Μακάρι να ήξεραν τι θέλουν...

Του Γιώργου Κράλογλου

Φαντάζονται μία οικονομία που ο μικρομεσαίος ή θα πάει υπάλληλος στον μεγάλο παίκτη ή θα φύγει από τη χώρα του, γράφει ο MONTEMIXOS. Έχει άδικο;     

Εμείς συμφωνούμε απόλυτα. Γιατί με αυτές τις 20 λέξεις (στο χθεσινό μας σημείωμα "Θα τα ακούσουν για καλά”) μπαίνει στην καρδιά του προβλήματός μας. Και της παραγωγής της ελληνικής οικονομίας. Και του παραγωγικού μοντέλου (που δήθεν αναζητούμε...)  

Ποιο είναι το πρόβλημα; 

Απλά δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Δεν ξέρουμε τι και πώς να το σχεδιάσουμε. Γιατί πάνω απ' όλα (δυστυχώς και στην οικονομία μας) αντί να κυριαρχεί το κόστος της παραγωγής και η ανταγωνιστικότητα μας στην ΕΕ, κορυφαία προτεραιότητά και εδώ είναι το πολιτικό κόστος όλων των κομμάτων της εξουσίας. 

Ο μικρομεσαίος δεν απασχολούσε την Πολιτεία και τις κυβερνήσεις της όταν οι πολυεθνικές είχαν στα χέρια τους την παραγωγή (από τη μεσαία ως και τη βαριά) στην ξηρά, στη θάλασσα και ιδίως στο υπέδαφος και στον ορυκτό της πλούτο. 

Μεγάλες ομάδες από τον (πάντα εξαιρετικό) χώρο των μικρομεσαίων της οικονομίας μας μετείχαν με συστήματα υπεργολαβίας και συμπαραγωγής (σοβαρών  έργων ή εξαγωγών των πολυεθνικών της χώρας μας) πριν οι διεθνείς αυτοί Όμιλοι πάρουν τον δρόμο προς την Ανατολική Ευρώπη αλλά και την Τουρκία τότε που εμείς κρίναμε ότι ”...δεν μας επιτρέπεται πολιτικά να ενισχύουμε τα ξένα και τα ντόπια συμφέροντα...”.

Έτσι λέγαμε. Και αυτό επικρατούσε στην πολιτική μας σκηνή.

Ήταν τότε που σκεπάσαμε την οικονομία με ψευτοσοσιαλισμό αλλά ψαλιδίζαμε και βραχυκυκλώναμε την πορεία μας προς την πραγματική εξωστρέφεια. Και μάλιστα με προϊόντα και βαριάς βιομηχανίας (χάλυβας, νικέλιο, σίδηρο, λαμαρίνες), αλλά και βιοτεχνίας που επίσης είχε διακριθεί και στην παραγωγή και στις εξαγωγές μέχρι και υλικών οικοδομής.  

Αυτή τη διέξοδο προς τη μικρομεσαία μας παραγωγή την αγνοήσαμε. 

Την υποβαθμίσαμε. Τη χαρακτηρίσαμε μέχρι και δουλικότητα δια της μεθόδου της υπεργολαβίας (έτσι έλεγαν ορισμένοι που -κατά τη δική μας άποψη- ούτε κατάλαβαν ούτε ήταν σε θέση να καταλάβουν τις ανάγκες των μικρομεσαίων), καθώς και ξεπούλημα σε πολυεθνικά κυκλώματα...
 
Οι πολυεθνικές λοιπόν ήλθαν, είδαν, έπαιξαν το παραγωγικό παιχνίδι τους και μας άφησαν εδώ τα υπόλοιπά τους να γίνονται κρατική οικονομία μέσα στη μιζέρια και στην αποτυχία.

Αποτυχία από την πρώτη μέρα μέχρι και τώρα που ακόμη δεν ξέρουμε πώς να κρατήσουμε και πώς να περιφρουρήσουμε έστω και την αμυντική μας βιομηχανία για να δείξουμε τουλάχιστον  ένα κάποιο εθνικό πρότυπο. 

Στη συγκυρία όμως αυτή όμως οι μικρομεσαίοι έχασαν τους διαδρόμους ανάπτυξης, αφού αναγκάστηκαν να περιμένουν διέξοδο από προβλήματα με πρωτοβουλίες κράτους και κυβερνήσεών που (από τη μεταπολίτευση και για 50 χρόνια) τις σώζουν... ή τις αναπτύσσουν με ανύπαρκτα κίνητρα αλλά με υπαρκτά φορολογικά αντικίνητρα και χαράτσια... (άγνωστα στις διπλανές χώρες προς τις οποίες στρέφεται η επιχειρηματική μετανάστευση και μεσαίων και μικρών επιχειρήσεων της χώρας μας).
 
Αυτό όμως δεν είναι λύση. Η επιχειρηματική μετανάστευση την οποία η σημερινή μας πολιτική σκηνή με πρωταγωνιστή την κυβέρνηση δεν θα μας δώσει αυτό που επιθυμούμε πολιτικά (για να βγάλουμε το πρόβλημα από το κεφάλι μας). 

Να φύγουν δηλαδή όσο περισσότεροι μικρομεσαίοι μπορούν προς τις χώρες που προσφέρουν φορολογικές ευκαιρίες και να μείνουμε εμείς στο Ελλαδιστάν να ξεπουλήσουμε και τα τελευταία χωράφια χαρακτηρίζοντας τις συμφωνίες άμεσες ξένες επενδύσεις, που από χρόνο σε χρόνο πάνε και καλύτερα...  

george.kraloglou@capital.gr