Ανοίγουν πόρτα στην βιομηχανία. Θα κλείσουν το παράθυρο;

Του Γιώργου Κράλογλου

Εξοπλιστικά 25 δισ. ευρώ είναι περίπου ένα νέο Ταμείο Ανάκαμψης για την βιομηχανία και την βιοτεχνία. Αλλάζει κάτι για την παραγωγή μας ή είναι λόγια; 

Σημειώνουμε δύο χθεσινές εξελίξεις. Και τις σημειώνουμε γιατί, κατά την δική μας γνώμη, δίνουν την ελπίδα ότι ο αποτυχημένος κρατισμός, που εξαθλίωσε και την παραγωγή της χώρας με πολλές σκοπιμότητες (εντός και εκτός Ελλάδας) ευτυχώς δεν πάει άλλο... 

Η μια είναι η πρωθυπουργική υπόσχεση χθες το μεσημέρι ότι το 12ετές εξοπλιστικό πρόγραμμα για την άμυνα της χώρας θα δώσει την ευκαιρία μιας γενναίας συμβολής της Πολιτείας προς την ντόπια βιομηχανία γενικά, την αμυντική μας βιομηχανία (ας είναι ακόμη στα χέρια τους κράτους...), τη ναυπηγική βιομηχανία και τα αμυντικά συστήματα. Κατά την άποψη μας το όλο θέμα απαιτεί ξεχωριστή προσοχή.

Η άλλη είναι η παράλληλη συζήτηση των εκπροσώπων της βιομηχανίας, (δύο ώρες μετά), με τον κορυφαίο υπουργό του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. 

Συζήτηση για όλη τη σειρά των θεμάτων συνεργασίας κράτους και βιομηχανίας που συνοδεύθηκε από υποσχέσεις να μελετηθούν από την  κυβέρνηση υποδείξεις για τις βιομηχανικές ανάγκες της χώρας αλλά και την αδιαφορία της Πολιτείας προς την εθνική μας παραγωγή. 

Η επαφή και κουβέντα αυτή ήρθε (νομίζουμε εμείς) να δέσει τις σωστές εκτιμήσεις από την αγορά, για τα πράγματα που έχουμε να περιμένουμε. 

Μεγάλα όνειρα και μεγάλες ελπίδες, θα μου πείτε, σε μια χώρα που για 50 χρόνια βαδίζει χωρίς κανείς να μπορεί να καταλάβει σε ποια κατεύθυνση και προς τα πού θέλουμε να πάμε το αύριο όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της κοινωνίας μας... Υπερβάλουμε, θα επιμείνετε και δεν θεωρώ ότι αποκλείεται να δικαιωθείτε. 

Ωστόσο σημειώνουμε τα γεγονότα ως οφείλουμε δημοσιογραφικά αλλά και με κάποια βεβαιότητα ότι εδώ που έχουν φτάσει και τα οικονομικά είναι πλέον αδύνατον να μην επικρατήσει  προβληματισμός τόσο  στην κυβέρνηση αλλά (κατά την δική μας αίσθηση) εντονότατα και στην αντιπολίτευση ότι οι τακτική των ενέσεων στην οικονομία με κρατικά χαρτζιλίκια, μικρές και ασήμαντες φορολογικές μειώσεις, "κουπόνια" στα νοικοκυριά ή στην παραγωγή όπως και οι διορθώσεις με σβησίματα σε χρέη, αποκλείεται να φέρουν αποτελέσματα.

Από την άλλη η οικονομία στο σημείο που βρίσκεται (έστω και με τις κάποιες επιτυχίες της στην εξωστρέφεια και την παραγωγή) δεν είναι δυνατόν να περπατήσει ή να σταθεροποιηθεί χωρίς σχεδιασμό αλλά και συμπαράσταση από με την Πολιτεία. 

Τι επιβάλλει αυτό; Να συνταυτιστούν όλα τα δημόσια προγράμματα και τα δημόσια έργα με τις συγκεκριμένες και ορατές βεβαίως δυνατότητές μας στην παραγωγή. 

Πως θα το δούμε στην πράξη; Αρχικά η πολιτική μας σκηνή οφείλει να σταματήσει να δένει τα ψηφοθηρικά μηνύματα της προς την εκλογική της πελατεία με τον φτηνό τρόπο πότε του ενάντια... στον έναν και πότε στον άλλο.. με συνθήματα που σήμερα προκαλούν γέλια  (για να μην πούμε και  αδιαφορία από τον λαό..). 

Πώς προκύπτει αυτό; Και από την αδιαφορία των κάπου 600.000 ανέργων μας να ανταποκριθούν στα χωρίς αντικείμενο καλέσματα της κυβέρνησης, αλλά και των κλάδων της παραγωγής και υπηρεσιών να δώσουν παρουσία  εργασίας. 

Αδιαφορία στηριγμένη όμως σε σοβαρά επιχειρήματα για το μέλλον και της δουλειά τους και της ίδιας της οικονομίας εντός της Ε.Ε.   

Είμαστε σε θέση να το μεταβάλουμε αυτό; Ένας τρόπος υπάρχει και ας μη το ψάχνουμε παραπέρα. 

Να αφήσουμε την οικονομία να μείνει στον χώρο που δικαιούται και να μην την χρησιμοποιούμε πολιτικά για να περάσουμε  τις ψόφιες ιδεολογίες μας. Και να συνεχίσουμε τα "παντρέματα" του κράτους με την παραγωγή της χώρας, όπως αυτό με το πρόγραμμα των εξοπλισμών. Όλα τα άλλα είναι δήθεν ανοίγματα από την πόρτα... αλλά διωγμός από τα παράθυρα...

george.kraloglou@capital.gr