Για πόσο θα μας δουλεύουν με τις συντάξεις;...

1) Για πόσο θα μας δουλεύουν με τις συντάξεις;

Έχω υπόψη την εξής περίπτωση. Εργαζόμενη σε ΔΕΚΟ του  ελληνικού  δημοσίου που συνταξιοδοτήθηκε στα 50 και με βάση το προσδόκιμο ζωής για τις γυναίκες πάνω από τα 83 έτη έχει λαμβάνειν σύνταξη για 33 έτη.

Αν ξεκίνησε την εργασία στα 20 χρόνια, συγκεντρώνει εισφορές 30 συντάξιμων ετών.  Υπάρχει στην υφήλιο ή τον γαλαξία μας ασφαλιστικό σύστημα κοινωνικό, κεφαλαιοποιητικό  ή «αστροναυτικό» (χωρίς βαρύτητα) που να μπορεί να στηρίξει αυτή την εκδοχή;

Δυστυχώς δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση αλλά για μαζικό φαινόμενο.

Το 1950 όταν δομήθηκε το ασφαλιστικό μοντέλο,  ο μέσος χρόνος συνταξιοδότησης ήταν περί τα 10 έτη. Μισό αιώνα αργότερα με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία έχει διπλασιαστεί, καθώς το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται ταχύτερα από το όριο συνταξιοδότησης.

Τότε για κάθε ασφαλισμένο αντιστοιχούσαν 4 εργαζόμενοι. Σήμερα οι άνω των 65 ετών  υπολογίζονται περί τα 2 εκατ. Έλληνες και το εργατικό δυναμικό θεωρητικά ανέρχεται στα 4,5 εκατ., έτσι αντιστοιχούν 2,04 εργαζόμενοι για κάθε ασφαλισμένο.

Ο αριθμός των συνταξιούχων όμως στην Ελλάδα  υπολογίζεται πως ξεπερνά τα 3 εκατ. και οι συντάξεις τα 4,3 εκατ.

Ήτοι,  για κάθε συνταξιούχο αντιστοιχούν  1,5 εργαζόμενοι. Η  αναλογία χειροτερεύει ακόμη περισσότερο αν συνυπολογίσουμε το 1,5 εκατ. ανέργους, οπότε για κάθε συνταξιούχο αναλογεί  περίπου 1 εργαζόμενος.

Την περασμένη εβδομάδα ο ελεγκτής δημόσιας διοίκησης ανακοίνωσε πως κατά τη διάρκεια εφόδου σε κάποια υπηρεσία του Υπουργείου Τουρισμού διαπίστωσε καμιά 90 παρόντες και άλλους τόσους απόντες πολλοί εκ των οποίων με τις κάρτες χτυπημένες.

Αν αφαιρέσουμε από τα 3 εκατ. εχόντων εργασία το 1 εκατ. του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου οι αναλογίες γίνονται εφιαλτικές.

Αν ο αριθμός των συνταξιούχων στην Ελλάδα ξεπερνά τα 3 εκατ. και οι άνω των 65 υπολογίζονται σε 2 εκατ. τότε έχουμε περί το 1 εκατ. περισσότερους.  Δεν πιστεύω πως πρόκειται για εργαζομένους στα βαρέα και ανθυγιεινά  αλλά κατά κύριο λόγο για  περιπτώσεις προνομιούχων πελατών της κομματοκρατίας σαν την περίπτωση της αρχής του άρθρου.

Τα ασφαλιστικά ταμεία στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες διοικήθηκαν με «σοβιετικό» τρόπο. Ήτοι, κομματικές διοικήσεις και  όλα τα διαθέσιμα τοποθετούνταν σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ή άτοκες καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος.

Το κενό μεταξύ ασφαλιστικών εισφορών και ύψος συντάξεων το καλύπτει ο κρατικός προϋπολογισμός.

Τα δικά τους παιδιά

Φυσικά το κομματικό κράτος και μετά τη χρεοκοπία της χώρας φροντίζει τα δικά του παιδιά.

Έτσι κάθε συνταξιούχος του ΙΚΑ επιδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό με 3.700 Ευρω το χρόνο τα οποία μέχρι  το 2016 θα γίνουν 2.200 Ευρω.

Κάθε συνταξιούχος του ΟΤΕ επιδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό με 11.000 Ευρω τα οποία θα παραμείνουν  τόσα και το 2016. Ούτε ο Τόμσεν κατάφερε να μας γλυτώσει, συμβιβάστηκε...

Δηλαδή το κράτος φορολογεί τον νέο των 500 και 700 Ευρω το μήνα  για να δίνει 2.200 Ευρω στο συνταξιούχο του ΙΚΑ και 11.000 στο συνταξιούχο του ΟΤΕ.  Αν η υπεραξία είναι κλοπή κατά τους  Προυντόν και Μαρξ, αυτό τι είναι κατά τους διαδόχους τους;

Όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας χωρίς να είναι ειδικός, συντάξεις δεν υπάρχουν.

Η πρόταση της αντιπολίτευσης για το ασφαλιστικό με την προσθήκη 12 νέων φόρων ως πόρων για τα ασφαλιστικά ταμεία αποτελεί διέξοδο καθώς θα δώσει λύση στο πρόβλημα, με την έννοια πως θα οδηγήσει στην κατάρρευση στο επόμενο τρίμηνο ένα σύστημα που  ίσως άντεχε 2-3 χρόνια.

Οι πολιτικοί μας,  κυβέρνηση και αντιπολίτευση, διστάζουν να πούνε την αλήθεια, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος. Οι αριθμοί όμως είναι αμείλικτοι: Δεν υπάρχουν συντάξεις. Και αν μια πρόβλεψη είναι ασφαλής για το άμεσο μέλλον είναι πως δεν είναι μακριά ο χρόνος που θα προκύψει μαζική αναστολή συντάξεων. Οι γενιές που ωριμάζουν τώρα  θα χρειαστεί να εργαζόμαστε μέχρι τα βαθιά γεράματα. Μεγάλο μέρος των ήδη συνταξιούχων θα χρειαστεί να αναζητήσει εργασία εκ νέου.

Όποιος υπόσχεται άλλα, είτε κοροϊδεύει τους άλλους είτε τον εαυτό του.

2) Οι «φούσκες» δεν προειδοποιούν...

Πολλοί κάνουν το λάθος να ψάχνουν σαφείς αντιστοιχίες μεταξύ πραγματικής οικονομίας και αγοράς.  Υπάρχει αλλά συμβαίνει σπάνια.

Η σχέση της αγοράς με την οικονομία αποτυπώνεται σωστά από το θεώρημα του χαλασμένου ρολογιού. Ένα χαλασμένο ρολόι του οποίου οι δείκτες δεν κινούνται δυο φορές το 24ωρο λέει την αλήθεια.