Τους αγρότες χάνουμε. Τους εργάτες γης τους χάσαμε πριν 40 χρόνια

Του Γιώργου Κράλογλου

Σαν τραγική συνέχεια της βιομηχανικής μας παραγωγής που την τελειώσαμε πριν 50 χρόνια και με κρατικοποιήσεις τώρα σκάβουμε τη γεωργική παραγωγή.  

Αν και δεν το συνηθίζω, επανέρχομαι στο αγροτικό ζήτημα της χώρας (που ακόμη δεν έχουμε δει τις προεκτάσεις  του)  και αφού χθες μετέφερα στοιχεία προβληματισμού και για το στεγαστικό (capital.gr "Στεγαστικό  για 200.000 αγρότες υπάρχει;") θα ήθελα σήμερα να δώσω  τις διαστάσεις που αρμόζουν στο σχόλιο του γνωστού μας chtsxxx ο οποίος υποθέτοντας ότι θέμα της στήλης αφορούσε τους εργάτες γης  συμπληρώνει (εύστοχα κατά τη γνώμη μου) "...όμως σύντομα θα χρειαστούμε και αγρότες καθότι γηρασμένος και μειούμενος ο πληθυσμός τους καθίσταται διαρκώς όλο και ποιο επισφαλής και μη προσοδοφόρα η σχετική απασχόληση. Όπως και σε κάθε παραγωγικό τομέα στη χώρα". Αν γυρίσουμε λοιπόν 40 χρόνια πίσω και θυμηθούμε πόσα φρούτα θα έμεναν πάνω και κάτω στα δέντρα της αγροτικής παραγωγής μας στη Βόρεια Ελλάδα και τι θα σήμαινε για την οικονομία αν το εργατικό δυναμικό των γειτονικών Βαλκανικών χωρών (με πρωταγωνιστές την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τα τότε Σκόπια) δεν μας έδινε λύσεις, θα συμφωνήσουμε πιστεύω ότι το πρόβλημα με την απουσία δικών μας εργατών γης βαδίζει στα 50 χρόνια, (περνάει δηλαδή τον μισό αιώνα χωρίς να λυθεί), οπότε ό,τι ανοίξει από εδώ και πέρα θα αφορά τους αγρότες και  την αγροτική μας παραγωγή, 

Αυτό λοιπόν έχουμε να συζητήσουμε από εδώ και πέρα και τίποτε άλλο στην αγροτική μας οικονομία. Παράλληλα βέβαια αν θα μείνει (καθώς πρέπει να μείνει) η αγροτική μας παραγωγή ως κορυφαίος πυλώνας της οικονομίας ή θα τον υποβαθμίσουμε μπροστά στους άλλους δύο, του τουρισμού και των υπηρεσιών, δικαιώνοντας έτσι και τις προβλέψεις (50 και πλέον ετών) ότι η Ελλάδα προορίζεται μόνο για την παραγωγή γκαρσονιών της Ευρώπης. 

Να λοιπόν ποια είναι τα ερεθίσματα που παρακινούν τη στήλη να παρακολουθεί τη συνεχή απόσταση της οικονομίας μας από την ανταγωνιστικότητα της παραγωγής που μας απομένει από  εκείνη της ΕΕ, αλλά (σε πολλά σημεία) και από την άλλη της Ανατολικής Ευρώπης που κάποτε συμπλήρωνε τα κενά μας και τώρα στέκεται μόνο ανταγωνιστικά απέναντι μας προσφέροντας μας με εμφανώς  χαμηλότερες τομές και γεωργικά προϊόντα της πρώην παραγωγής μας. 

Για ρωτήστε τι συμβαίνει στη συνοριακή Βόρεια Ελλάδα και τι μεταφέρουν  τα ελληνικά Ι.Χ. που μπαινοβγαίνουν στα σύνορα και θα καταλάβετε πολύ καλά τι θέλουμε να πούμε. 

Η παραγωγή μας λοιπόν, η γεωργική παραγωγή και οι συνθήκες που εξασφαλίζουμε στη μεταποίηση να σταθεί στον ανταγωνισμό, είναι για σοβαρή συζήτηση και αντέχει να δώσει απαντήσεις τόσο στον αγροτικό κόσμο όσο και στον βιοτεχνικό και βιομηχανικό για να σταθούν, να ελπίζουν και να δώσουν τις μάχες που έφερε από τη μια η ενέργεια και από την άλλη οι οικονομικές συνθήκες που προκλήθηκαν σε επέκτασή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση;   

Και το δεύτερο ερώτημα που παραμένει αναπάντητο και ακριβώς επειδή μένει αναπάντητο προκαλεί και φαινόμενα επιχειρηματικής συρρίκνωσης παντού σε ό,τι ξέραμε και ως παραγωγή στον τόπο μας είναι "Είμαστε αποφασισμένοι ως Πολιτεία και πολιτική σκηνή (στο σύνολό της), να ασχοληθούμε σε βάθος και να στηρίξουμε τις ανάγκες μιας όντως ανταγωνιστικής παραγωγής αρχίζοντας από τις επενδύσεις και τα κενά της;". Εμείς μεταφέρουμε  ερωτήματα της αγοράς αρχίζοντας από τη γεωργική παραγωγή και βεβαίως περιμένουμε απαντήσεις και όχι παραπομπή σε σχεδιασμούς με την αφορμή οικονομικών γεγονότων.             

george.kraloglou@capital.gr