Μόνο η γραφειοκρατία κρατάει τα ακίνητα σε ελληνικά χέρια

Του Γιώργου Κράλογλου

Αν δεν ήθελες 8 μήνες (χρόνος ρεκόρ!) ως 3 χρόνια να μεταβιβάσεις το ελληνικό ακίνητο που απέκτησες (με όποιο τρόπο), θα είχε πωληθεί η   μισή Ελλάδα.

Σημειώστε μόνο τούτο. Περιζήτητα (στις καθημερινές προσφορές και πωλήσεις των ακινήτων στην Ελλάδα) έφθασαν να είναι ακόμη και τα κουφάρια της κάποτε βιομηχανικής Ελλάδας. 

Της κάποτε ισχυρότατης ελληνικής βιομηχανίας λιπασμάτων, της κάποτε χαλυβουργικής Ελλάδας. Της κάποτε τρανής ναυπηγικής βιομηχανίας. Της κάποτε ελληνικής υαλουργίας χαρτοβιομηχανίας και ξυλουργικής βιομηχανίας. Της κάποτε ελληνικής χημικής βιομηχανίας και πρώτων υλών. Της κάποτε μεταλλουργικής βιομηχανίας. 

Της βιομηχανίας μας που μετά την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ αντί να ενισχυθεί (με ίσους όρους προς την Ένωση) κυνηγήθηκε από την πολιτική για να κρατικοποιηθεί. Και έτσι να αποδείξουμε και τον ψευτοσοσιαλισμό μας... Τι αποδείξαμε; Πώς εξασφαλίζεις αποβιομηχάνιση μέσα σε λίγες 10ετίες. 

Επαναφέρουμε  σελίδες της ιστορίας της κατάντια μας καθώς ακόμη και τώρα, όπου στους κορυφαίους πυλώνες της οικονομίας μας είναι εκτός του τουρισμού, χέρι-χέρι με τις υπηρεσίες, και η αγορά (έως ξεπούλημα) των ακινήτων, η μεταβίβασή και μιας μάντρας από τα κουφάρια της ελληνικής βιομηχανίας είναι αρκετή για να ξεσηκώσεις το κράτος και τους Δήμους της περιοχής... 

Γιατί και τα βιομηχανικά κουφάρια μας βεβαίως είναι σε πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος στην κτηματαγορά μας... 

Κρατάνε όμως την κοιλιά τους από τα γέλια  Έλληνες ή ξένοι που προσπαθούν να σου διηγηθούν  όσα έχουν περάσει ή περνάνε έτσι και διανοηθούν να κάνουν  αγορά ακινήτου στην Ελλάδα. 

Γελάνε ακόμη περισσότερο όταν περιγράφον περιπέτειες τους έτσι και  το ακίνητο έχει κτηματολογικές εκκρεμότητες ή πολεοδομικά προβλήματα που απαιτείται η παρέμβαση ή γνωμοδότηση Δήμου ή άλλης Αρχής στο Κέντρο ή την περιφέρεια. 

"Μαύρο φίδι που τους έφαγε...” δε έτσι και  επιχειρήσουν να κάνουν την αγορά του ακινήτου  μέσω πλειστηριασμού. 

Μιλούν και ξεκαρδίζονται για το 8μηνο που θα χρειαστούν οπωσδήποτε (αν είναι τυχεροί και δεν προκύψουν επιπλοκές με την περιοχή ή τους τοπικούς άρχοντες..) έως 3 χρόνια για να καταφέρουν την μεταβίβαση βουνό.  "...Λες και πρόκειται για οικογενειακή τους υπόθεση και δεν θέλουν να φύγει από τα χέρια τους το σπίτι κληρονομιά του παππού...”, ακούς στις απίθανες διηγήσεις τους.

Προσεγγίζω το πολύπλευρο αυτό θέμα από την κωμική του πλευρά που (στον τόπο μας) είναι πάντα η γραφειοκρατία (σκόπιμη και πολιτικά σε πολλές περιπτώσεις...) επειδή αυτή σατιρίζεται από τους πάντες και από παντού, 20ετίες αν όχι μισό και πλέον αιώνα. 

Το δε τραγικότερο όλων είναι πως δεν υπάρχει (έξω από τα πολλά λόγια και τις δήθεν προθέσεις) η ελάχιστη (επί της ουσίας) πολιτική βούληση να τακτοποιηθεί.

Να τακτοποιηθεί, χωρίς βεβαίως να απαιτήσουμε και σύγκριση μας, ας πούμε με τη Μεγάλη Βρετανία  ή την Κύπρο που ρυθμίζονται όλα μέσα σε εβδομάδες, ενώ προετοιμάζουν και για άλλη μείωση χρόνου, ή την Πολωνία, την Τσεχία ή Ρουμανία (για μην μιλήσουμε για τη Βόρεια Ευρώπη).

Χρωματίζω δε την κωμικότητα του όλου θέματος καθώς μαθαίνω ότι η κυβέρνηση θέλει να ανοίξει περισσότερο την αγορά ακινήτων (ίσως για να μπορεί να  αποκαλεί ΑΞΕ τις αγοραπωλησίες χωραφιών μιας και από τις άλλες επενδύσεις δεν έχει τίποτε εντυπωσιακό) πιστεύοντας ότι έτσι θα  λύσει και το στεγαστικό. Στην δε προσπάθεια αυτή γκρινιάζει και στις  Τράπεζες που δεν την ακούν, για να ρίξουν στην αγορά τα κάπου 30.000 ακίνητα που διαθέτουν.

george.kraloglou@capital.gr