Αποκρατικοποίηση δεν έχουμε. Ψάξτε το...

Του Γιώργου Κράλογλου

Ας αφήσουμε τα πολλά για τη δήθεν αποκρατικοποίηση. Το κράτος και μεγάλο είναι και σπάταλο. Το φοροκυνηγητό μόνο του δεν πρόκειται να μας σώσει.

Η δήθεν αποκρατικοποίηση (θα συμφωνήσετε πιστεύω ότι έχει περάσει στην καθημερινότητα της κάθε κυβερνητικής δήλωσης) ξεπερνάει το όρια της επιτρεπτής εικόνας που μπορεί να αξιοποιεί στην προπαγάνδα της για τα οικονομικά.

Συνεπώς (όπως περιμένουμε και θα δικαιωθούμε) το "συνταγολόγιο” των δανειστών και ιδίως της Κομισιόν για το κράτος που ακόμη οφείλουμε να συρρικνώσουμε θα μπει και πάλι στο τραπέζι με την ευκαιρία της αξιολόγησης του προϋπολογισμού μας για το 2025. Ας το προβλέψουμε και ας μην μας εκπλήξει. 

Γιατί αυτό; Γιατί δεν είναι "δυσανάγνωστες” οι δαπάνες συντήρησης του κρατισμού μας στα καύσιμα στην ευρύτερη παραγωγή ενέργειας, τις μεταφορές, τη διαχείριση, τις επενδύσεις και την παραπέρα αξιοποίηση υδάτινων πόρων. 

Και αυτά όλα σε συνδυασμό βέβαια με τη χρηματοδότηση από τα κρατικά έσοδα αλλά και την ενθάρρυνση σε μικροπολιτικές με τα έργα βιτρίνας από την αυτοδιοίκηση, σε όλη τη χώρα.

Από την άλλη, η κωλυσιεργία (με πρόσχημα των αναγκών των κρατικών δαπανών) στην πληρωμή κρατικών οφειλών προς ιδιωτικές επιχειρήσεις που δικαιούνται επιστροφές (είτε βάσει φόρου είτε λόγω της εξαγωγικής τους δράσης) θα φανεί και πάλι. Και οι Βρυξέλλες δεν θα αφήσουν αυτό το γεγονός να περάσει έτσι.

Βεβαίως, το πρόβλημα μας και η δύσκολη πορεία της οικονομίας στην ανάπτυξη δεν εξαρτάται από αυτές τις κρατικές υποχρεώσεις (που μονίμως δεν ολοκληρώνονται στην ώρα τους). 

Από την άλλη όμως ας μη ξεχνάμε πως όταν μιλάμε και θέλουμε να μιλάμε για άνοιγμα της οικονομίας, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν στον αέρα αυτά τα κενά και οι δυσαρμονίες στις πολιτικές για ανάκαμψη και ανάπτυξη. 

Η συμφόρηση στις σχέσεις κράτους και ιδιωτικής οικονομίας ασφαλώς και δεν είναι τωρινή. Έχει χρόνια αυτό το πήγαινε-έλα στις Βρυξέλλες με τα χρωστούμενα τους κράτους στον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα. 

Ο δε λόγος που το επαναφέρουμε είναι η επικαιρότητα που θα φέρει και πάλι ο κύκλος συζητήσεων στην Κομισιόν, από την πλευρά της οποίας θεωρείται και για τα επόμενα χρόνια αναγκαία η παρέμβαση για τον έλεγχο και των σχέσεων κράτους και ιδιωτικής οικονομίας στην Ελλάδα.

Και γιατί όλα αυτά; Γιατί στη χώρα μας το μέγεθος, η έκταση και ιδίως το βάθος του κρατισμού παραμένει χωρίς μεταβολή στην πράξη από το 1980. 

Οι δε σχολαστικοί παρατηρητές δεν δυσκολεύονται να διαπιστώσουν ότι οι αντιπολιτευτικές επιλογές κριτικής στην κυβέρνηση έχουν ως μέτρο για την κρίση τους στο κυβερνητικό έργο την έκταση του κρατισμού (στον τραπεζικό τομέα, στην ενέργεια, στις μεταφορές, στην αξιοποίηση του υπεδάφους, στις κρατικές συμβάσεις για πρώτες ενεργειακές ύλες) ή τυχόν απαράδεκτες (θα τονίζεται...) συρρικνώσεις κράτους και κρατικών θέσεων εργασίας. 

Το σημειώνουμε γιατί η κυβέρνηση δείχνει μεν να μην ανταποκρίνεται στην αντιπολιτευτική πρόκληση, παρουσιάζοντας άλλου είδους "θεάματα”, όπως τα δήθεν ανοίγματα της οικονομίας με αποκρατικοποιήσεις (ρεύμα, τράπεζες).

Αλλά σε ό,τι αφορά τον "άρτο” που προβλέπει ο προϋπολογισμός στον κρατικό χώρο τίποτε δεν αλλάζει. Ούτε οι σπατάλες. Ούτε οι αριθμοί (κρατικοί υπάλληλοι, Οργανισμοί ή και επιχειρήσεις που τις πληρώνουμε εμείς), ούτε τα τόσα άλλα που συνθέτουν ισχυρή παρουσία του κράτους στην οικονομία. Από την πλευρά μας, λέμε προσέξτε το. Στις Βρυξέλλες βέβαια θα σας πουν περισσότερα… (ακόμη μια φορά). 

george.kraloglou@capital.gr