Ποιοι βγάζουν τη "ουρά" τους από το εργασιακό;

Του Γιώργου Κράλογλου

Στην καρδιά του καλοκαιριού θα ανοίξει το εργασιακό. Το θέμα είναι πότε θα κλείσει. Εμείς πιστεύουμε ότι θα ξεχειμωνιάσουμε και βλέπουμε…

Γιατί το λέμε; Γιατί είναι πολλά και "φλύαρα" όσα έχουν λεχθεί, όταν ακόμη και σήμερα τα χαρτιά των πάντων είναι κλειστά. Ειδικά της μιας πλευράς (της εργοδοτικής) των κοινωνικών εταίρων, αλλά και της αντιπολίτευσης.

Και όταν λέμε "κλειστά" εννοούμε ότι (η αντιπολίτευση κατά κύριο λόγο) δεν θέλει να φανούν οι προθέσεις της, γιατί αυτό σημαίνει και δεσμεύσεις τις οποίες μάλλον δεν είναι έτοιμη να κάνει.

Ωστόσο, σημασία έχει η εικόνα που θα προκύψει μετά την τελική διαμόρφωση των κυβερνητικών πρωτοβουλιών, γιατί το εργασιακό της χώρας δεν είναι συνδεδεμένο μόνο με την κοινωνική πολιτική αλλά και με το αύριο της οικονομίας της. Τόσο μάλιστα όσο ποτέ στο παρελθόν.

Και τούτο, καθώς σήμερα το εργασιακό είναι ο σπόνδυλος πλέον για εφαρμογή της αναπτυξιακής πολιτικής και των υποχρεώσεων της οικονομίας να δώσει δείγμα γραφής στον εκσυγχρονισμό της και ειδικά στην ετοιμότητά της να ανταποκριθεί σε καινοτομία και απαιτήσεις για την εξωστρέφειά μας (που έτσι κι αλλιώς είναι μονόδρομος).

Εδώ δε ακριβώς είναι το κομβικό μας σημείο, καθώς η ελληνική ετοιμότητα βρίσκεται πολύ πίσω από τους ρυθμούς που έχει ήδη πετύχει η Ευρωζώνη και έχει γενικά στοχεύσει η Ε.Ε.

Το εργασιακό λοιπόν δεν είναι αυτή τη φορά ένας απλός "αγώνας δρόμου" να καλυφθούν οι μόνιμες εργασιακές και μισθολογικές μας διαφορές από την Ευρώπη.

Είναι το καλό "χαρτί" μας, που θα χρησιμοποιηθεί για να πείσει την επενδυτική κοινότητα της Ε.Ε. ότι μαζί με τα αναπτυξιακά κίνητρα (φορολογικά κυρίως) που θα ισχύσουν από το 2026 (αν θα γίνει έτσι τελικά)...

Ταυτόχρονα, και το "κακό μας χαρτί" που θα κάψει όχι μόνο τις ιδιωτικές προσπάθειες στην οικονομία αλλά και τις φιλοδοξίες της κυβέρνησης να περάσει στο 2027 την οικονομία με κάποια πορεία και όχι απλά με σχέδια για τη δήθεν προσεχή ετοιμότητά της…

Πρέπει συνεπώς, το συντομότερο δυνατόν, όχι μόνο να δείξουμε αλλά να αποδείξουμε ότι ως χώρα πρόσκλησης επενδυτών και επιχειρηματιών για δράσεις, είμαστε σε θέση να παρουσιάσουμε το νέο εργασιακό μας περιβάλλον.

Και να βεβαιώσουμε (αυτούς που θέλουμε να προσελκύσουμε) ότι στο περιβάλλον αυτό θα "δέσουν" επενδυτικά το εργασιακό τους κόστος, τουλάχιστον ως το 2040.

Εάν δεν καταφέρουμε και αυτή τη φορά (τα επενδυτικά σχέδια παλαιών περιόδων τα ανέτρεψε σε μεγάλο βαθμό η προχειρότητά μας και στο εργασιακό) να ανατρέψουμε τις εντυπώσεις με τρόπο πειστικό για τους επενδυτές, είναι περισσότερο έντιμο, οικονομικά, να σταματήσουμε τις προσκλήσεις για τις δήθεν προκλήσεις… της οικονομίας μας.

Για να τους πείσουμε, έχουμε και το εργασιακό… Μεταρρύθμιση στο εργασιακό μας χωρίς ανατροπές από τις πιθανές κυβερνήσεις που θα διαδεχθούν στο μέλλον και τη σημερινή μας οικονομία και κοινωνία.

Μεταρρύθμιση που θα βασίζεται σε δύο σκέλη.
Το ένα σκέλος ασφαλώς και πρέπει να είναι η κάλυψη κενών στα εργασιακά δικαιώματα. Κενά που είναι γνωστά και συζητούνται ως κεφάλαια ενός εργασιακού "σήριαλ" χωρίς τελειωμό.

Και το δεύτερο, διασφάλιση των δικαιωμάτων στην εργασία εκείνη που θα βασιστεί στην καινοτομία, τον εκσυγχρονισμό και την κάθε μορφής αναβάθμιση της παραγωγικότητας.

Με άλλα λόγια, να δώσουμε και στον εργασιακό χώρο κίνητρο — όχι με τα γνωστά διαχρονικά πολιτικά ευχολόγια… επιστροφής των Ελλήνων μεταναστών (αυτό μάλλον να το ξεχάσουμε) — αλλά για ανταγωνιστική αναβάθμιση στο εργασιακό περιβάλλον, παντού εντός Ελλάδας.

Μπορούμε; Και αν μπορούμε, θέλουμε;

george.kraloglou@capital.gr