Κεφάλαια δεν έρχονται επειδή τα δαιμονοποιούμε...;

 Του Γιώργου Κράλογλου 

Να συγχαρώ (χωρίς εισαγωγικά) το ΚΚΕ που σκάλισε ξανά, στη Βουλή, την αποκλειστική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ προς τον ΣΕΒ ότι δεν θα δαιμονοποιεί το κεφάλαιο. 

Πέρασαν 68 μέρες από την "ιστορική Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2023” που δόθηκε η υπόσχεση της αριστεράς και της προόδου... ότι οφείλουμε να σταματήσουμε να δαιμονοποιούμε και τη λέξη κεφάλαιο. Και τι νομίζετε ότι έχει μείνει στο πολιτικό αλλά και το επιχειρηματικό παρασκήνιο; 

Τίποτε απολύτως. Ούτε κάτι σαν ανέκδοτο... Κάτι σαν χαβαλές,  για το αστείο της ιστορίας. 

Εκτός από τα ασυγκράτητα και τρανταχτά γέλια (ούτε καν κομψά... όπως συνηθίζουν) της ντόπιας και της πολυεθνικής επιχειρηματικής μας κοινότητας είχαμε προχθές την εξαιρετικά ειρωνική αναφορά (στο όντως αστείο αυτό θέμα της δήλωσης) από το ΚΚΕ, με επισημάνσεις φυσικά από τα δικά του πιστεύω.

Επειδή όμως έτσι ή αλλιώς το θέμα άνοιξε ξανά καλό είναι να αναλογιστούμε τι μπορεί να κάνει η (συγκεκριμένη) δική μας πολιτική σκηνή, στο σύνολό της, (διαφορετικά δεν αλλάζει ο ψευτοσοσιαλισμός μας) για να ανατρέψει τη δαιμονοποίηση του κεφαλαίου. Τη δαιμονοποίηση, που το 2024 κλείνει μισό αιώνα. Και ας μην το ξεχνάμε αυτό... 

Θα πάρει, λοιπόν, τους (πρώην κλαδικούς) και πάντα γερά και κάθετα οργανωμένους κομματικά (σε όλα τα κόμματα) εργατοπατέρες και θα τους υποχρεώσει να κάνουν τι; 

Να μην κατεβάζουν τους διακόπτες παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος γιατί αυτή η μορφή "αγώνα” (που πονάει τον λαό) τους βολεύει αντί να τρέχουν μόνο στους δρόμους και να προσπαθούν να βρουν το δίκιο τους με διάλογο; 

Να σταματήσουν να απαγορεύουν στον λαό να πάει στη δουλειά του γιατί είναι η ώρα που αγωνίζονται και άρα σταματούν τα πάντα να κινούνται ενώ ταυτόχρονα κλείνουν και οι πόρτες βιομηχανιών και άλλων επιχειρήσεων; 

Να μη χαλάνε τον κόσμο όταν οι πρώην ιδιωτικές προβληματικές (που οι πρώην ιδιοκτήτες αποζημιώθηκαν για να κρατικοποιηθούν) απέτυχαν και η μόνη λύση είναι η ιδιωτικοποίηση, κλείνοντας τους δρόμους της Αθήνας με αίτημα να παραμείνουν στο κράτος, έστω σε βάρος των φορολογούμενων; 
 
Να μην ψάχνουν πολιτική καριέρα μέσα από τον εργατοπατερισμό όπως τα πάμπολλα παραδείγματα (όχι βεβαίως των εργαζομένων στους χώρους αυτούς που απεργούν για τα δικαιώματά τους) αλλά εκείνων που διάλεξαν τον "διάδρομο” του εργατοπατερισμού για τη δική τους πολιτική διαδρομή προς τα κόμματα,  τη Βουλή και τα υπουργεία, παριστάνοντας και τους σωτήρες μας...;

Τι θα γίνει λοιπόν στην παύση της δαιμονοποίησης τους κεφαλαίου... Θα χαθεί αυτό το "είδος” της γνωστής (για 50 χρόνια) πολιτικής ανέλιξης των κομματικών εργαλείων στον χώρο του εργατοπατερισμού;

Θα χαθεί γιατί (ως γνωστόν) το κεφάλαιο αναζητά (όσο γίνεται) χώρες με σιγουριά,  χωρίς πολιτικές και κομματικές παρεμβάσεις στην οικονομία επειδή δεν έχει λόγο να ρισκάρει. Τα έχουμε και στην πράξη αυτά στην ιστορία μας, παρακολουθώντας ειδικά την επιχειρηματική μετανάστευση στις 10ετίες που παράλληλα ψάχνουμε να βρούμε επενδύσεις της προκοπής. Και με θέσεις εργασίας, επίσης της προκοπής. 

Αυτό το κεφάλαιο (της προκοπής) είναι που θα περιφρουρήσουμε στον τόπο μας με την αποδαιμονοποίηση ή όλο το κεφάλαιο;. Και να δύο βασικότατα ερωτήματα.

Πώς θα βάλουμε στην άκρη το ύποπτο κεφάλαιο; Και πώς θα συνεχίσει να λειτουργεί η (50χρονη) επιλογή μας να συντηρούμε την ελεγχόμενη πολιτικά οικονομία και όχι την ανοικτή που επιβάλλει τους δικούς της κανόνες, όπως συμβαίνει στην Ε.Ε. και στις ανεπτυγμένες οικονομίες που προτιμούν οι κεφαλαιούχοι. Οι πραγματικοί βέβαια κεφαλαιούχοι. Και όχι αυτοί που εμείς συνηθίσαμε να επιλέγουμε, για να μη μας νοιάζει η αποχώρησή τους από την Ελλάδα, μιας και αυτό συμβαίνει στη θητεία άλλης κυβέρνησης, οπότε το πολιτικό κόστος ή μοιράζεται ή χάνεται... 

george.kraloglou@capital.gr