Η ακρίβεια και ο πόλεμος θα δώσουν "λύσεις"

Του Γιώργου Κράλογλου

Τις "λύσεις” αυτή την φορά θα τις δώσουν τα λουκέτα των μικρών. Πολλά λουκέτα. Και αυτό όχι επειδή θα μεγαλώσουν… με τα κίνητρα που έρχονται.

Πολύ σωστά συνεπώς και ο  Lysikratis  παρατηρεί (στο σημείωμα μου "Για τα μάτια των ιθαγενών”) "...το παραμύθι για ανάπτυξη με τραπεζικό δανεισμό ανήκει στις παλιές βιβλιοθήκες! Σχεδόν όλες οι εταιρείες ή ιδιώτες που δεν τα κατάφεραν και αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο και ταυτόχρονα υπέστησαν ανελέητες κατασχέσεις, είναι γιατί δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους".  

Οπότε, ας σταματήσουμε να ονειρευόμαστε ότι το κράτος (ειδικά το δικό μας κράτος)  είναι σε θέση να καταπολεμήσει την ακρίβεια με τα πρόστιμα ή ότι θα συμμαζέψει τις τιμές όταν και ο πόλεμος Ιράν-Ισραήλ χρησιμοποιηθεί (όπως συμβαίνει ήδη) σαν παιχνίδι της ανόδου καυσίμων και ενέργειας. 

Και για να μην κατηγορήσουμε την κυβέρνηση ότι κάθεται και ατενίζει τα πράγματα χωρίς να κάνει τίποτε, δεχόμαστε ότι οι παρεμβάσεις για την ακρίβεια με τα όσα  αμυντικά ετοιμάζει στα καύσιμα και το σκηνικό που θα μας παρουσιάσει για τους μικρούς που θέλει να μεγαλώσουν βεβαίως και δείχνουν κάποια ετοιμότητα, αλλά είναι πλέον δύσκολο να προλάβει αυτά που έρχονται στην αγορά μέσα στον χειμώνα.

Τι είναι αυτά; Το κόστος στα πάντα. Το κόστος από την παραγωγή (ό,τι μας έχει μείνει από παραγωγή...) μέχρι τις υπηρεσίες, αλλά και τον τουρισμό, που μέρα με την ημέρα "στερεώνεται" ως βασικός και μέγας πυλώνας της οικονομίας μας. 

Τα βλέπουν οι μικροί και οι μεσαίοι της κατά 99% μικρομεσαίας οικονομία μας, βλέπουν παράλληλα και την ανυπαρξία ρευστότητας καθώς οι τράπεζες κρίνουν ότι μόνο ένα 5-6% είναι το πελατειακό τους δυναμικό από την επιχειρηματική εικόνα που παρουσιάζει ο τόπος και σκέφτονται την επόμενη μέρα, που θα είναι τα λουκέτα και μόνο τα λουκέτα. 

Το βλέπει και το υπόλοιπο της βιομηχανίας που μας έχει μείνει και δεν κρύβει τις σκέψεις της ότι όσα λέμε και όσα κάνουμε ως πολιτική για την οικονομία και την παραγωγή θα βρεθούν στο κενό αν το ενεργειακό κόστος μείνει ως έχει και δεν εξυπηρετηθεί κάποιο μέρος του από άλλου είδους ρυθμίσεις. Ρυθμίσεις που όμως θέλουν  πολιτική τόλμη.    

Κάνουν μέγα λάθος, δε, όσοι νομίζουν ότι έστω και μια από τις επιχειρήσεις που βλέπουν αδιέξοδο με τη σημερινή κατάσταση ελπίζουν μεταβολή από ενδεχόμενη οικονομική πολιτική άλλου κόμματος ή κομματικής συνεργασίας σε μια πιθανή νέα κυβέρνηση, έστω και μετά το 2027.

Είναι τέτοια η απελπισία της αγοράς από την πολιτική και από την κομματική φανφάρα για την οικονομία, που ουδείς όχι μόνο θα προσέξει, αλλά δεν πρόκειται να διαβάσει τα οικονομικά προγράμματα των κομμάτων. 

Τα προγράμματα που θα πηγαινοέρχονται από το 2025 όπου θα οριστικοποιηθεί η σκηνοθεσία στην όποια πολιτική σκηνή προκύψει, μετά από όσα θα δούμε και θα "θαυμάσουμε”  ως το τέλος του χρόνου.   

Τι μπορεί, αν όχι να ανατρέψει πλήρως τη μαυρίλα που διακρίνεται  στη μικρού και μεσαίου μεγέθους επιχειρηματική κοινότητα, αλλά θα παρεμποδίσει την πορεία προς τα λουκέτα τα επόμενα 4-5 χρόνια που εμείς, κατά τα άλλα, αισιοδοξούμε για αναβάθμιση θέσεων μας στην ΕΕ από τις σημερινές τελευταίες και προτελευταίες; 

Το φορολογικό σύστημα και τίποτε άλλο λέει η αγορά. Δεν χρειάζονται ενισχύσεις ή επιδοτήσεις ή ειδικές χρηματοδοτήσεις. Επιβάλλονται γενναία και μακροπρόθεσμα μέτρα που να φέρουν τη φορολογία στις σημερινές αντοχές μας, λένε. 

Και  εκτιμούν ότι ακόμη και η μείωση κράτους και κρατισμού (που πιθανότατα θα προκύψει) θα λειτουργήσει ως  κίνητρο. Θα πείσει τον εντός και εκτός χώρας κόσμο των επενδύσεων ότι η Ελλάδα μπορεί να περάσει σε λίστες σοβαρού επενδυτικού ενδιαφέροντος. 

Δεν φιλοσοφούν με τα μέτρα αυτά οι επιχειρήσεις. Γυρνούν πίσω. Στο αυτονόητο. Αλλά με τον τρόπο τους δείχνουν και την απελπισία τους. Υπάρχει κάποιος να τους ακούσει από σήμερα ως το 2027 των εκλογών;

george.kraloglou@capital.gr