Κρατισμός μέχρι εκεί που δεν παίρνει...

Του Γιώργου Κράλογλου

Ρωτήστε πρώτα την κρατική ΛΑΡΚΟ πόσα θα ζητήσει να πάρει από τσέπες των φορολογούμενων το 2024 και μετά πείτε μας για τις αποκρατικοποιήσεις σας... 

Εμείς έτσι καταλαβαίνουμε την αποκρατικοποίηση και όχι όπως θέλει να την παρουσιάσει η κυβέρνηση με κάποια κρατικά λιμανάκια και κρατικά μικρά αεροδρόμια του σκοτωμού που μαζί με τη διαχείριση εθνικών δρόμων (από ιδιώτες) και την ένταξη του Ελ. Βενιζέλος στο χρηματιστήριο εμφανίζεται ως "επαναστάτης ενάντια στον κρατισμό" και προσπαθεί να μας πείσει ότι έκανε το ΤΑΙΠΕΔ "εργαλείο" για την ανάπτυξη της οικονομίας. 
 
Η ΛΑΡΚΟ ως κρατικό μονοπώλιο μεταλλουργίας έφθασε και στο σημείο να μη μπορεί να πληρώσει τους εργάτες (ακόμη και όσους διόρισαν βουλευτές και οι κυβερνήσεις για ρουσφέτι ) πράγμα που είναι μοναδικά πολιτικό. 
 
Και όλα αυτά όταν το κράτος μας νόμιζε ότι ήταν σε θέση να παριστάνει και τον επιχειρηματία...!!

Τότε που αντί να φροντίσει να πουλήσει προβληματικά ιδιωτικά συγκροτήματα με τα οποία επιχειρούσε επίμονα να πείσει του ιθαγενείς της σοβιετίας... ότι θα εκσυγχρονίσει και θα παραδώσει στον λαό, τα "ναυπηγεία του λαού", τις "λιπασματοβιομηχανίες του λαού", τις "τσιμεντοβιομηχανίες του λαού", την "αεροπορία του λαού", την "πολεμική βιομηχανία του λαού" μέχρι και "ούζα και κονιάκ παραγωγής του λαού"...

Τι έγινε στην πράξη; "Φέσωσε" τους  φορολογούμενους με απίθανα ποσά που ξεπέρασαν τα 10-15 δισ. ευρώ (!!). 

Είδαν όμως ότι δεν πήγαινε άλλο η κοροϊδία και άρχισαν να πουλάνε. 

Και τι πούλησαν; Στο παραπέντε (πριν από την κατάρρευση) την Ολυμπιακή και τον ΟΤΕ (ευτυχώς έτσι τα έσωσαν ); Προσπάθησαν τα κρατικά ναυπηγεία και τις κρατικές λιπασματοβιομηχανίες. Όταν όμως τις έφθασαν σε κατάσταση για κλείσιμο και δεν γινόταν τίποτε. 
 
Μου έδωσαν την αφορμή να θυμηθώ και αυτή την κρατική βιομηχανική τραγωδία δύο γεγονότα. 

Το ένα με αφορμή το σχόλιο του γνωστού μας και έγκυρου "dispistos" σε προηγούμενο σημείωμα μου για την ΓΙΟΥΛΑ"...στη χώρα μας υπήρξαν τέσσερις γίγαντες της παραγωγής λιπασμάτων από το 1960. Ένας στην Δραπετσώνα στο οποίο μόνο η ΟΑΚΚΕ με τους εργάτες του εργοστασίου έδωσε τιτάνιο αγώνα για να το διατηρήσει στη ζωή και μετά άλλον ένα δεκάχρονο αγώνα για την αποκατάσταση των εργατών του, ένας στη Θεσσαλονίκη, ένας στη Νέα Καρβάλη και ένας στην Κοζάνη. Είχαν ετήσια παραγωγή ενός εκατομμυρίου τόνων και δυνατότητα για ένα ακόμη εκατομμύριο τόνους. Όλα έκλεισαν από το πολιτικό καθεστώς είτε με περιβαλλοντικά προσχήματα, είτε με οικονομική ασφυξία. Το κλείσιμό τους οδήγησε τις τιμές του λιπάσματος στα ύψη. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Σεπτέμβρη του 1999, χρονιά που έκλεισαν τα Λιπάσματα Δραπετσώνας, το σακί το λίπασμα κόστιζε 30 δραχμές και τον επόμενο μήνα, δηλαδή τον Οκτώβρη του 1999, κόστιζε 100 δραχμές!...."

Το δεύτερο γεγονός (σχετικό με το πρώτο) είναι η προσπάθεια του κράτους να "μπαλώσει" διαχειριστικές ανοησίες της βιομηχανίας λιπασμάτων που είχε κρατικοποιήσει φορτώνοντας το (επίσης υπό το κράτος) φυσικό αέριο με χρέη και άλλα πολλά από την κρατική βιομηχανία φωσφορικών λιπασμάτων Νέας Καρβάλης (μονάδα του ομίλου Ανδρεάδη που επίσης κρατικοποιήθηκε -αντί να πουληθεί-) με πολλαπλές συνέπειες για την κρατική ΔΕΠΑ που έχει τον τομέα εμπορίας και (θεωρητικά) υποτίθεται ότι είναι επίσης για πώληση.

Γιατί κάναμε την αναφορά στην καταστροφική παρέμβαση του κράτος και στον χώρο των λιπασμάτων; 

Για να θυμίσουμε βεβαίως πόσα μας στοίχισε στη διάλυση της βιομηχανίας της χώρας ο 30χρονος συνεχής και αδικαιολόγητος κρατισμός της σοβιετίας μας.  

Για να μείνουμε στη μια και μόνη αλήθεια. Ότι αποκρατικοποίηση δεν είναι μόνο οι παραχωρήσεις κράτους με τη συμμετοχή όμως και του κράτους... Αποκρατικοποίηση σημαίνει να απαλλάξουμε τους φορολογούμενους από την πληρωμή των ζημιών και των καταστροφών (που ακόμη συναντάμε εμείς και η Ε.Ε.) στην κρατική βιομηχανία ειδών άμυνας, στη ΛΑΡΚΟ, στις μεταφορές (Τέμπη) και πολλές -πολλές άλλες, στην "δήθεν" αξιοποίηση του υπεδάφους μας (με κρατικές πρωτοβουλίες...) τόσο στη ξηρά όσο και στη θάλασσα...  

george.kraloglou@capital.gr