Ακίνητα, τουρισμός, διαπλοκή - Τίποτε άλλο...

Του Γιώργου Κράλογλου

Το ντόπιο σύστημα θα κάνει τους ιθαγενείς να έχουν πάντα την ανάγκη του και να παρακαλάνε τους πολιτικούς, γράφει ο DollarWelcome. Πού πέφτει έξω; 

Και ας ξεκινήσουμε από το πρώτο βήμα του "επιχειρείν”, στο Ελλαδιστάν της ψευτοσοβιετίας, για να δούμε πώς το κράτος, οι πολιτικοί του και οι  κομματικοί μηχανισμοί μπερδεύονται σκόπιμα στα πόδια της αγοράς και "ξεμπερδεύονται” μόνο μέσα από τη διαπλοκή (!!). 

Θέλεις να στήσεις, ας πούμε, μια βιομηχανική ή και βιοτεχνική μονάδα μεταποίησης στην Αττική (όπου είναι μαζεμένο και πάνω από το 50% του μεταποιητικού δυναμικού της χώρας): Για επιχείρησε το... Ξέρεις τι θα σου πουν; "... μπορείς, βρε φίλε, να πιέσεις βουλευτές ή υπουργούς να περάσει από τη Βουλή (έχει ήδη κατατεθεί) μια τροποποίηση της προ 20ετίας (!!) νομοθεσίας αδειοδοτήσεων εργοστασίων στην Αττική, με την οποία αλλάξαμε πράγματα από αυτά που ίσχυαν στις αδειοδοτήσεις, με κάποιο το Προεδρικό Διάταγμα του 1984 (!!); 

Θέλεις να επεκτείνεις ένα τσαντάδικο, ας πούμε, που λειτουργείς στην Αττική για να δουλεύεις εσύ με την γυναίκα σου και τα 2 παιδιά σου. Να προσθέσεις δηλαδή δύο δωμάτια, να βάλεις 2-3 μηχανές μαζί με μια νέα αποθήκη για τις τσάντες. Θα σου ζητήσουν μέχρι και ειδική μελέτη μπας και χαλάσεις το περιβάλλον αν το τσαντάδικο είναι στον δρόμο. Τι θα χρειαστείς για να πάρεις τις εγκρίσεις που θέλεις; Βουλευτές, πολιτευτές της κυβέρνησης είτε της αντιπολίτευσης (το ίδιο είναι) να πάνε να πιέσουν τους συμβούλους υπουργών και να παρέμβουν στις αρμόδιες υπηρεσίες να πάρεις την άδειά σου. 

Θέλεις να κάνεις το ίδιο (εκτός Αττικής και Θεσσαλονίκης) σε περιοχές που είναι γνωστές και ως εγκαταλελειμμένες αλλά τα χωροταξικά σχέδια δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί καθώς εντάσσονται στη μεταρρύθμιση του συνολικού σχεδίου της χώρας (αυτό που, ως γνωστό, συζητάμε πριν το 2000 με προτάσεις που γράφτηκαν μετά το 1985 και βεβαίως πριν μπούμε στο ευρώ...). Εκεί (σου αρέσει ή όχι) θα κάνεις τα πρώτα σου βήματα από τοπικούς κομματικούς παράγοντες (της κάθε κυβέρνησης) καταλήγοντας στο σύστημα που συνδέει με ακρίβεια την πολιτική με την οικονομία (μέσω Βουλής). Η περίπτωση της κρατικής ΛΑΡΚΟ και οι αδυναμίες να αλλάξει χέρια μήπως και σωθεί μια σελίδα της βιομηχανικής ιστορίας της χώρας είναι χαρακτηριστική. 

Θέλεις να ξεκινήσεις πρωτοβουλίες για να χαρακτηρισθεί μια περιοχή, ας πούμε, βιομηχανική αλλά συμβαίνει να βρίσκεται σε σημεία όπου έχουμε και διεκδικητές από τουρισμό; Εδώ χρειάζεσαι το περιφερειακό κράτος, τους τοπικούς άρχοντες  και τους ειδικούς "μαχητές” του περιβάλλοντος (τους χρησιμοποιούν και όλοι οι κομματικοί μηχανισμοί κάθε φορά που υπάρχει λόγος τοπικής ανακατωσούρας ή και ταραχής). Στη συνέχεια θα ετοιμάσεις μελέτες επί μελετών, χάρτες (που θα δείχνουν αυτά που ξέρουν οι πάντες...) αλλά και μερικά χαρτιά από την τοπική εκκλησία (!). Αν αυτά τα προωθήσει το κυβερνητικό κόμμα, έχει καλώς. Αν όμως  παρέμβει το  άλλο κόμμα...θα δούμε τι θα γίνει. 

Θέλεις, παρ όλα αυτά, να φέρεις τα δικά σου κεφάλαια στο Ελλαδιστάν   αντιγράφοντας αυτά που κάνουν ελληνικές επιχειρήσεις (μεταποίησης) σε Αλβανία, Σκόπια, Ρουμανία, Τσεχία και (μια 3ετία τώρα) στη Βουλγαρία; Πρόλαβε όσο μπορείς τα τελευταία λεφτά της Ε.Ε. Η μοιρασιά όμως θα έχει δικά της τοπικά και πολιτικά κριτήρια. Και μετά το 2026 το σύστημα δεν θα έχει λεφτά της ΕΕ να μοιράσει...Οπότε η αναγκαστική σύνδεση σου (σήμερα) με το ντόπιο πολιτικό σύστημα θα σου είναι εντελώς άχρηστη...                        

george.kraloglou@capital.gr