Η "ναυμαχία" της Ελευσίνας

Του Γιώργου Κράλογλου

Ερωτήματα και για τη συμφωνία της Ελευσίνας βάζει η γνωστή μας μιζέρια (50 χρόνων) με το κράτος μας να παριστάνει τον βιομήχανο και τον ναυπηγό...

Το βασικότερο δε όλων είναι αν η ίδια η κυβέρνηση (η οποία προκάλεσε τη συγκυρία στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις που κατέληξε και σε νέα ανάσταση της Ελευσίνας, αναβαθμίζοντας τον ενεργειακό μας Νότο με την εξαιρετική προοπτική σύνδεσής τους με τον Βορρά - Αλεξανδρούπολη-) είναι πολιτικά αποφασισμένη να σφραγίσει τη συμφωνία με βήματα που δεν θα επιτρέψουν πισωγυρίσματα (ειδικά μετά τις εκλογές του 2027).

Και δεν μιλάμε τυχαία για τα πισωγυρίσματα… τώρα που ήδη ξεκίνησαν τα ακαταλαβίστικα της αντιπολίτευσης για την οποία "έσταξε η ουρά του γαϊδάρου...,” επειδή δεν αρχίσαμε κουβέντα (ατέλειωτη και χωρίς νόημα) για την αποδοχή της συμφωνίας και από την αντιπολιτευτική πλευρά (λες και υπάρχει περίπτωση αποδοχής...).

Δεν θα κάνουμε τον συνήγορο στο θέμα της Ελευσίνας. Θα μείνουμε όμως στην (κατά τη δική μας άποψη) σημαντικότητα της εξέλιξης που βεβαίως και πήρε χαμπάρι το αμερικάνικο χρηματοδοτικό σύστημα, βάζοντας γερά το χέρι του στα ταμεία του, προς εξασφάλιση δανείων για κεφάλαια για τα οποία δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να βρεθούν. Ειδικά από δικά μας ταμεία.

Να ξεκινήσουμε λοιπόν υπενθυμίζοντας τις ανεπίτρεπτα δραματικές ώρες που έχει περάσει η Ελευσίνα από το 1969 (λειτουργία του ναυπηγείου της), όταν η πολιτική μας μιζέρια την έριξε στα βράχια... Μετά την πρώτη 5ετία της (επιτυχέστατης) λειτουργίας της.

Και δεν βρίσκουμε τον λόγο να αναφερθούμε ούτε στα παρασκήνια της αθλιότητας της πολιτικής (στα πρώτα 5 χρόνια μεταπολίτευσης) που άγγιξαν και τα ναυπηγεία Ελευσίνας. Στο τίμημα δηλαδή αυτής της καταστροφικής για την οικονομία παρέμβασης του κράτους με τις άθλιες κρατικοποιήσεις που πληρώσαμε από την τσέπη μας (τότε πάνω από 3 τρις σε δραχμές).

Κρατικοποιήσεις με μοναδικό στόχο τον διορισμό (στις κρατικοποιημένες προβληματικές και για κλείσιμο... βιομηχανίες - μεταξύ των οποίων και η ναυπηγική) 15.000 άνεργων με παρέμβαση (σε όλους τους διορισμούς) των εκάστοτε αφισοκολλητών του κόμματος που πήραν ρόλο στην δήθεν οικονομική πολιτική για την δήθεν σωτηρία... τον δήθεν εκσυγχρονισμό... και την δήθεν επαναφορά των συγκροτημάτων στον λαό...

Αυτή την πολιτική συμφορά πλήρωσε και το ναυπηγείο Ελευσίνας και ολόκληρη η Ελευσίνα. Μισός αιώνας λοιπόν από τότε και η μιζέρια μας έδειξε τι εννοούσε όταν μας πιπίλιζε το κεφάλι με την νέα εκβιομηχάνιση της Ελλάδας...

Η Ελευσίνα όμως και το ναυπηγείο της (με αγώνες που έδωσαν και οι κατά καιρούς εκατοντάδες εργάτες της) κατάφερε να κρατηθεί, μετά και από την γνωστή παρέμβαση της ιδιωτικής επιχειρηματικής αγοράς που μεταφέρει την "σκυτάλη” και στην ενεργειακή αναβάθμιση της περιοχής.

Πλήρωσαν λοιπόν ή δεν πλήρωσαν με τον πιο άγριο τρόπο η Ελευσίνα (σε μεγάλο βαθμό), ο Σκαραμαγκάς, ο Ασπρόπυργος, η Δραπετσώνα και οι γύρω περιοχές την ανερμάτιστη πολιτική με το 15ετές κυνήγι της μεταποιητικής παραγωγής (βιομηχανία, ναυπηγική, βιοτεχνία, αγροτική βιομηχανία) με συνέπειες και στο εργασιακό.

Μη ξεχνάμε πως η Αττική έχει απορροφήσει πάνω από το 50% του βιομηχανικού δυναμικού της χώρας. Οπότε τι κάνουμε; Θα δώσουμε άλλη μια πολιτική σφαλιάρα στην εξέλιξη και ποιος νοιάστηκε… και για την Ελευσίνα; Οι ευθύνες της κυβέρνησης για το έργο είναι τεράστιες.

george.kraloglou@capital.gr