Πυλώνας ή βόμβα το ενεργειακό;

Του Γιώργου Κράλογλου

Να δεχθούμε τη χθεσινή πρωθυπουργική διαβεβαίωση ότι η Ελλάδα εξελίσσεται σε σημαντικό ενεργειακό πυλώνα. Είναι όμως έτσι ή έτσι νομίζουν...

Και να ξεκινήσουμε από την (επίσης πρωθυπουργική) αναφορά ότι πριν έξι χρόνια εισερχόταν στη χώρα μας ποσότητα φυσικού αερίου η οποία κάλυπτε αποκλειστικά και μόνο τις εγχώριες ανάγκες, ενώ σήμερα από τη χώρα περνούν 17 δισ. κυβικά φυσικού αερίου είτε υγροποιημένου είτε αερίου, το οποίο έρχεται με αγωγούς από το Αζερμπαϊτζάν.

Άρα η Ελλάδα μας θα γίνει ενεργειακός πρωταγωνιστής στα Βαλκάνια και στοχεύει στον ρόλο αυτό μέχρι και την Ουκρανία.

Να σταθούμε όμως λίγο και στην πραγματικότητά μας. Και να γυρίσουμε σελίδες (του ίδιου κεφαλαίου) της ενεργειακής μας ιστορίας, του αμέσως προηγούμενου μισού αιώνα...

Να θυμηθούμε λοιπόν ξανά ότι τη δεκαετία 1975-1985, με τις "ευλογίες” και της Σοβιετικής Ένωσης, θα είχαμε πάλι πρώτο ρόλο στη διάθεση ενέργειας στο (τότε) Ανατολικό μπλοκ.

Ο ρόλος αυτός δεν χάθηκε επειδή έπεσε η Σοβιετία σε 16 χρόνια, αλλά γιατί δεν καταφέραμε (μέχρι που άλλαξε η κυβέρνηση) να βρούμε με ποιους και πώς θα είμαστε κέντρο βάρους της ενεργειακής οικονομίας στα Βαλκάνια, όσο η οικονομία μας δεν είχε την ικανότητα να ξεκαθαρίσει τα όρια μεταξύ του κρατικού και του ιδιωτικού τομέα (σε όλο το κύκλωμα ενέργειας), όταν και τότε η αγορά μας ήταν από περίεργη έως εντελώς αδύναμη στον οποιοδήποτε ανταγωνισμό. Ακόμη δε περισσότερο και ενόψει της ένταξής μας στην ΕΟΚ, λόγω αδυναμίας να εξασφαλίσει ίσους ανταγωνιστικούς όρους, όπως και έγινε.

Μπήκαμε στην ΕΟΚ, περάσαμε και στην Ε.Ε. (απελευθερώνοντας και την ενεργειακή μας αγορά), εξακολουθώντας (μετά το 1990 και ως το 2000) να βλέπουμε και πάλι ότι το ενεργειακό μας θα έχει πρώτο ρόλο και στην οικονομία μας και στα Βαλκάνια, ως την Ανατολική Ευρώπη, τώρα που δεν έχουμε να κάνουμε με το Ανατολικό Σοβιετικό μπλοκ.

Τι άλλαξε όμως τελικά στην οικονομία και στη χώρα μας; Άλλαξαν μόνο δύο κυβερνήσεις... Η μία από τις δύο έλεγε ότι θα φέρει τα Βαλκάνια στα πόδια μας, ανοίγοντας όλες τις ενεργειακές πόρτες...

Μετά από μια 20ετία αποκρατικοποιήσεων και νέων κρατικοποιήσεων (με το κράτος και την οικονομία να περνάνε και πάλι στα χέρια της πολιτικής), ξεκινήσαμε να ψαχνόμαστε και στα Βαλκάνια, ψιθυρίζοντας την άμεση ανάγκη να γίνουμε τροφοδότες της Ε.Ε. σε όλο τον πρώην ανατολικό μπλοκ και οι τροφοδότες των Βαλκανίων, σε συνεργασία ίσως και με την Ιταλία.

Την ίδια στιγμή όμως τρέμαμε μήπως και χάναμε τις σχέσεις μας στην ενέργεια με τη Βουλγαρία, γιατί μια πιθαμή αύξηση της παραγωγής μας (έστω και 10%) θα ήταν εντελώς αδύνατον να καλυφθεί, γιατί το δίκτυό μας στην ενέργεια ήταν σε κακό χάλι.

Καταλήγουμε λοιπόν στην τελευταία 5ετία της ενεργειακής μας ιστορίας, όπου με τις υποτιθέμενες μεταρρυθμίσεις μας και τις σοβαρότατες τομές μας στην οικονομία, η πολιτική της χώρας (λέει) θα οδηγήσει την ενέργεια σε πρώτο πυλώνα της οικονομίας μας.

Πού βλέπουμε αντίφαση;

Πρώτον, ότι στα επιχειρήματα επιβεβαίωσης του ρόλου μας και στα Βαλκάνια ως την Ουκρανία, βάζουμε (ακόμη μια φορά) και τις έρευνες στα πιθανά δικά μας αποθέματα φυσικού αερίου, που (μαζί και με τα πρόσφατα συμβόλαια) κρατάνε ως στόχους μας... 55 χρόνια!!

Και δεύτερον, ότι και η βιομηχανία (όχι μόνο οι μικρομεσαίοι) έχει λουκέτα στα χέρια της (επίσημες τοποθετήσεις και από ΣΕΒ) και θα τα περάσει σε μονάδες της, αν η Πολιτεία συνεχίζει να μιλάει για ενεργειακές λύσεις με αστείες καλύψεις κόστους της ενέργειας και στην παραγωγή μας...

Πυλώνας λοιπόν η ενέργεια και πρωταγωνιστής στα ενεργειακά Βαλκάνια ως την Ουκρανία... η Ελλάδα, χάνοντας και την παραγωγή της... λόγω του κόστους ενέργειας; Γίνεται αυτό ή έτσι νομίζουμε;

george.kraloglou@capital.gr