Να μην περιμένουμε τίποτε...

Του Γιώργου Κράλογλου

"Για να γίνουν μεταρρυθμίσεις χρειάζεται πρόθεση. Και δεν υπάρχει.
Για να λυθούν καίρια προβλήματα, πρέπει να υπάρχει όραμα. Και δεν υπάρχει...” Puriom.

Στις δυο γραμμές της εισαγωγής όλη η πραγματικότητά μας σε εύστοχο σχόλιο που ασφαλώς και δεν πρόκειται να πέσει έξω.

Οι λόγοι της δικαίωσής του αποδίδονται στις τέσσερις λέξεις του τίτλου μας. Και να σας πούμε ότι εκείνο που μας οδήγησε στον συγκεκριμένο τίτλο είναι το ερώτημα που ουδέποτε απαντήθηκε στα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης: Γιατί; Γιατί ήταν αδύνατον να απαντηθεί. Και πάμε να το φέρουμε πάλι στον νου μας.

Ποιο ήταν το όραμα της μεταπολίτευσης για τη δική μας οικονομία; Ποιο το σχέδιο για να γίνει πράξη το όποιο όραμα; Και ποιο σχέδιο θέλησε να εφαρμόσει αλλά δεν την άφησαν τα συμφέροντα που επικαλούνται τα κόμματα εξουσίας που κυβέρνησαν και τώρα ψελλίζουν... τις αιτίες που παραμένουμε και περιμένουμε το τίποτε...

Η ορθότατη ένταξή μας στην ΕΟΚ (εκτός του ότι πολεμήθηκε όσο γινόταν και εσωτερικά) ήταν συγκυρία που δεν γινόταν να ανατραπεί, πράγμα που ασφαλώς και ευνόησε την τότε δεδομένη πολιτική βούληση και ασφαλώς την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης.

Η μεταπολίτευση όμως, ως νέα κατάσταση πραγμάτων και στην οικονομία μας, ξεκίνησε χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς στόχους, εκτός από εκείνους που εξυπηρετούσαν συμφέροντα μέσα και έξω από τη χώρα.

Την πρώτη 5ετία (1975-1980), με μηδενικό χρέος η οικονομία, πέρασαν στα χέρια του κράτους — εκτός από τον ηλεκτρισμό, την ύδρευση, τις μεταφορές, τις τηλεπικοινωνίες και κάθε μορφής δημόσια έργα — η διύλιση και η παραγωγή καυσίμων (στο σύνολό της), η ναυπηγική βιομηχανία (επίσης στο σύνολό της), οι κατασκευές στις μεταφορές και πολύ μεγάλο μέρος της διανομής καυσίμων. Βλέπετε πουθενά σχέδιο και ιδίως όραμα;

Την επόμενη 10ετία (1980-1990) πέρασαν στα χέρια του κράτους 58 μεγάλες και μεσαίες ιδιωτικές προβληματικές βιομηχανίες γιατί η τότε ΑΤΕ, η τότε Εθνική και ακόμη 1-2 Τράπεζες (υπό τον έλεγχο του κράτους) δεν άντεχαν το βάρος και τα απίθανα χρέη τους.
Βλέπετε μήπως εδώ σχέδιο και όραμα...;

Την αμέσως επόμενη 10ετία (1990-2000), αν εξαιρέσουμε μια κάποια πρωτοβουλία αποκρατικοποιήσεων (που όμως έριξαν την κυβέρνηση πριν την ώρα της... γιατί ήταν έξω από το πρόγραμμα του κρατισμού), έχουμε την περίοδο δήθεν εκσυγχρονισμού της οικονομίας που ούτε την είδαμε ούτε την καταλάβαμε.

Βλέπετε μήπως εσείς κάποιο σχέδιο εκείνης της 10ετίας που εμείς δεν το πήραμε χαμπάρι...;

Την 20ετία 2000-2020, με την οικονομία χρεοκοπημένη, εκτός από τις πωλήσεις (ζημιογόνων και κατεστραμμένων) βιομηχανιών της κρατικής οικονομίας, ξεκινούν οι πωλήσεις (όσο-όσο) του κράτους-επιχειρηματία, που παρέλαβε η σημερινή κυβέρνηση με πρόθεση (αυτό δηλώνει η ίδια) να αλλάξει μοντέλο στην οικονομία μας και να πορευτούμε με αυτό το μοντέλο (το οποίο ακόμη σχεδιάζεται...).

Και τώρα πείτε μου εσείς: Πόσο υπερβολικοί είμαστε όσοι πιστεύουμε ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στην οικονομία γιατί η ίδια η πολιτική μας είναι έτσι θεμελιωμένη (για 50 χρόνια) που δεν επιδέχεται ούτε όραμα αλλά ούτε και σχέδιο ικανό να κατακτήσει το οποιοδήποτε όραμα; Ακόμη και εκείνο της σοβιετίας.

george.kraloglou@capital.gr