Πόσο αστείοι θα γίνουμε ακόμη...

Του Γιώργου Κράλογλου

Όταν καμαρώνεις επειδή ανταγωνιστικά ξεπερνάς την Μποτσουάνα και το Περού και με τα λεφτά μάλιστα του Ταμείου Ανάκαμψης, κάτι δεν πάει καλά... 

Και θέλει ίσως ακόμη περισσότερη προσοχή το γεγονός ότι αυτά τα λένε οι μετρήσεις ανάμεσα σε 60 χώρες στις οποίες εσύ ως χώρα και οικονομία δεν έχεις ξεκολλήσει από το 47 ως 50 αρκετά χρόνια τώρα και δεν δείχνει να καλυτερεύει η κατάσταση σου μέχρι το 2030 (και βλέπουμε...).

Θα μου πεις ίσως ότι φορολογικά είχες πλεονάσματα και μάλιστα τόσα που σου άφησαν την άνεση να συνεχίσεις την επιδοματική σου πολιτική και να είσαι ευχάριστος στο μεσαίο χώρο και την μέση οικογένεια. 

Θα σου απαντήσω εδώ ότι αυτά μας φάγανε. Η ανάμειξη της πολιτικής στην οικονομία με τρόπο όμως που να κοιτά μόνο στον πελατειακό της χώρο και να ξεχνά ότι η προκοπή θα έλθει από την παραγωγή της, από την ανταγωνιστικότητά της μέσα στην στην Ε.Ε. και από αυτά που την κάνουν να καταφέρνει να μεγαλώσει την επενδυτική της πίτα με εκείνους που της υπόσχονται και συνέπεια και συνέχεια. 

Πώς όμως θα το καταφέρεις αυτό, όταν το γραφειοκρατικό σου πολύχρονο πρόβλημα παραμένει και τεράστιο και αστείο, από όποια πλευρά και αν το κοιτάξεις και με όποιο τρόπο θέλεις να το παρουσιάσεις. 

Είναι, κατ' αρχήν αστείος, ο απαράδεκτα μεγάλος αριθμός αδειών που δίνεις για να λειτουργήσει μια επένδυση στον τόπο σου.

Ξεκινάς από την σκοπιμότητα της μονάδας και απαιτείς λες και εσύ ως κράτος είσαι περισσότερο κοντά στον επιχειρηματία και αντιλαμβάνεσαι καλύτερα την σημασία και την σκοπιμότητα του επιχειρηματικού προγράμματος για το οποίο σου ζητούν την άδειά σου. 

Συνεχίσεις μετά με ειδικές άδειες και προϋποθέσεις για την εγκατάσταση και λειτουργία της μονάδας που σου ζητάνε, λες και εσύ, πάλι ως κράτος, ξέρεις πιο καλά από τον επενδυτή τις συνθήκες εγκατάστασης. Τις προϋποθέσεις εκείνες που θα σου φέρουν επιτυχία στην λειτουργία της μονάδας και σιγουριά στην απόσβεση της επένδυσής σου.

Και αν τελικά διαφωνήσεις, παραπέμπεις την υπόθεση που διαφωνείς με τον επενδυτή στη νομική οδό και λύση (για να την βγάλεις ίσως από το κεφάλι σου ως κράτος), ενώ γνωρίζεις ότι έτσι βραχυκυκλώνεις την υπόθεση ίσως και για μια 10ετία.

Θα μου απαντήσεις και εδώ ότι το σύστημα λειτουργίας της δικής μας δικαιοσύνης έχει μείνει αιώνες πίσω και γι' αυτό το πάμε σε ολική σχεδόν μεταρρύθμιση. 

Πώς όμως μπορείς να προβάλλεις ένα τέτοιο επιχείρημα, όταν εσύ ως οικονομικό επιτελείο ή οικονομικό υπουργείο δεν είσαι ταγμένο για την έκδοση αδειών και τον καθορισμό των σταδίων πραγματοποίησης της επένδυσης μόνο, αλλά είσαι υποχρεωμένος να διαφυλάξεις την ανάπτυξη.

Συνεπώς, η κακομοιριά με στην ανταγωνιστικότητα με την καλύτερη θέση μας από την Μποτσουάνα και το Περού βεβαίως και ξεκινά από εκείνα που η πολιτική και οι πολιτικοί μας επικαλούνται ως σχέδια και στόχους για την αναβάθμιση της οικονομίας.

Το κράτος μας όμως με το μοναδικό στην Ε.Ε. γραφειοκρατικό του χάος (το μάλλον σκόπιμο...) οφείλει να συνεργαστεί με κάθε τρόπο στην ανατροπή αυτού που σήμερα αποκαλεί έγκυρες διαδικασίες για την προστασία μας...

george.kraloglou@capital.gr