Γιατί όχι πράσινα, κίτρινα, μπλε, πορτοκαλί και στην οικονομία...

Του Γιώργου Κράλογλου

Μιας και ό,τι κάνουμε στην οικονομία είναι μπαλώματα που τα λέμε μεταρρυθμίσεις, γιατί το "εφεύρημα" στα τιμολόγια ηλεκτρικού δεν το πάμε παραπέρα… 

Δεν είναι δική μας δουλειά να σχεδιάζουμε και να υποδεικνύουμε πολιτικές. Έχοντας όμως από τη δημοσιογραφική μας διαδρομή ως δεδομένο ότι οι πολιτικοί μας απεχθάνονται όπως ο διάβολος το λιβάνι… την πολιτική συναίνεση, τόσο στην οικονομία όσο και στα θέματα που αγγίζουν για τα καλά την κοινωνία, περνάει από τον νου μας η ιδέα των "χρωματιστών τιμολογίων" ως μέθοδος λύσεων… Κατ’ αρχήν στην οικονομία. 

Ξεκίνημα, ας πούμε, μπορεί να γίνει από το πρόσφατο φορολογικό εξάμβλωμα που θα αποδειχθεί (σύντομα) ατυχές και ως προς τους στόχους του. 

Ας φτιάξουμε, λοιπόν, ένα "χρωματιστό τιμολόγιο" φόρων. Το "μπλε", για παράδειγμα. Για το οποίο θα υπάρχει η δέσμευση ότι δεν θα γίνει ουτε και η παραμικρή αλλαγή για 10-15 χρόνια. 

Οι φόροι αυτοί (οι μπλε) θα είναι κάπως υψηλότεροι από τους ισχύοντες που υποτίθεται ότι θα κυνηγηθούν με το νέο φορολογικό σύστημα. 

Θα ισχύουν όμως για 10-15 χρόνια. Και η δέσμευση θα πρέπει να κατοχυρωθεί νομικά, για να μην την πειράξει η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές (αυτό δηλαδή που γίνεται σήμερα). 

Έτσι και αλλιώς πολιτική συναίνεση για ένα κάποιο φορολογικό σύστημα 10ετίας ή 15ετίας δεν πρόκειται να ισχύσει στον τόπο. Ακόμη και αν γίνει ορατό (πιθανότατα) το ενδεχόμενο μιας νέας χρεοκοπίας. 

Όποιος δεν θέλει τους φόρους, γιατί τους βρίσκει υψηλούς, θα διαλέξει "τιμολόγιο φόρων άλλου χρώματος" με τους ισχύοντες χαμηλότερους φόρους. 

Στην περίπτωση αυτή θα αναλάβει και το ρίσκο της αλλαγής φορολογίας και φόρων της νέας κυβέρνησης, αν στο μεταξύ μεσολαβήσουν εκλογές και αλλάξει η κυβέρνηση.

Θα αναλάβει δηλαδή το ρίσκο της ελληνικής πραγματικότητας των 50 ετών της μεταπολίτευσης, από την οποία θα τον γλύτωνε το "μπλε τιμολόγιο φόρων", έχοντας βέβαια ένα κάποιο μεγαλύτερο κόστος στη φορολόγησή του…

Άλλη λύση δεν έχει, εκτός από εκείνη της επιχειρηματική μετανάστευσης στη Βουλγαρία, τα Σκόπια, την Τσεχία και τη Ρουμανία, όπου οι σταθεροί φόροι για επενδυτές και ντόπιους του επιχειρείν είναι και μακροπρόθεσμα σταθεροί και χαμηλοί ως εκεί που δεν παίρνει άλλο. 

Και πάμε στις πάσης μορφής κρατικές επιδοτήσεις και ενισχύσεις που επίσης δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει συναίνεση των πολιτικών και των κομμάτων. 

Την αποκλείουμε γιατί δεν συμφέρει σε τίποτε στον λαϊκισμό τους ή το δούλεμα των ιθαγενών, όταν παριστάνουν τους σοσιαλιστές… ή τους αριστερούς της προόδου… ή τους φιλελεύθερους… 

Εδώ λοιπόν θα μπορούσαμε να έχουμε "μπλε σταθερό τιμολόγιο επιδότησης" (με μικρότερη την επιδότηση συγκριτικά με εκείνη των άλλων χρωμάτων, "πράσινη, κίτρινη, πορτοκαλί") υπό τον όρο της άμεσης καταβολής και χωρίς τα γραφειοκρατικά κανάλια που κάνουν το μαύρο άσπρο σε κάθε μορφή ενίσχυσης. 

Αυτονόητος όρος η υποχρέωση της πιθανής άλλης κυβέρνησης (των εκλογών) να την καταβάλει και όταν θα αλλάξει (βεβαιότατο αυτό…) το σύστημα των ενισχύσεων (έστω και αν πρόκειται για λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης). 

Τα άλλα χρώματα δεν θα αλλάζουν και πάλι την πραγματικότητα στον αλά γκρέκα τρόπο καταβολής των κρατικών υποχρεώσεων, ενώ θα ισχύουν και οι ταλαιπωρίες του δικαιούχου που ρισκάρισε με τις υψηλότερες ενισχύσεις (ανάλογα το χρώμα επιλογής…).

Οι ιδέες αυτές βεβαίως και δεν είναι αποτέλεσμα μελέτης ή ειδικών γνώσεων στο θέμα. Είναι σκέψεις βασισμένες στη βεβαιότητά μας ότι μεταρρυθμίσεις ουσίας στο μοντέλο της οικονομίας που ζούμε, δεν πρόκειται να δούμε. Δεν πρόκειται ακόμη να δούμε ούτε εκείνη την πολιτική συναίνεση που θα έβαζε πλάτη για να οραματισθούμε μια άλλη χώρα. Και για εμάς και για τα παιδιά μας. 

george.kraloglou@capital.gr