Η "φωτογραφία" του mypharm2 για την Θεσσαλονίκη

Του Γιώργου Κράλογλου

Πίσω από τη βιτρίνα της παραλίας στη Θεσσαλονίκη η πόλη πεινάει και προσπαθεί να ζήσει με τα επιδόματα τους καφέδες και τους μεζέδες των  φοιτητών.

Σοκάρουν τα χρώματα  της "φωτογραφίας" του γνωστού και κατά την άποψή μου έγκριτου σχολιαστή mypharm2 (στο σημείωμα μας "Χάνουμε και το βιομηχανικό παιχνίδι") αλλά δεν τα προσπερνάς όταν μιλάς για την πρώην βιομηχανική Θεσσαλονίκη. Για τον πυρήνα της πρώην βιομηχανικής Βόρειας Ελλάδας. Τελεία και παύλα.

Δεν ανησυχούμε που δεν βλέπουμε  "φουγάρα" που θα θέλαμε… στη βιομηχανική περιοχή της Θεσσαλονίκης. 

Ούτε περιμένουμε στην περιοχή βιομηχανικής συγκέντρωσης της Θεσσαλονίκης την επιστροφή των χημικών βιομηχανιών, της χαλυβουργίας της, της βαριάς βιομηχανίας ή των συγκροτημάτων ξύλου και χαρτιού. Αυτά που (ανάμεσα σε πολλά άλλα) την έκαναν να ξεχωρίσει από τις άλλες βιομηχανικές περιοχές και τα κέντρα βιομηχανικής ανάπτυξης, πριν από την  αποβιομηχάνιση της χώρας και την εντονότατη επιχειρηματική μετανάστευση (με σωρεία επενδύσεων στις γειτονικές).  

Όπως και να το κάνεις όμως όταν η Θεσσαλονίκη πωλείται σήμερα και σε πολυώροφα κτίρια και αλλάζει χέρια (με ιδιοκτησίες κυρίως από τα υπόλοιπα Βαλκάνια και τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ) είναι αφενός κωμικό να τα χαρακτηρίζεις αυτά επενδύσεις και αφετέρου ανεύθυνο πολιτικά να αγνοείς και να μην ανησυχείς για την απώλεια της "σφραγίδας" από την πρώην βιομηχανική πρωτεύουσα της Βόρειας Ελλάδας. 

Λάθος (με αλυσιδωτές συνέπειες) είναι επίσης να αποδίδεις τον όρο επενδύσεις και να χαίρεσαι που η Χαλκιδική αλλάζει χέρια ημέρα με την ημέρα (πράγμα αναμενόμενο όταν η πολιτικοποίηση αν όχι και κομματικοποίηση της οικονομίας έκανε του κεφαλιού της και στη Βόρεια Ελλάδα) και να μην κάθεσαι άβολα στην καρέκλα σου όσο δεν βλέπεις στη Βόρεια Ελλάδα (ειδικά στην ακριτική) ένα συνεχές εργοτάξιο, με κάθε μορφής επενδυτικές δράσεις.

Δεν είναι ρομαντισμός όλα αυτά. Ούτε διάθεση να ξεχωρίσουμε για κάποιο λόγο τη Βόρεια από την υπόλοιπη Ελλάδα. Οπότε ας μην μείνουνε σε τέτοιας μορφής εντυπώσεις χάνοντας την ουσία.  

Όπως και να το κάνουμε αν θέλουμε να αποφύγουμε το μονοπάτι της οικονομίας που μας οδηγεί αποκλειστικά στο "...λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου..." και ζητάμε ανταγωνιστικότητα όχι μόνο στον Βορρά της Ε.Ε. (τι λέμε τώρα...) αλλά έστω στον Νότο (με δείκτη τη Βόρεια Ιταλία) καλύτερα είναι να ανησυχήσουμε για τα όσα μας συμβαίνουν στη Βόρεια Ελλάδα. 

Χάνουμε πληθυσμό σε βαθμό που πρέπει να προσεχθεί. Χάνουμε την (απίθανη) Βορειοελλαδίτικη κτηματική περιουσία με την αλλαγή τίτλων ιδιοκτησίας χωρίς να γνωρίζουμε αν είμαστε στην αρχή και σε ποια αρχή του "τζόγου" της αγοράς ακινήτων με επίκεντρο τη Χαλκιδική. Αλλά και τη Θεσσαλονίκη ως το επιχειρηματικό κέντρο των κάποιων "επενδυτών". 

Και το χειρότερο. Αν (ανάμεσα σε άλλες πολιτικές ανοησίες που ακούμε...) οι εξαγορές κτηρίων και κτηρίων, εκτάσεων και εκτάσεων παντού στη Θεσσαλονίκη εκφράζουν επενδυτική κινητικότητα στην κορυφή των οποίων θα ξεχωρίσει (άλλη μια φορά...) η ομογένεια, καλό είναι  η ανησυχία μας να γίνει εντονότερη. Αυτά μας τα είπαν κι’ άλλοι...

Μας τα είχε πει και η  κυβέρνηση της αριστεράς και προόδου... Οι   υπουργοί της οποίας μόνο τα ρούχα που φορούσαν οι ομογενείς μας δεν ήξεραν (!). Ακόμη τους περιμένουμε. Ίσως, γιατί δεν είδαν καμιά αλλαγή στην οικονομική πολιτική της ελληνικής σοβιετίας. Ποιος ξέρει...

Αρκετά όμως με τα αστεία. Το θέμα της  Βορ. Ελλάδος είναι (κατά τη δική μας γνώμη) ανοικτό για τα καλά και από πολλές πλευρές. Μπορεί τα σημάδια να μην πείθουν. 

Από το 2025 όμως που η ευρωζώνη επεκτείνεται και στα Βαλκάνια (πρώτη η Βουλγαρία) η δε επιχειρηματική μετανάστευση θα πάρει  τις διαστάσεις που όλοι γνωρίζουν στην αγορά (σε κουβέντες όμως με τους πολιτικούς, είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε...) μάλλον θα  ψαχνόμαστε (πάρα πολύ) και στις βόρειες ακριτικές περιοχές μας. Μακάρι να πέσουμε έξω.

george.kraloglou@capital.gr