Η ΔΕΘ δεν είναι για αέρα κοπανιστό…

Του Γιώργου Κράλογλου

Εάν δεν μιλήσουμε για νέο φορολογικό καθεστώς από το 2026, ας μην πάμε στη ΔΕΘ μόνο με τα γνωστά... "περί ισχυρής οικονομικά Ελλάδας εντός της Ε.Ε.".

Βιαστήκαμε και τα λέμε πολύ νωρίς σε εκείνους που θέλουμε να τα ακούσουν; Καθόλου. 

Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης είναι που δεν πείθει (όχι στο σύνολό τους βέβαια..) ότι δεν κατάλαβε πως τα "φίλτρα" της αγοράς (από τα οποία περνάνε τα "χαριτωμένα" για τα οικονομικά μας και τις προοπτικές της οικονομίας) βγάζουν από εδώ και πέρα άλλα αποτελέσματα... από εκείνα που επιθυμεί η κυβέρνηση.

Και για να μη συνεχίσουμε να τα λέμε κομψά... Ας ξεκινήσουμε από τον τουρισμό και τις υπηρεσίες.

Τους δύο πυλώνες που τους έχουμε κατατάξει ως βασικούς και κορυφαίους στην οικονομία μας, που μετράνε μεν περισσότερα "κεφάλια" σε αφίξεις, αλλά στα ταμεία τους έχουν πρόβλημα το οποίο και δεν θα ξεπεράσουν όσο εύκολα νομίζουμε. 

Πάμε να δούμε και την παραγωγή. Και να επικεντρωθούμε στη βιοτεχνία και ειδικότερα στη βιομηχανία; 

Για ποιο κόστος και ποιες εξαγωγές να μιλήσουν (μιας και η ντόπια αγορά δεν καλύπτει τις ανάγκες τους) όταν το ενεργειακό (που έχει "δέσει" παντού στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Ευρώπη και στην Τουρκία) είναι από 2 έως 5 φορές φθηνότερο από αυτό που ξέρουν πολύ καλά ότι έρχεται εντός Αυγούστου-Σεπτεμβρίου στη βιομηχανική αλλά και τη βιοτεχνική παραγωγή;

Να συγκεντρωθούμε και στη βαριά βιομηχανία; Και ας είναι σε φάση δικού της αγώνα να πείσει και την Ε.Ε. για κοινή πολιτική που θα βοηθήσει στη συγκράτηση του ενεργειακού κόστους, ελπίζοντας ότι θα τα καταφέρει να το φέρει στην Ελλάδα σε επίπεδο που να της επιτρέπει να κάνει και επενδύσεις...;

Και ας καταλήξουμε στο πολύπλευρο πρόβλημα της οικονομίας και της επιχειρηματικής αγοράς και από την (ανησυχητική όπως και να το κάνουμε) στασιμότητα των επενδύσεων.

Στασιμότητα που δείχνει τα ίδια σημάδια ανησυχίας για τη 2ετία 2026-2027 και ίσως για μια ακόμη 3ετία, αφού τίποτε το ευκαιριακό δεν πρόκειται να δουν μεσοπρόθεσμα και στον παραγωγικό χώρο του τόπου μας.

Δύο είναι οι λόγοι της αναφοράς μας στις παθογένειες που τρέχουν από το 2023 και δεν ισιώνουν… όσο η ρευστότητα στο κόστος της δικής μας παραγωγής απομακρύνει επενδύσεις και επενδυτές που έχουμε ανάγκη για βοήθεια στην ανάκαμψή μας και όχι μόνο στις πωλήσεις των σπιτιών και των παραλιών της χώρας.

Ο πρώτος και ο βασικότερος είναι η υποχρέωση της κυβέρνησης αλλά και της πολιτικής σκηνής στο σύνολό της να προσδιορίσουν άλλη μια φορά τους σχεδιασμούς στην οικονομίας από εδώ και στο εξής με τα δεδομένα που διαμορφώνονται και στον γεωπολιτικό μας χώρο ΄παρουσιάζοντας διάφανα τις αντοχές της οικονομίας και τις πραγματικές μας δυνατότητες από το 2026 και μετά που η Ε.Ε. θα μας πει ότι πήρατε ό,τι πήρατε για ανάκαμψη και ανάπτυξη (55 δισ. ευρώ σε ΕΣΠΑ και ΤΑΑ) και βγάλτε τα πέρα μόνοι σας...

Και ο δεύτερος, ότι η μόνη αναπτυξιακή "εξέδρα" για να πέσουμε (από εδώ και πέρα) σε μάχη ανταγωνιστικότητας (μετά και τις αρνητικές συνθήκες -που θα αφήσουν και οι πόλεμοι στο ευρύτερο οικονομικό μας περιβάλλον-) είναι η ενίσχυση της προσπάθειας μέσα και από φορολογική πολιτική, με χαρακτήρα αναπτυξιακής βούλησης και όχι μόνο επιδοματικό; Ας δώσουμε ένα τέτοιο δείγμα φορολογικής γραφής στη ΔΕΘ. Και πρέπει και μπορούμε.

george.kraloglou@capital.gr