Λέμε ανάπτυξη για να πούμε κάτι...

Του Γιώργου Κράλογλου

Με τον κρατισμό να έχει δεμένη χειροπόδαρα την οικονομία και εμείς να τον "εκσυγχρονίζουμε” ανά 4ετία, είμαστε μάλλον κωμικοί μιλώντας για ανάπτυξη.

Μεταφέρω, για τους -μάλλον λίγους- που δεν το διαβάσατε, το σχόλιο-καταγγελία του AK1969 στο χθεσινό μου σημείωμα "Πάμε για "σήριαλ" και στις μεταρρυθμίσεις;”, σαν ερέθισμα για την κουβέντα μας στο σημερινό μου θέμα.

Γράφει λοιπόν ο γνωστός μας σχολιαστής:
"Πελάτης μου με μικρή παραγωγική μονάδα στον τομέα τροφίμων αγόρασε έκταση στο Βιομηχανικό Πάρκο Κερατέας για να φτιάξει πολύ μεγαλύτερη μονάδα. Εδώ και 6 μήνες δεν έχει λάβει ακόμα ημερομηνία επίσκεψης του υπευθύνου της Αρχαιολογίας. Ενημερώθηκε ότι είναι εξαιρετικά πιθανό να καθυστερήσει ή και να σταματήσει η μονάδα, γιατί το Βιομηχανικό Πάρκο φτιάχτηκε πάνω σε αρχαία πόλη και η περιοχή είναι γεμάτη αρχαία.
Κε Κράλογλου, πραγματικά πιστεύετε ότι μπορούν να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις σε μια χώρα που βρίσκεται πλέον στα όρια του αυτισμού;”

Δεν επανέρχομαι ξεχνώντας τη δημοσιογραφική μου υποχρέωση να κάνω πρώτα κάποιο ρεπορτάζ – όχι στην περίπτωση που μου καταγγέλθηκε, αλλά για να δω τη σύγκρουση (μέσα στο ίδιο μας το κράτος) των στόχων της πολιτικής βούλησης και τις αδυναμίες να γίνει πράξη από την έλλειψη μιας άλλης πολιτικής βούλησης.

Εκείνης που ψάχνουμε 50 χρόνια από τη Μεταπολίτευση για να βάλει σε τάξη το κράτος. Να περιορίσει τον κρατισμό. Και να κάνει πράξη και τον εκσυγχρονισμό μας και την ανάπτυξη.

Τι βρήκα; Ότι τα πράγματα έχουν όπως περιγράφονται και ένα κράτος που δεν είναι ικανό να συνεννοηθεί ούτε με τις δικές του υπηρεσίες, ούτε με εκείνους που καλούνται να εφαρμόσουν τις πολιτικές των κυβερνήσεων.

Ποια η συνέπεια; Γελάνε όσοι καλούνται από τις κυβερνήσεις μας να πάρουν στα χέρια τους την ανάπτυξή μας.

Και γιατί ξεκαρδίζονται οι ξένοι επενδυτές μαζί με τους πολύ λίγους ντόπιους που μας έχουν μείνει – προσθέτουμε εμείς;

Γιατί οι ίδιες οι κυβερνήσεις σας ομολογούν (μας λένε) ότι η σοβαρότερη δουλειά που έχουν να κάνουν (τα διαβάζουμε στις δηλώσεις τους και στα προγράμματά τους) είναι κυρίως ο εκσυγχρονισμός του κράτους. Η επιβολή τάξης στη συνεργασία εκείνων των υπουργείων που πρέπει να δουλέψουν για την ανάπτυξη και την προκοπή σας.

Και γιατί μας συμβαίνει αυτό…; απορούμε ίσως εμείς, ως κράτος και ως πολιτική σκηνή.

Να μην απαντήσω εγώ. Να μεταφέρω όμως άλλο ένα άριστο σχόλιο όπως το "φωτογράφισε” (στο χθεσινό σημείωμα) ο πολυγραφότατος Lysikratis:

"...όποιος θέλει μπορεί να μη συμφωνήσει ότι η ελληνική Βουλή των τελευταίων δύο τουλάχιστον χρόνων ήταν η λιγότερο ενδιαφέρουσα της Μεταπολίτευσης!

Άχρωμη, χωρίς εντάσεις, χωρίς κριτικές με στοιχεία που να δείχνουν πού υπάρχουν λάθη, παραλείψεις κλπ. του κυβερνητικού έργου, και κυρίως χωρίς προτάσεις που θα άξιζε να ληφθούν υπόψη για να γίνουν βήματα προόδου στους τομείς που η χώρα μας υστερεί και πρέπει να τοποθετηθεί σωστά για να ανακάμψει!

Η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης βαθμολογούνται χατιρικά αρκετά κάτω από τη βάση, μόνο και μόνο γιατί δεν επιτρέπεται να υπάρχουν αρνητικές βαθμολογίες!...”

george.kraloglou@capital.gr