Αναπτυξιακοί νόμοι με το τσουβάλι.. Ανάπτυξη με το σταγονόμετρο...

Του Γιώργου Κράλογλου

Πλησιάζουμε τον αιώνα(!) από την πρώτη φουρνιά αναπτυξιακών νόμων. Ξέρετε που πήγε ένα πολύ αξιόλογο μέρος των 80χρονων  επιδοτήσεων; Χτίσαμε αποθήκες.. 

Θέλετε τώρα να θυμηθούμε και πόσους αναπτυξιακούς νόμους, φέραμε στην οικονομία με υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις για την ανάπτυξη της χώρας; 

Αν βάλουμε μέσα και δεκάδες υπουργικές αποφάσεις, με αλλαγές και τροποποιήσεις των νόμων (ώστε να πηγαίνουν καλύτερα στα μέτρα... της κάθε επιχειρηματικής και επενδυτικής κοινωνίας…) νομίζω ότι θα ξεπεράσουμε τις 150 απόπειρες ανάπτυξης…

Γιατί περί αυτού πρόκειται. Πολιτικές από πολιτικούς (διαφόρων πιστεύω και πεποιθήσεων) για την ανάπτυξη της οικονομίας, όχι με τις δικές της δυνάμεις και τους δικούς της κανόνες (όπως παντού στις ανοικτές και ελεύθερες οικονομίες) αλλά υπό την "προστασία" του κράτους-πατερούλη μας, που για 50 στρογγυλά χρόνια θέλει να παρεμβαίνει και να κατευθύνει και την οικονομία. 

Και σε ό,τι αφορά τις κατευθύνσεις για ανάπτυξη (προς το καλό του τόπου και του πληθυσμού του, αφού όλα αυτά τα 50 χρόνια μετράει κοντά στο 1 εκατ. μετανάστες) δεν θα πούμε ότι βρίσκουμε λάθος.

Σε ό,τι όμως αφορά τα αναπτυξιακά σχέδια, τους στόχους και τη μορφή που θα έχει η οικονομία μεταξύ της ανοικτής και της άλλης (της δικής μας…) των πολιτικών παρεμβάσεων, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, αν έτσι νομίζουμε…

Και εννοούμε βεβαίως ότι και στην περίπτωση αυτή (το έχουμε σημειώσει πολλές φορές από τη στήλη) απαιτείται σύμπραξη για σχεδιασμό από τις πολιτικές δυνάμεις στο σύνολό τους. Πράγμα το οποίο βεβαίως και είναι αδύνατον για το ψευτοσοσιαλιστικό Ελλσα§διστάν, όταν η συναίνεση αυτή είναι δύσκολη και στις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες στην Ευρώπη. 

Σε εμάς όμως, οι αδυναμίες συναίνεσης δεν έχουν απλώς "γκρίζο" χρώμα. Είναι μαύρες και μάλιστα με εντονότατες τις αποχρώσεις τους… 

Να λοιπόν η αρχική απάντηση στην τυχόν απορία για τους λόγους που ατυχήσαμε με πάνω  από 150 αναπτυξιακούς νόμους (στην 80χρονη δήθεν πολιτική μας προσπάθεια) και γιατί 50 χρόνια, ενώ κάθε κυβέρνηση κουβαλάει 1-2 αναπτυξιακούς, καταλήγουμε στο ίδιο αποτέλεσμα. 

Κατάργηση του αναπτυξιακού ή και των αναπτυξιακών νόμων που βρήκε η κάθε κυβέρνηση και σύνταξη ή τροποποίηση με άλλους στόχους, άλλα σχέδια και άλλες πεποιθήσεις… για τη μορφή της οικονομίας που πρέπει να έχουμε εδώ και τώρα… 

Και να και η απάντηση γιατί η ανάπτυξη πάει με το σταγονόμετρο.

Γιατί δεν ξέρουμε τι ανάπτυξη θέλουμε ως οικονομία. Δεν ξέρουμε (ακόμη και μετά από 50 χρόνια) αν ζητάμε ελεύθερη την οικονομία μας ή ψευτοσοσιαλιστική κρατική, ανταγωνιστική της ιδιωτικής. Και βεβαίως επιδοτούμενη, μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο.

Πώς προκύπτει αυτή η "απορία". Προκύπτει σαφέστατα από αυτό που θα ζήσουμε και με τον νέο αναπτυξιακό νόμο που ψηφίστηκε την περασμένη εβδομάδα και υπόσχεται να μοιράσει 1 δισ. κυρίως σε μικρομεσαίους και να πατάξει την γραφειοκρατία. 

Γιατί στη δική μας οικονομική πολιτική είναι εντελώς άλλο πράγμα οι στόχοι του νόμου και άλλο η εφαρμογή τους. Είναι άλλο πράγμα οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις και άλλο τι κάνει και τι θα κάνει το κράτος (κατά την εφαρμογή του) για να απογοητεύσει.. τους ιδιώτες επενδυτές. Αντίθετα, για τις κρατικές "επενδύσεις" τα πάντα θα συνεχίσουν να λύνονται δια μαγείας… Εύχομαι να μην δικαιωθώ και αυτή την φορά…

george.kraloglou@capital.gr