Όταν η "χρυσή βίζα" αλλάξει χρώμα...

Του Γιώργου Κράλογλου

Το παραμύθι γνωστό. Θα το ζήσουμε και με τα ακίνητα. Όταν δεν θα ξέρουμε τι μας γίνεται... θα μας μιλήσουν για παθογένειες και στην αγορά των ακινήτων.

Γιατί, από την άλλη, αν αυτό που συμβαίνει σήμερα λέγεται αγορά ακινήτων που πορεύεται σε σωστές ράγες και με σωστές ταχύτητες, ας την αφήσουμε να τρέχει... Δεν χάθηκε και ο κόσμος... Στο Ελλαδιστάν ζούμε.   

Είναι πολύ περιορισμένος ο αριθμός εκείνων που αντιλαμβάνονται το πού πάμε και το πότε και πώς θα σπάσουμε και εδώ τα μούτρα μας... Όχι τόσο με τις πωλήσεις... Αλλά με τις μεταπωλήσεις που θα ακολουθήσουν... 

Αυτά. Και δεν βρίσκουμε το γιατί να φωτογραφίσουμε και εμείς αυτά που βλέπουν (αν τα βλέπουν...) οι πάντες, με τις πωλήσεις και τα ενοίκια (που ακολουθούν τις πωλήσεις) ή και να τα "ακτινοσκοπήσουμε", αν αυτό  μας ήταν δυνατόν.

Απλά θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε σε όσους εκφράζουν ανησυχίες (από τώρα) και για την αγορά των ακινήτων, διακρίνοντας (ανάμεσα σε πολλά αλλά) πόσα σπίτια και παραλίες (μέσα και από σπίτια) περνάνε εκτός από τα άλλα κράτη-μέλη της Ε.Ε. σε χέρια του Ισραήλ, της Μέσης Ανατολής και της Τουρκίας. 

Επίσης, ότι παρόμοιες καταστάσεις τις έχουμε ζήσει και σε άλλες πολύ σημαντικές "γειτονιές” της οικονομίας μας... Χωρίς να ανησυχήσουμε και εκεί (τελικά).

Θυμάστε τι είπαμε όταν μετρήσαμε τις απώλειες στη βιομηχανία, τότε που κεφάλαια και οι ξένοι μαζί και με Έλληνες επενδυτές πήραν το δρόμο από την Αλβανία, ακολούθησαν όλα τα Βαλκάνια (προτίμηση στα τότε Σκόπια) στήνοντας μονάδες οικοδομικών υλικών, φθάνοντας μέχρι και την Τουρκία, με κλωστοϋφαντουργίες, μονάδες τροφίμων, ξύλου και κάποιες μεταλλουργίες μας;

Συμφωνήσαμε (σε κοινή πολιτική γραμμή) κόμματα, κυβερνήσεις (αλλά και η νομενκλατούρα που όργωσε κυβερνήσεις και κυβερνήσεις..) ότι όλα οφείλονται στις σοβαρές παθογένειες της μεταποιητικής μας παραγωγής.

Παθογένειες (είπαν) από στρεβλή δομή στη βιομηχανία και υπερβολικό όγκο μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αυτά είπαμε και στην αποβιομηχάνιση και την αποεπένδυση. Και κάπως έτσι κλείσαμε και το θέμα...

Από τις παθογένειες λοιπόν της παραγωγής μας (συμπεριλαμβανομένης και της γεωργικής βιομηχανίας) και στους υπεράριθμους μικρούς που (με την σειρά τους...) έχουν ευθύνη (είπαν) και για τις έντονες παθογένειες... της οικονομίας βγήκαμε και από τον βιομηχανικό και από τον επενδυτικό χάρτη της Ε.Ε.

Έτσι καταλήξαμε. Και δεν χρειάστηκε (πολιτικά) να κάνουμε κάτι για να διορθωθεί έγκαιρα η κατάσταση.

Παθογένειες βλέπουμε τώρα και στον τουρισμό και στις αιτίες όπου οι επενδύσεις του χώρου δεν ικανοποιούν, αλλά και ο τζίρος του μεγάλου και κεντρικού (πλέον) πυλώνα της οικονομίας μας δεν φέρνει όσα θέλαμε και υπολογίσαμε να  μας φέρει... 

Και που καταλήγουμε για να ισορροπήσουμε τiς τεράστιες απώλειες του κάποιου προφίλ της οικονομίας και στην παραγωγή και στην εξωστρέφειά μας (την επικερδή για όλους βέβαια), ως χώρα;

Στις Άμεσες Ξένες Επενδύσεις (έτσι τις λέμε τις εξαγορές, αν όχι και το ξεπούλημα σε πολλές περιπτώσεις...) που φέρνει η αγορά των ακινήτων μας, από όλες τις φυλές του παγκόσμιου χάρτη αγοραστών (πείτε τους και επενδυτές...). 

Και τι θα συμβεί αν ο τελικός "λογαριασμός” κερδών από αυτές τις ΑΞΕ, (τις αγοραπωλησίες των ακινήτων όλης της Ελλάδας) δεν μας δώσει (που αποκλείεται να δώσει...) τις "εισπράξεις” που υπολογίζουμε και για τον κορβανά μας, ως μέγας -παράλληλος με τον τουρισμό- πυλώνας στην οικονομία μας;

Απλούστατα, θα μιλήσουμε (αρχίσαμε ήδη...) για παθογένειες και στην αγορά ακινήτων. Παθογένειες που μόνο θα τις αναφέρουμε (χωρίς να τις αναλύσουμε -όπως πάντα-) και ιδίως χωρίς να βάλουμε το πολιτικό μας χεράκι.., να τις διορθώσουμε (όπως επίσης κάναμε πάντα και παντού...).

george.kraloglou@capital.gr