Πώς γίναμε Μογγολία και Κένυα

Του Γιώργου Κράλογλου

Δώσαμε από την τσέπη μας πάνω από 5 δισ. ευρώ για να λέμε ότι έχουμε και κρατική οικονομία, σε μια από τις χειρότερες θέσεις του παγκόσμιου κρατισμού.

Πόσο μας χρειάστηκε και γιατί μας χρειάστηκε… να πετύχουμε αυτό το "θαύμα” του κρατισμού που δεν είχε λόγο να το ψάξει το ΚΕΦΙΜ ("Τελευταία στην Ευρώπη η Ελλάδα στην οικονομική ελευθερία") για να αντιληφθεί πώς και γιατί είμαστε σήμερα στην 150η θέση κρατισμού (!) ανάμεσα στις 165 χώρες της έρευνάς του.

Να τα πούμε εμείς, που τα ζήσαμε και δημοσιογραφικά και γι’ αυτό αηδιάσαμε με αυτό που λέγεται κρατισμός. Τον δικό μας κρατισμό, για μισό αιώνα (!), κύριο δόγμα της οικονομίας μας και οικονομικό πιστεύω όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης. 

Ξεκίνημα ήταν το βόλεμα του κομματικού στρατού κατοχής στο κράτος και η υποχρέωση όλων των κομμάτων να τον τακτοποιήσουν στις θέσεις που απλά διαθέτουν αντίστοιχες καρέκλες. Τα αντικείμενα εργασίας τους ήταν αδιάφορα...

Και επειδή ο κομματικός στρατός (όλων των κομμάτων) που έπρεπε να πάρει καρέκλες στο κράτος (με τη φροντίδα όλων των κυβερνήσεων) υπολογίσθηκε μεταξύ στους 150.000 ως 200.000 τότε (πρώτη 10ετία της μεταπολίτευσης) έπρεπε να σχηματοποιηθεί περισσότερο κράτος. Έστω και αν δεν είχε να προσφέρει τίποτε...

Το νέο αυτό κράτος για να δικαιολογηθεί έπρεπε να πάρει χαρακτήρα αποδεκτό από τον λαό και κυρίως από τους ψηφοφόρους για να είναι δυνατή η επέκτασή του κάθε φορά που προέκυπταν ανάγκες και νέων "κατατάξεων” του κομματικού στρατού κατοχής. 

Η λύση που "εφευρέθηκε” ήταν οι κρατικοποιήσεις ιδιωτικών (εντελώς προβληματικών) επιχειρήσεων. Πρόσχημα ήταν πάντα η "σωτηρία” των εργαζομένων. Και ας ακολουθούσαν χιλιάδες νέοι διορισμοί...

Παράλληλη λύση ήταν οι κοινωνικοποιήσεις. Πήρε τη σειρά της σε μια 10ετία. Ουδέποτε δόθηκε εξήγηση της διαφοράς μεταξύ κρατικοποιήσεων και κοινωνικοποιήσεων. 

Στην ουσία ήταν το ίδιο. Όποια ιδιωτική εταιρεία ή βιομηχανία ή ό,τι τέλος πάντων βρισκόταν σε μονόδρομο κλεισίματος περνούσε στη φροντίδα του κράτους. 

Πρόσχημα πάντα η σωτηρία της επιχείρησης και των εργαζομένων. Και μέσω αυτής της σωτηρίας και του κομματικού στρατού που είχε σειρά κατάταξης, στο κράτος βέβαια... 

Σας θυμίζω (ακόμη μια φορά) την περίπτωση ΛΑΡΚΟ. Πληρώσαμε από την τσέπη μας (ως φορολογούμενοι) πάνω από 500 εκατ. ευρώ (μαζί με τη ΔΕΗ που έφαγε φέσια 300 εκατ. ευρώ και δεν είπε κουβέντα...). Κάποιοι μάλιστα έκαναν και προσλήψεις στη ΛΑΡΚΟ... 

Τις "λύσεις” αυτές βεβαίως και τις χρυσοπληρώσαμε. 

Οι κυβερνήσεις έπρεπε να δικαιολογήσουν τον (μέχρι και σήμερα) κρατισμό τους παρουσιάζοντας το κράτος-πατερούλη να μην περιορίζεται μόνο στα κουπόνια... Να βρίσκει και δουλειές.

Διπλασιάσθηκε όμως έτσι ο όγκος του κράτους. Γιατί; Γιατί εκτός τις κρατικές επιχειρήσεις θεωρήθηκαν αναγκαίοι και Οργανισμοί για τη δήθεν παρακολούθηση και παρέμβαση για την επίλυση αναγκών της κρατικής οικονομίας... 

Με τον τρόπο αυτό κομματικοί αφισοκολλητές, κλακαδόροι και πάσης φύσεως παρατρεχάμενοι ("διακεκριμένα” μέλη του κομματικού στρατού), αναβαθμίσθηκαν σε προέδρους, μέλη του Δ.Σ. κρατικών εταίρων και βιομηχάνου. Διπλασιάζοντας όμως και τριπλασιάζοντας έτσι τις καρέκλες στο νέο κράτος που χτίσαμε. Και το οποίο βεβαίως και συντηρούμε ακόμη, με διάφορα προσχήματα... 

Αυτό το κράτος είναι που ουδέποτε αποδέχθηκαν οι δανειστές μας και η Κομισιόν, προτρέποντάς μας (από το 2008) και πιέζοντας (από το 2010 της χρεοκοπίας μας) να το περιορίσουμε κατά 30%. Όπως και τις θέσεις εργασίας επίσης κατά 30%-35%. Τους αγνοούμε όμως. Δεν μας συμφέρει πολιτικά.

Για το ίδιο κράτος, τέλος, το ΚΕΦΙΜ επισημαίνει στην έκθεσή του μεταξύ άλλων: "...Η ελληνική οικονομία δεν πάσχει από υπερβολική ελευθερία, όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλά ακριβώς από το αντίθετο. Και η κατάσταση δεν θα διορθωθεί με αναιμικές βελτιώσεις. Χρειάζεται πολλή περισσότερη προσπάθεια τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από την κοινωνία...".

george.kraloglou@capital.gr