Σε αμηχανία η βιομηχανία

Του Γιώργου Κράλογλου

Είναι τυχαία η άρνηση εργαζομένων σε προσκλήσεις της βιομηχανίας μας ή επικρατεί το ένστικτό τους για λουκέτα που έρχονται. Το δεύτερο λέμε εμείς.

Γιατί τα λουκέτα είναι στον δρόμο. Και ας επιμένει η κυβερνητική προπαγάνδα στα δικά της. Ότι η κυβέρνηση τα είπε έξω από το δόντια... στην Ε.Ε. για την παρουσία ανισοτήτων στη διαμόρφωση ενεργειακού κόστους, στα κράτη μέλη, σε βάρος πάντα της ανταγωνιστικότητας τους και των προσπαθειών τους να αναβαθμιστούν και βιομηχανικά, βάσει σχεδίου και με μακροπρόθεσμη προοπτική. 

Ωραία λόγια. Εύστοχα λόγια μπορεί να είπε η κυβέρνηση στην Ε.Ε. Αλλά τι να το κάνεις; Ποιος μας άκουσε στις Βρυξέλλες; Μάλλον κανείς. Τουλάχιστον έτσι όπως θέλαμε να μας ακούσει. 

Από την άλλη (ακόμη και αν μας άκουσε...) μέχρι να σηκώσει το ένα πόδι της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να το φέρει κοντά στο άλλο και να αρχίσουν  κάποια βήματα ίσης μεταχείρισης στην Ε.Ε. με ενιαία τακτική, στην όλη προσπάθεια διαμόρφωσης ανταγωνιστικού κόστους και στην ενέργεια για  τις βιομηχανίες, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει... 

Σε αμηχανία η βιομηχανία λοιπόν… Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσουμε αυτά που εισπράττει και η βιομηχανία όταν ζητάει από την Πολιτεία να μην την εγκαταλείψει τώρα που το ανατρεπτικό στοιχείο της πορείας της, είναι το ενεργειακό κόστος και μόνο αυτό.      

Ζητάει μεν αλλά τι διαπιστώνει. Ότι η απαράδεκτα υψηλή τιμολόγηση στα ενεργειακά της μεταποιητικής μας παραγωγής που βεβαίως και λειτουργεί σε βάρος κάθε σχεδίου για επεκτάσεις δράσεων της βιομηχανίας δυστυχώς   θα συνεχίσει να συμβαίνει και το 2025. 

Γιατί εκτός από την συγκυρία, έχουμε και την δική μας ιστορία στη  μεταπολίτευση που έδειξε ότι μάλλον δεν ανησυχούμε οικονομικά όταν χάνουμε αλυσίδα επιχειρήσεων της παραγωγής. Και αδιαφορούμε μάλιστα ακόμη και αν πρόκειται για ολόκληρους κλάδους...

Θα μου πείτε ότι είναι η εξέλιξη των πραγμάτων αφού ο εκσυγχρονισμός, οι καινοτομίες και απαραίτητα ανοίγματα σε εξωστρέφεια μεταβάλουν τον βιομηχανικό μας χάρτη σε βαθμό που θέλει έντονη προσοχή. Και ότι αυτό  είναι δουλειά των επιχειρηματιών και όχι του κράτους.   

Γιατί όμως οι γείτονες Βούλγαροι και παραπέρα οι Ρουμάνοι (μαζί με τους Ιταλούς που ετοιμάζονται) δεν τα βλέπουν έτσι και μέσα στον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο θα προχωρήσουν σε μέτρα για την παραγωγή τους, όπως επιμένουν τα δικά τους μέσα ενημέρωσης εξηγώντας τους λόγους που έκαναν την Βουλγαρία να αποφύγει και κινητοποιήσεις εργαζομένων αλλά και επιχειρηματιών της μεταποίησης..   

Και να λοιπόν που χωράει το ερώτημα δεκαετιών που βάζει η βιομηχανική μας παραγωγή. Θέλαμε ποτέ και θέλουμε και σήμερα βιομηχανία στον τόπο;

Μια (θλιβερή) απάντηση είναι ότι από το 1975 ως και σήμερα, χάθηκαν ολόκληροι κλάδοι. Των λιπασμάτων, της ζάχαρης, της χαρτοβιομηχανίας, της υαλουργίας, των χημικών, των πρώτων υλών από την αξιοποίηση του υπεδάφους μας, της βιομηχανίας συσκευασίας, ηλεκτρολογικού υλικού και υλικών οικοδομής. 

Ήταν μόνο οι εξελίξεις και η συγκυρία; Και γιατί δεν μας απασχόλησε το ποια βιομηχανικά κενά δημιουργούνται και κατά πόσο επιβάλλεται να τα  συμπληρώσουμε.

Το σημειώνουμε αυτό γιατί στην επικαιρότητα έρχεται άλλος ένα κλάδος, αυτός της βιομηχανίας πλαστικών (εκ των θεμελιωτών της βιομηχανίας) που (όπως διαβάσαμε στα ρεπορτάζ των ημερών) δεν θα αντέξει ούτε στο σημερινό ούτε στο αυριανό ενεργειακό κόστος. Και δεν είναι 5-6 μονάδες και κατά περίπτωση (η αρχή άλλωστε έγινε και τα χαμπέρια για άλλες θα ακουστούν) αλλά ο κλάδος, ως κλάδος, θα γίνει παρελθόν όπως και οι άλλοι που προαναφέραμε. Αυτό θέλουμε από την βιομηχανία; Να χάνουμε κλάδους ή να αναβαθμίζουμε την παρουσία τους; 

george.kraloglou@capital.gr