Άλλα 50 χρόνια και σωθήκαμε - Πού θα πάει...

Του Γιώργου Κράλογλου

Φθινόπωρο 2024. Μετά από 55 χρόνια απλουστεύουμε διατάξεις  για συγχωνεύσεις μικρών επιχειρήσεων (που εφαρμόζουμε από το 1970 !!),ελπίζοντας τι;

Και για να γίνουν πιο ελκυστικές οι συγχωνεύσεις (ίσως για να καταφέρουμε -πλαγίως- να ξεφύγουμε από την μικρή και μεσαία οικονομία μας) θα δοθούν κίνητρα χρηματοδότησης, αλλά μόνο για τις  επιχειρήσεις  που βρίσκονται μόνο σε ανάπτυξη και όχι  στο ξεκίνημά τους.

Προφανώς  η κυβέρνηση είναι σε ανησυχία για το τι πρέπει να πει στην ΔΕΘ (ώστε να δικαιολογηθεί η ομιλία για την οικονομία -όπως θεσμικά γίνεται από τα πρώτα εγκαίνια της Έκθεσης) όπου, κατά πάσα βεβαιότητα, θέμα της θα είναι η μικρομεσαία οικονομία και πώς θα την μεγαλώσουμε…

Κατά τη δική μας άποψη, πρόκειται για εντελώς λάθος θέμα στην εντελώς λάθος ώρα. Επίσης  για τους εντελώς λάθους ανθρώπους, αυτή την ώρα τουλάχιστον. 

Οι μικρομεσαίοι (που έρχεται να σώσει και η σημερινή κυβέρνηση με την σειρά της) δεν περιμένουν το κράτος να τους δείξει τον σωστό  τρόπο  να μεγαλώσουν. 

Τον ξέρουν και γνωρίζουν πιο καλά από τον κάθε πολιτικό και τα  μονοπάτια.

Τα μονοπάτια που θα περπατήσουν είτε με κίνητρα που υπάρχουν είτε με αυτά που θα υποσχεθεί η κυβέρνηση στη ΔΕΘ, μπας και  τους κάνει να το σκεφτούν…

Αλλού είναι τα ερωτήματα και οι ανησυχίες τους. Η δε μεγαλύτερη όλων προκαλείται από την έλλειψη στόχων και κυρίως σχεδίων της οικονομίας μας μακροπρόθεσμα. 

Πού βαδίζουμε και πού θέλουμε να βαδίσουμε χωρίς "σχήματα λόγου" και θεωρίες που συνδέονται με συμμετοχή του κράτους στην οικονομία, τον ρόλο των δημοσίων επενδύσεων, αλλά και το είδος της συνεργασίας που θα επιδιώξει (το υπόλοιπο της 3ετούς θητείας της) η κυβέρνηση στις σχέσεις με την ιδιωτική οικονομία (ανεξάρτητα από το μέγεθος των επιχειρήσεων και των σχημάτων που λέει ότι θέλει να αλλάξει και να επιβάλλει).

Οι μικροί και οι μεσαίοι (που επέλεξε η κυβέρνηση  για να επιβάλει τη μορφή μετασχηματισμού τους ώστε να καλύψει υποχρεώσεις -έναντι της Ε.Ε και των δανειστών- και σε  μεταρρυθμιστικό έργο) δεν έχουν στην προτεραιότητά  τους μέτρα ή και  κίνητρα που θα τους οδηγήσουν σε επενδύσεις με αυτοχρηματοδότηση.

Η προσοχή και η αγωνία τους  αυτή την περίοδο είναι η έντονη έλλειψη ρευστότητας. Και επίσης η αδυναμία τους να χρηματοδοτήσουν τις  δράσεις που επιβάλλονται, για να συντηρηθούν και να αποφύγουν λουκέτα (καθώς από τις 700-750.000 που στέκονται, το 20% το συζητάει). 

Αν υπάρχει συνεπώς κάποιο κενό στις απαντήσεις που πρόκειται να δώσει η κυβέρνηση για τους στόχους της οικονομικής πολιτικής από το 2025 ως τη λήξη της θητείας της, είναι η μορφή οικονομίας και ιδίως της παραγωγής, στην οποία στοχεύει.

Γιατί (όπως όλα δείχνουν) αν είναι η διατήρηση της μικρομεσαίας μας οικονομίας με πυλώνες της τον τουρισμό και τις υπηρεσίες και  επενδύσεις τις αγοραπωλησίες πάσης φύσεως ακινήτων (μέχρι της  εξαντλήσεώς τους), τα κίνητρα (που θα νομοθετήσει για το 2025 και την προεκλογική περίοδο του 2027) δεν πρόκειται να δώσουν  τα αναμενόμενα. 

Οπότε, ας μείνουμε στην κατάργηση του χαρτοσήμου και την     διακοπή των 700 (!!) συναλλαγών με το κράτος που επιβάλλει (ακόμη και για το Ταμείο Χρηματοδότησης Δικαστικών Κτηρίων !!) και ας ξεχάσουμε το μεγάλωμα (με το ζόρι) των μικρών και των μεσαίων. 

Είναι  δικό τους το πρόβλημα. Δεν είναι κρατικό. Και βεβαίως είναι απαράδεκτο να το φορτώσουμε στους  ώμους όλων των συνεπών φορολογούμενων.

george.kraloglou@capital.gr