"Απομαγευμένος κόσμος"

Του Γιώργου Κράλογλου

Ας κοιτάξουμε στην Αλβανία, Ρουμανία, Βουλγαρία — διαμέσου των θεσμικών συγκρίσεων — τι σημαίνει η επιστημονική διατύπωση "απομαγευμένος κόσμος".

Η εισαγωγή από το "βέλος” του PapaGrg στο σημείωμά μου "Πόσο αστείοι θα γίνουμε ακόμη” (Capital.gr) σχετικά με την πολιτική επιμονή να μιλάνε για ανάπτυξη (σ.σ. με τις αγοραπωλησίες ακινήτων και μόνο ακινήτων) τη μεταφέρω σήμερα για να δώσω από τη στήλη τη συνέχεια που επιβάλλεται.

Γράφει λοιπόν ο σχολιαστής μας:

"Αυτά είναι όλα και σωστά και καλά. Αλλά όλη η Ελλάδα σε όλα τα ζητήματα ξεκινάει τη συζήτηση από το τέλος της διαδρομής, χωρίς να έχει ορίσει την αφετηρία και τις προϋποθέσεις. Όλα αυτά που λες είναι άγια, αλλά προϋποθέτουν κατά την επιστήμη έναν ‘απομαγευμένο κόσμο’. Συγγνώμη, αλλά αυτή και μόνον αυτή είναι η μόνη δυνατή περιγραφή της αφετηρίας. Ας κοιτάξουμε δίπλα μας, στην Αλβανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, να δούμε — διαμέσου των θεσμικών συγκρίσεων — τι σημαίνει στην πράξη η εν λόγω διατύπωση. Αλλά επειδή δεν θα το κάνουμε, θα τους κοιτάμε με τα κιάλια, μέχρι που δεν θα τους βλέπουμε ούτε με τα κιάλια".

Πού έχει άδικο και πού είναι υπερβολικός ο σχολιαστής μας; Να πάμε από την αρχή.

Η Αλβανία και οι παραγωγές της σε οικοδομικά υλικά (οι μισές μονάδες για τα οποία — αρχίζοντας από το τσιμέντο — είχαν και έχουν ελληνικό χρώμα) στήθηκαν με ελληνικά κεφάλαια για τον απλούστατο λόγο ότι και πολύ εύκολα (σε σχέση με την Ελλάδα) μπορούσαν να στηθούν σε σημεία που βόλευαν τους Έλληνες επενδυτές. Και κάποιες μακροπρόθεσμης ισχύος πολιτικές κινήτρων εξυπηρετούσαν την επένδυση. Και κάποια τακτική εξαγωγής των κερδών έκανε ακόμη πιο συμφέρουσα την εγκατάστασή τους στο αλβανικό έδαφος αντί του ελληνικού. Του ελληνικού εδάφους, στο οποίο έχεις να ξεπεράσεις και το κυνήγι από κάθε πλευρά και σε όλη την κρατική παρεμβατικότητα. Το κυνήγι τόσο στην εγκατάσταση όσο και στη λειτουργία, αν η μονάδα παρεμποδίζει τα καφενεία της περιοχής...

Να πάμε στη Βουλγαρία τώρα και να σταθούμε μόνο σε ένα σημείο. Πόσα από τα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα και (από πλευράς μεταποίησης) πόσα είδη νοικοκυριού, μέχρι έπιπλα και ρούχα (που παράγονται και στη Βόρεια Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ελλάδα), είναι καθημερινά φορτωμένα στα ελληνικά ιδιωτικά επιβατικά αυτοκίνητα που κατά δεκάδες περνάνε τα σύνορα, μπαινοβγαίνοντας στη Βουλγαρία; Γιατί συμβαίνει αυτό, που θα συνεχιστεί να συμβαίνει όσο το κράτος μας θέλει τα δικά του (υπερβολικά) κέρδη, με φόρους επί φόρων και φόρους καυσίμων στη δική μας παρόμοια παραγωγή;

Και να καταλήξουμε στη Ρουμανία. Να ρωτήσουμε τους Έλληνες επενδυτές πώς συμβαίνει και οι παραγωγές σε βασικά ελληνικά είδη της μεταποίησης και των τροφίμων να έχουν αφετηρία τις ελληνικές τους εγκαταστάσεις στη Ρουμανία; Απλώς έτυχε ή έτσι πέτυχε...;

george.kraloglou@capital.gr