Θαυμάστε "μεταρρύθμιση"

Του Γιώργου Κράλογλου

Το αποτυχημένο "κράτος επιχειρηματίας” θα διορίζει και εργατοπατέρες στις Διοικήσεις ΔΕΚΟ, αλλά όχι στα πειθαρχικά τους συμβούλια(!). Σωθήκαμε... 

Γιατί κατά τη φιλοσοφία της κυβέρνησης, τα πειθαρχικά συμβούλια είναι οιονεί δικαστήρια και πρέπει να μείνουν έτσι (το επικροτούμε και λέμε μπράβο για τη διαπίστωση επιτέλους...), ενώ οι συνδικαλιστές δεν είναι δικαστές. Είναι διαφορετικοί οι ρόλοι τους. 

Λέμε μπράβο λοιπόν και μακάρι να είχε γίνει και πριν από πολλά χρόνια. Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ... στο Ελλαδιστάν, ειδικά αυτήν την περίοδο που περνάμε και έχουμε πολλά να συναντήσουμε, πότε με την ομάδα των εκβιαστών κρατικών υπαλλήλων σε καταστήματα, πότε με τη συνέχεια από τις καταδίκες για το Μάτι, στην Κινέττα, στα Τέμπη. Και με τα κάποια (πολλά) μπερδέματα... σε δημόσια έργα (ή έλλειψη των οποίων συνδέεται και με τις φυσικές και με άλλες καταστροφές…). 

Ποιος ο λόγος όμως που μας κάνει να στεκόμαστε στην κυβερνητική πρωτοβουλία να καταργηθεί η συμμετοχή των εργατοπατέρων στα πειθαρχικά συμβούλια;

Το λέμε λοιπόν όσο ποιο καθαρά είναι δυνατόν να το πούμε δημοσιογραφικά. 

Μας ενοχλεί η υπερβολή κάτι αυτονόητες μεταβολές σαν αυτή (ακόμη και στον ψευτοσοσιαλισμό που ζούμε μισό αιώνα!) να τις αποκαλούμε "μεταρρύθμιση”. 

Πρώτον, γιατί ποτέ στα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης δεν πάρθηκε απόφαση που να μετατρέπει παρεμβάσεις από το πολιτικό κατεστημένο στην πράξη και να μην τις ακυρώνει η επόμενη κυβέρνηση. 

Η προσωπική μας πρόβλεψη είναι ότι θα συμβεί και τώρα. Ο λόγος; Το όλο θέμα αγγίζει τον πελατειακό χώρο του κομματικοποιημένου, διαχρονικά, κρατικού εργατοπατερισμού.

Περιμένετε ως το 2027 και θα δείτε (στην προεκλογική περίοδο βέβαια) ότι σε όλα τα προγράμματα (κομμάτων εξουσίας, αλλά στα δεκανίκια τους) γραμμένη ξεκάθαρα την κατάργηση της σχετικής διάταξης της σημερινής κυβέρνησης και επιστροφή των εργατοπατέρων (εκτός βεβαίως από τις Διοικήσεις των ΔΕΚΟ) και στα πειθαρχικά συμβούλια, με τη σχεδόν βεβαία επισήμανση ότι "..,έτσι μόνο θα δικαιώνεται ο κρατικός υπάλληλος όταν κατηγορείται σκόπιμα...”.

Δεύτερον, γιατί η μη συμμετοχή εργατοπατέρων και στα πειθαρχικά συμβούλια ίσως να θεωρείται επιβεβλημένη (σε όλο τον πλανήτη) αλλά ποτέ στον ψευτοσοσιαλισμό του Ελλαδιστάν. Άλλωστε, και πολλά άλλα δίκαια και δήθεν σοσιαλιστικά... (που είδαμε κατά τη μεταπολίτευση) τα διαβάσαμε μόνο στα χαρτιά και τα ακούσαμε στα μπαλκόνια και στα λόγια...

Στην πράξη τίποτε ουσίας δεν φάνηκε εκτός από την περιφρούρηση και προστασία των "κλαδικών”, των "φρουρών της αλλαγής”, των "δικών μας παιδιών”. Και κάθε παιδιού του "κομματικού σωλήνα” που έφθασε μέχρι και τη Βουλή, με κριτήριο ότι ταλαιπώρησε τον λαό μας είτε κατεβάζοντας τους διακόπτες του ηλεκτρικού, είτε κατεβάζοντας τον από τα λεωφορεία, γιατί ξεκινούσε η απεργία…, είτε διακόπτοντας τη λειτουργία σε πολλούς μηχανισμούς και οτιδήποτε είχε σχέση με την υγεία και τις άμεσες ανάγκες περιστατικών υγείας. 

Συνεπώς, μόνο η άρση της μονιμότητας των κρατικών υπαλλήλων μπορεί (και κατά τη δική μας γνώμη) να χαρακτηρισθεί μεταρρύθμιση. Η άρση της μονιμότητας και όχι ο δήθεν περιορισμός δικαιωμάτων του εργατοπατερισμού. 

Η άρση μονιμότητας σε συνδυασμό με συρρίκνωση άχρηστου κράτους, Οργανισμών και κρατικών "επιχειρήσεων” που δυστυχώς επιμένει να περισώσει η κυβέρνηση, παγώνοντας ακόμη και την αποκρατικοποίηση και ρίχνοντας στον λαό σανό…, με την απαγόρευση των συνδικαλιστών να μετέχουν στα πειθαρχικά συμβούλια.

george.kraloglou@capital.gr