε.

Η απάντηση λοιπόν  που δίνει η κυβέρνηση στην εξίσωση: συνταξιούχοι  + άνεργοι+ εργαζόμενο στο δημόσιο = εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, ποια είναι;

Η δημιουργία φανταστικών εργαζομένων προκειμένου να καταβάλλουν πραγματικές εισφορές για να πληρωθούν οι δικαιούχοι συντάξεων και μισθών.

Το πιθανότερο αποτέλεσμα που μπορεί να πετύχει, ποιο είναι με βάση την κοινή λογική;  Περισσότερες από το αναμενόμενο επιχειρήσεις να βάλουν λουκέτο και περισσότεροι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να χάσουν τη δουλειά τους.

Δηλαδή, στην εξίσωση να μειωθούν τα 2,5 εκατ. των εργαζομένων αιμοδοτών του ιδιωτικού τομέα, να αυξηθούν οι άνεργοι και στην καλύτερη περίπτωση ο αριθμός των συνταξιούχων να μείνει σταθερός.

Όσες πολιτικές δυνάμεις λοιπόν και αν συνασπιστούν εναντίον του ανάλγητου νεοφιλελευθερισμού από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, είναι βέβαιο πως θα ηττηθούν κατά κράτος.

Ο λόγος είναι γιατί έχουν βαφτίσει την πραγματικότητα νεοφιλελευθερισμό και κρύβονται πίσω από τις λέξεις περιμένοντας το μοιραίο.

kostas.stoupas@capital.gr