Οι φοροεπιδρομές δεν θα πάνε διακοπές...

Του Γιώργου Κράλογλου

Τα "χαρούμενα” για την καλή μας οικονομία δεν τελείωσαν. Θα έχουμε και άλλα. Πώς αλλιώς θα δικαιολογηθεί η νέα έξοδος επιδρομών για νέους φόρους.

Μπορεί η Eurostat να μας τα είπε κάπως άκομψα..., με τον πληθωρισμό στο 3% τον Ιούλιο από το 2,5% που λογαριάζαμε εμείς και να μας τρόμαξε με την Ευρωζώνη, σε εμάς όμως αυτά δεν λένε τίποτε... 

Η δική μας οικονομία έχει (για την κυβέρνηση και μόνο για την κυβέρνηση) δικό της δρόμο και ρυθμό, που δεν θέλει ούτε μεταρρυθμίσεις, ούτε ψαλίδια στη φορολογία, όπως περιμένει η αγορά ως αναγκαία και σωτήρια (ας περιμένει...).

Έτσι θα συνεχίσουμε και έτσι θα πορευτούμε μέχρι τις εκλογές. 

Το δε συζητήσιμο στην εικόνα αυτή είναι η πραγματικότητα που "φωτογραφίζεται” και μέσα από τη, σχεδόν, αδιαφορία να αξιοποιηθούν (κυρίως επενδυτικά) τα 40-45 δισ. ευρώ κοινοτικά κονδύλια που μας μένουν. Εικόνα που ίσως δεν ανησυχεί κανένα και στην κυβέρνηση και σε όλο το πολιτικό σκηνικό... 

Παρακολουθείστε, εκτός από την απολογία των κυβερνητικών παραγόντων στη Βουλή για τη μάλλον ασήμαντη επενδυτική μας δράση (αφαιρώντας τις αγοραπωλησίες ακινήτων και ότι έμεινε σε επιχειρηματικά κουφάρια της χώρας), την έντονα απόμακρη στάση και της αντιπολίτευσης για το πού βαδίζει η οικονομία και τι συμβαίνει σε ό,τι (διαχρονικά) λέγαμε παραγωγικό ιστό. 

Οι συζητήσεις και οι μόνες πολιτικές κόντρες επικεντρώνονται κατά βάση στη φορολόγηση. 

Τη μικρή ή τη μεγάλη φορολόγηση και στην παραπέρα αύξησή της. Στις φοροεπιδρομές και πόσο αποτελεσματικές είναι. Στο τι φέρνουν στον κορβανά και ποια θα είναι η νέα μοιρασιά (σε βάρος βεβαίως των φορολογούμενων).

Υπάρχει άλλο θέμα για συζήτηση στην οικονομική επικαιρότητα εκτός της φορολογίας; 

Κάποτε…, τον καιρό εκείνο... συζητούσαμε (το θυμάστε ίσως κάποιοι) σύνδεση της παιδείας με την παραγωγή και όχι μόνο. Σύνδεσή της και με την έρευνα. Και με την τεχνολογία, μιας και οι νέοι δρόμοι (στην άλλη ΕΕ) αυτό δείχνουν. Αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής κυρίως μέσα από την καινοτομία. 
 
Τα ακούμε και εμείς. Αλλά σαν ιδέες "κονσέρβας” που κατεβαίνει από το ράφι να "φαγωθεί” στη συγκεκριμένη εκδήλωση... Και μετά; Καμιά συνέχεια, μιας και στην πραγματικότητα της δικής μας οικονομίας δεν υπάρχει αντικείμενο. 

Νομίζετε ότι κυβέρνηση, πολιτικοί και πολιτικές (είτε σε κόμματα, είτε σε ομάδες) έχουν την ελάχιστη ανησυχία για το εάν η χώρα βαδίζει (έτσι όπως βαδίζει) 10ετίες τώρα χωρίς σχέδιο στην οικονομία και χωρίς στόχους;

Ότι ανησυχούν που δεν περιμένει κανείς να πάρει υπό μάλης… τυχόν μεμονωμένες επιχειρηματικές επιτυχίες κυρίως σε εξαγωγές (η εσωτερική μας αγορά -εκτός τουρισμού- δεν προσφέρεται για αισιοδοξία σταθερής μακροπρόθεσμης προσφοράς στην οικονομία) ώστε να κάνουν και εμάς να οραματιστούμε για το πού μπορεί να είναι η πιθανή αυριανή μας εθνική παραγωγική εικόνα;

Υπάρχει μήπως η αίσθηση ότι κάτι θα μεταβληθεί το 2025-2026 (για το 2024 ας μη συζητάμε εκτός από τον -άνευ κέρδους ουσίας- τουριστικό συνωστισμό στα κάποια νησιά) ώστε η Ελλάδα να μπορεί να ανταγωνιστεί, όχι την κεντρική και Βόρεια ΕΕ, αλλά έστω την ανατολική και τη νότια, σε ό,τι λέμε επενδύσεις, εξωστρέφεια και επιθετική άνοδος στην παραγωγή; 

Συνεπώς, προς τι η απορία και η συζήτηση για την έξοδο από κάθε μορφής ενισχύσεις της βιομηχανικής και άλλης παραγωγής μας (σε σχέση με τις άλλες διπλανές χώρες) από τη στιγμή που εμείς τον ιδιωτικό επιχειρηματικό ιστό της οικονομίας μας τον αναζητούμε μόνο για τη φορολόγηση...; 

Έχουμε πολιτικά σχέδια ή ορίζοντες στην οικονομία που να επιδιώκονται στην κάθε κυβερνητική θητεία; Εάν κάποιος τα εντοπίσει, ας τα αναλύσει και ας μας εξηγήσει τους λόγους εμμονής στη μοναδική "μεταρρύθμιση” τα 50 χρόνια μεταπολίτευσης. Την φοροεπιδρομή. Που βεβαίως και δεν θα πάει διακοπές, ως τις επόμενες εκλογές, γιατί αλλιώς δεν βγαίνει πέρα ο κορβανάς μας...

george.kraloglou@capital.gr