Το ερώτημα αν θέλουμε βιομηχανία στην χώρα παραμένει

Του Γιώργου Κράλογλου

Πέρασε διωγμό η βιομηχανία. Εποχές του μαύρου φουγάρου ήταν, αλλά ούτε και η βιομηχανική πολιτική ήταν ποτέ ξεκάθαρη. Το ίδιο βλέπουμε  και σήμερα.  

Ασάφεια και αναμονή από την κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει την θέση της για το πως βλέπει το ενεργειακό στη βιομηχανία. Και ενώ συνεχίζει να προβάλλει τα σχέδια της για νέο παραγωγικό μοντέλο στην οικονομία αφήνει τη βιομηχανία της χώρας  στην  άκρη. 

Έχει όμως προκοπή η βιομηχανία μας.;

Δεν είμαστε στους καλύτερους του βιομηχανικού χάρτη της Ε.Ε. αλλά η μεταποίηση στον τόπο μας δεν σταμάτησε να κινείται. 

Ακόμη και τα χρόνια της πανδημίας κοντά στις 3.000 νέες μονάδες μπήκαν στον κλάδο. Στις δε προσκλήσεις για εργασία των τελευταίων ετών οι περισσότεροι, γύρω στις 60.000 προτίμησαν σαν εργοδότη τη βιομηχανία. Και το ΑΕΠ είχε τα δικά τους κέρδη από τη βιομηχανική μας κινητικότητα. 

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Δεν είναι τα στοιχεία από χρόνο σε χρόνο ή από 5ετία ή 10ετία σε μια νέα ίδια περίοδο. Θα τα βγάλουμε πέρα και ας συνεχίζει μειωμένη η κίνηση και σε βιομηχανικές επενδύσεις. 

Το θέμα πάει να γίνει αν η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να στηρίξει τη βιομηχανική της Ελλάδα και να μην απογοητεύσει εντελώς, ας πούμε, τη φαρμακοβιομηχανία  της  (παραμένει πιστή), τα τρόφιμα, τα μέταλλά της, τα δομικά της υλικά, την ξυλουργία της και άλλους μικρούς και μεγάλους κλάδους που ακόμη μένουν σε φάση επιτυχιών όχι μόνο εσωτερικά αλλά και με έντονη εξωστρέφεια.

Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες γιατί δεν θα βγάλουμε άκρη. 

Είμαστε σε μια κατάσταση δοκιμασίας της οικονομίας μας που μπορεί να βαδίζει καλά και να επιτρέπει καλύτερες προβλέψεις αλλά αρχίζουμε να χάνουμε την ταυτότητα μας. 

Τι είμαστε δηλαδή; Μόνο τουριστική οικονομία και χώρα παροχής υπηρεσιών ή συνεχίζουμε να δηλώνουμε παρουσία στην παραγωγή της Ε.Ε. και στα επενδυτικά ενδιαφέροντα των χωρών εντός ή και εκτός της Ευρώπης.

Αν θέλουμε λοιπόν να μη μετράμε στατιστικές της οικονομικής μας πορείας και να διεκδικούμε μια θέση στις ανεπτυγμένες χώρες ή τις σταθερές προς ανάπτυξη δεν μπορούμε να αγνοούμε και την παράδοση του τόπου μας στη μεταποίηση. 

Γιατί στην έκταση που χρειαζόμαστε ανταγωνιστικά ως χώρα δεν  θα καταφέρουν ποτέ να μας καλύψουν οι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις μας. Ας το προσέξουμε αυτό. Και σύντομα μάλιστα. 

Ας αποτραβήξουμε την πολιτική από την επιλογές της ίδιας της οικονομίας μας για την πορεία της και ας στηρίξουμε τις επιχειρήσεις μας σε κάθε προσπάθεια. Και την περίοδο αυτή η προσπάθεια επικεντρώνεται στην απορρόφηση του κόστους της ενέργειας για να μην περάσει στα κάθε είδους ράφια...   

Αν η κυβέρνηση μπορεί να ενισχύσει την προσπάθεια ας το κάνει, αλλά με ρεαλισμό και όχι με παζάρια στα ποσα της βοήθειας του κράτους ...  

Δεν είναι δυνατόν οι πάντες στη γειτονιά μας στα Βαλκάνια αλλά και στην Ανατολική ως και την Κεντρική Ευρώπης να στήνουν πολιτικές για την ανταγωνιστική παραγωγή τους και εμείς να κόβουμε (ακόμη μια φορά) τα ποδάρια της δικής μας παραγωγής. Εκτός αν μας φτάνει να μείνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης.         

george.kraloglou@capital.gr