Όριο ανθεκτικότητας στους φορολογούμενους θα βάλουμε;

Του Γιώργου Κράλογλου

Τι υποσχεθήκαμε; Να κόψουμε το τέλος επιτηδεύματος. Με ποιον φόρο θα το αντικαταστήσουμε; Με τον φόρο τουρισμού. Πώς θα τον πούμε; Ανθεκτικότητας… 

Γιατί να τον πούμε ανθεκτικότητας και δεν τον αφήνουμε με το παλιό του όνομα, τον γνωστό φόρο διαμονής; 

Το κάνουμε για τους ιθαγενείς (που επίσης θα πληρώνουν τον φόρο τουρισμού μαζί με τους τουρίστες).

Πιστεύουμε πως δεν πρέπει να πάρουν χαμπάρι… ότι έτσι και τολμήσουν να μείνουν σε ξενοδοχείο και όχι στον δρόμο… ή σε παγκάκια… η σοβιετία μας πρέπει να πάρει το μερτικό της. 

Τι να το κάνει το μερτικό η σοβιετία μας; 

Εκτός από το 15%-20% άχρηστο κράτος και τους μη χρειαζούμενους κρατικούς υπαλλήλους, έχει να συντηρήσει και τα "μπάζα" όπως η ΛΑΡΚΟ (μέχρι να την πάει στις κρατικές χωματερές) και κάτι άλλες… (κρατικές επίσης) που δεν τις κλείνουμε επειδή εκεί έχουμε βάλει και τα δικά μας παιδιά.

Ποια είναι αυτά τα παιδιά; 

Τα παιδιά του κόμματος που διορίζαμε ακόμη και όταν η κρατική βιομηχανία, μεταλλουργία, μεταλλευτική και άλλα σκουπίδια της κρατικής οικονομίας ζούσαν (ως και σήμερα) μόνο με λεφτά των ιθαγενών φορολογούμενων.

Για να είμαστε δε και ακριβείς, παίρνουμε (ότι περνάμε βεβαίως ως επένδυση) και από τα λεφτά του ΕΣΠΑ και του Ταμείου Ανάκαμψης, μιας και πρόκειται για λεφτά ξένων φορολογούμενων της Ε.Ε… 

Οπότε, μέχρι να καταλάβουμε ότι ο τουρισμός (εσωτερικός ή εισαγόμενος) είναι ότι μας έμεινε (μαζί με τα τελευταία προς πώληση ακίνητα) σε αυτό που αποκαλούμε σήμερα οικονομία της σοβιετίας μας, θα έχουμε γίνει απέραντο Βαλκανικό γηροκομείο…

Τι άλλο να περιμένουμε όταν, 30 χρόνια, βρισκόμαστε σχεδόν εκτός παραγωγής. Της ανταγωνιστικής παραγωγής. Αυτής που χρειαζόμαστε για να μπορεί να κερδίζει και μέσα και έξω από το Ελλάδισταν. 

Και προς τι το απέραντο γηροκομείο; Τι άλλο, όταν ως οικονομία δεν γνωρίζουμε τι λέγεται παραγωγική επένδυση και οι νέοι μας μένουν στον τόπο μέχρι να τους προσκαλέσουν από την Ευρώπη και αλλού όπου αναζητούν να αξιοποιήσουν τις σπουδές και τις ικανότητες που διαθέτουν.

Τι πρέπει να κάνουμε εμείς εκτός από το να συντηρούμε ένα άθλιο αδηφάγο και σπάταλο κράτος. Και πώς θα κρατήσουμε ό,τι μας μένει από τους νέους και τους ικανούς για την πιθανή μελλοντική παραγωγή μας; 

Να θυμίσουμε τι είπαν (μόλις στο τέλος του προηγούμενου μήνα, στις 24 Οκτωβρίου) στον πρωθυπουργό οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της βιομηχανικής και της βιοτεχνικής παραγωγής μας, μεταξύ πολλών - πολλών άλλων.

Θα χάσουμε και τον σημερινό δρόμο της οικονομίας μας αν δεν παράγουμε περισσότερα (διεθνώς ανταγωνιστικά) προϊόντα ώστε να αυξήσουμε τις εξαγωγές και να υποκαταστήσουμε εισαγωγές.

Στην παραγωγικότητα είναι γενικώς παραδεκτό ότι πρέπει να τρέξουμε για να καλύψουμε το πολύτιμο έδαφος και τον χρόνο που χάσαμε επί μια δεκαετία.

Μοναδική απάντηση και στα δύο παραπάνω προβλήματα είναι η αλματώδης αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων.

Και παρότι όλες οι επενδύσεις είναι ευπρόσδεκτες, χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο εκείνες που δημιουργούν υψηλότερη εγχώρια προστιθέμενη αξία.

Προκειμένου η Ελλάδα να αυξήσει τις παραγωγικές επενδύσεις της στο 13% του ΑΕΠ της (που είναι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος), χρειάζεται επιπλέον περίπου 11 δισ. ευρώ κάθε χρόνο. 

Ενώ λοιπόν χρειαζόμαστε επενδύσεις 11 δισ. τον χρόνο για να μην χάσουμε περισσότερο έδαφος στην Ευρώπη (πράγμα που όπως είπε η κυβέρνηση -20 μέρες πριν- το είδε θετικά), τι έφεραν στο προσκήνιο για διαβούλευση;

Τον φόρο διαμονής στα ξενοδοχεία για τους (ντόπιους και ξένους) τουρίστες. Και για να μη χτυπάει άσχημα, τον αποκάλεσαν φόρο της ανθεκτικότητας… 

Και τι περιμένει τώρα η κυβέρνηση ότι θα συμβεί σε μια χώρα στην οποία αγνοείς την παραγωγή της και "κρεμιέσαι" στις εισαγωγές και τη συνεχή φορολόγηση στα ακίνητα αλλά και στον τουρισμό, που είναι ό,τι (τελικά) σου έμεινε στην ιδιωτική σου οικονομία; Καλό κουράγιο λοιπόν. 

george.kraloglou@capital.gr