Αλλού ο παπάς κι αλλού τα ράσα του... στην οικονομία

Του Γιώργου Κράλογλου

Μετά τους μικρομεσαίους και το ασύμφορο κόστος παραγωγής, την βιομηχανία με ασύμφορες τις επενδύσεις, έχουμε την ασύμφορη ψηφιακή κάρτα στον τουρισμό. 

Δεν είναι δική μας δουλειά να ανοίξουμε τους φακέλλους της βιομηχανίας, της βιοτεχνίας ή και τους τουρισμού (κορυφαίος πυλώνας της οικονομίας μας...) και να φωτίσουμε εμείς τα προβλήματα για να τα λύσει όποιος έχει αρμοδιότητα στην κυβέρνηση ή η κυβέρνηση με κάποια μορφή νέου "θα αποφασίσουμε και θα διατάξουμε...". 

Απορούμε όμως. Υπάρχει διάλογος ή δεν υπάρχει, των κλάδων και των τάξεων της παραγωγής με την κυβέρνηση; Και αν υπάρχει τι σόι διάλογος είναι αυτός που βλέπεις να καθιερώνονται, να παίρνονται αποφάσεις, να εφαρμόζονται οι αποφάσεις και εκ των υστέρων να διαπιστώνονται του κόσμου τα αντικίνητρα για τη συνέχιση της δράσης της ελεύθερης... οικονομίας μας. 

Παρακολούθησα την (δικαιολογημένη όπως φαίνεται) γκρίνια και των ημερών αυτών (με την ευκαιρία εκδηλώσεων του τομέα του τουρισμού) για τα πόσο προβληματική και ανεφάρμοστη είναι η ψηφιακή κάρτα εργασίας. 

Στη συνέχεια ρώτησα κάποιους που μπορούσαν να μου εξηγήσουν αν όλα αυτά γίνονται με διάλογο ή κάνει ο καθένας ότι του αρέσει. Τι άκουσα; Αυτά που (δυστυχώς) περίμενα να ακούσω... 

Ξέρουν τις απόψεις μας (μου είπαν) αλλά ψάχνουμε και εμείς να δούμε τι γίνεται και στην πράξη βλέπουμε άλλα αντί άλλων.... Γιατί γίνονται αυτά που γίνονται χωρίς λόγο και αιτία... 

Τα ίδια μου είπαν και από την βιομηχανία  παράγοντες, εκπρόσωποι  και γνωστοί ομιλητές στα συνέδρια που αναλύονται, ανάμεσα σε άλλα, και οι ανάγκες τους για τη συνεργασία με την Πολιτεία. 

"Εμείς τα λέμε και εμείς τα ακούμε στα συνελεύσεις μας τις οποίες πάντα παρακολουθούν και οι κυβερνήσεις... Αμέσως μετά, τις επόμενες ημέρες , ψάχνουμε να βρούμε τι ζητάει η κάθε κυβέρνηση με αυτά που τελικά μας λέει ότι αποφάσισε..." 

Τα ίδια και οι μικρομεσαίοι. "Συμφωνούμε σε κάποια πράγματα όταν μας ζητούν να ανταλλάξουμε απόψεις και να ακούσουν τις δικές μας πριν αποφασίσουν, αλλά στις αποφάσεις τους βλέπουμε πως πρέπει να τρέξουμε σε ένα νέο γύρο συνομιλιών και ότι προκύψει... (μου είπαν όταν ρώτησα τι σημαίνει και για εκείνους ο διάλογος).

Και έχουν όλοι δίκιο. 

Ας αφήσουμε (προσωρινά) τον τουρισμό που το θέμα τους είναι μεν γενικής σημασίας άλλα έχει εξειδικευμένο χαρακτήρα (ψηφιακή κάρτα εργασίας) και πάμε, ας πούμε στις επενδύσεις εκσυγχρονισμού που έχουν ανάγκη όλες οι επιχειρήσεις παραγωγής. 

Εκεί είναι που θα συναντήσουμε έναν γραφειοκρατικό κόσμο χρόνιας απίθανης ανοησίας και ακαταλαβίστικης σημασίας που επιμένει. 

Μια ματιά στα κενά της πολεοδομίας, της χωροταξίας ή τις ελλείψεις στις αδειοδοτήσεις και τις υποχρεώσεις των επιχειρήσεων για την λειτουργία τους θα νομίσεις ότι ή κάνει όποιος θέλει ότι θέλει... στον τόπο μας ή ότι ενώ είναι σαφείς οι ανάγκες της οικονομίας αυτές που βλέπει το κράτος (ίσως για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του όπως την αντιλαμβάνεται) είναι εκτός συζήτησης αλλά και κατανόησης από τις επιχειρήσεις.

Οπότε, ποια η σημασία του διαλόγου. Ποια η αξία των προσκλήσεων των εκπροσώπων των Οργανώσεων των παραγωγικών τάξεων για να πουν αυτά που έχουν ανάγκη να πουν στην Πολιτεία. Και για να τελειώσουμε με το θέμα που ξεκινήσαμε, πώς συμβαίνει να έχουμε σήμερα θεσμούς όπως η ψηφιακή κάρτα ή συνθήκες για επενδύσεις οι οποίες στην πράξη είναι εντελώς αντίθετες από αυτές που αναλύθηκαν και ζητήθηκαν κατά τον διάλογο; Αλλού λοιπόν ο παπάς και αλλού τα ράσα του... στην οικονομία;

george.kraloglou@capital.gr