Είναι μύθος η αποβιομηχάνιση;

Του Γιώργου Κράλογλου

Μύθους ψάχνει να βρει η κυβέρνηση στην αποβιομηχάνιση της χώρας που, πριν 30 χρόνια, οι πολιτικοί της, κατήργησαν και το υπουργείο Βιομηχανίας(!!). 

Το κατήργησαν και ανέθεσαν την δήθεν βιομηχανική πολιτική που ασκούσε σε μια Γραμματεία. Τη Γραμματεία Βιομηχανίας (!!).

Πρόκειται για πολιτική πράξη (στην καρδιά του ψευτοσοσιαλισμού βεβαίως) που επιβεβαίωσε όμως ως ορθή τη διάχυτη και τότε αίσθηση ότι οι πολιτικοί δεν ήθελαν να έχει βιομηχανία η Ελλάδα. 

Η αλήθεια είναι ότι και η βιομηχανία τότε παραπατούσε. Και με τις πολιτικές που επέβαλαν οι οδηγίες για την ένταξή στην τότε ΕΟΚ και με την ανταγωνιστικότητα έξω από την Ελλάδα. 

Το θέμα μας όμως και τότε και τώρα ήταν αν θέλαμε ή δεν θέλαμε βιομηχανία.   

Γιατί οι πολιτικοί από τότε (ως και σήμερα) θεωρούσαν ότι είχε κόστος να συνομιλούν με τους βιομήχανους. Ήταν  αντιφατικό προς τις "αρχές" της σοβιετίας. 

Η αποβιομηχάνιση λοιπόν και η αποεπένδυση καλά κρατεί από τότε ως σήμερα. 

Και καμιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης δεν έχει πεπραγμένα με  πορεία για την όποια βιομηχανική ανάπτυξη. 

Μόνο τα κάποια στατιστικά στοιχεία προβάλλονται (όπως αυτά που χρησιμοποιούμε και σήμερα) που καλύτερα είναι να μην τα αναλύσεις… 

Καλά θα κάνει λοιπόν η κυβέρνηση να μην πλάθει δικά της παραμύθια ότι μέσα στα καλούδια της οικονομίας (στη 5ετία της) είναι και η παραπέρα βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας.

Εκτός αν θέλει να δει με πολιτική τόλμη την πραγματικότητα που κυριαρχεί, ότι τελικά μάλλον ο τουρισμός μόνο θα είναι εκείνος που μπορεί να τραβήξει σήμερα και την παραγωγή μας. Και σε αυτό να προσθέσουμε βεβαίως και τις αντοχές των ολίγων που κρατάνε ακόμη τις βιομηχανικές μας εξαγωγές.  

Η άλλη πραγματικότητα (αμετακίνητη για μια 10ετία) είναι η άποψη της βιομηχανίας (ότι έχει μείνει από την βιομηχανία μας) ότι το βιομηχανικό επενδυτικό κενό 150 δισ. που παρουσιάζουμε ως οικονομία θα καλυφθεί μόνο με μια νέα εκβιομηχάνιση. 

Που όμως πρέπει να στηριχθεί σε εθνική στρατηγική ώστε να γίνει αξιόπιστη. Μόνο τότε (προσθέτουν) θα  έχουμε προϋποθέσεις  να έλθουν ως 30 δισ. ευρώ τον χρόνο για να καλύψουμε επενδυτικά κενά της 30ετούς αποβιομηχάνισης. 

Μόνο τότε θα καλυφθούν και οι ανάγκες προσαρμογής μας στην ανταγωνιστικότητα, που βεβαίως και προκαλεί και η 4η βιομηχανική επανάσταση.  

Θέλουμε να κάνουμε κάτι για να επαναφέρουμε τη χώρα στον βιομηχανικό χάρτη της Ευρώπης; Στον χάρτη που ήταν και πριν την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Αφήστε λοιπόν τα περί μύθων αποβιομηχάνισης και αποδείξτε με πράξεις (όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά αν είναι δυνατόν και όλη η πολιτική μας σκηνή) ότι στοχεύουμε πράγματι και στη βιομηχανία. 

Προσδιορίστε τέλος πάντων, μια φορά, τι βιομηχανία θέλουμε. Και ποιο είναι το όραμα. Το βιομηχανικό μας όραμα ως χώρα. 

Πείτε όχι σε τυχόν χρηματοδοτικά κίνητρα. Ανοίξτε στην οικονομία δρόμο για μια νέα εκβιομηχάνιση με φορολογία αναπτυξιακής λογικής. 

Και ξεκινήστε από το εξής βήμα που είναι πρακτικό και αποδοτικό. 

Καταργήστε την προκαταβολή φόρου (που συζητάτε μεν, αλλά δεν την αποφασίζετε). Θα δείτε να μας έρχονται επενδύσεις και 3 δισ. ευρώ τον χρόνο. Γιατί; Γιατί όσοι μένουν θέλουν να πάνε μπροστά. Να εκσυγχρονισθούν και να μεγαλώσουν. Τα κέρδη τους θα τα επενδύσουν. Σας το έχουν πει άλλωστε. Και σας το έχουν γράψει.

george.kraloglou@capital.gr