Είμαστε στον πάτο του βαρελιού

Του Γιώργου Κράλογλου

Αποφασισμένη να ξύσει και τον πάτο του βαρελιού δηλώνει η κυβέρνηση και μπράβο της... Αυτό όμως σημαίνει ότι είμαστε ήδη στον πάτο του. Κάνουμε λάθος; 

Να λοιπόν το αποτέλεσμα σε χώρες (όπως η δική μας) όπου η πολιτική κρατάει στα χέρια της και την οικονομία. Όταν τα κόμματα και οι κυβερνήσεις πιστεύουν ότι θα κάνουν καλύτερο κουμάντο, από εκείνο που κάνουν οι κανόνες της οικονομίας, εφόσον βεβαίως την αφήνουμε να λειτουργεί ελεύθερα.

Και πάμε στα δικά μας χάλια. Είμαστε σε ανάπτυξη; Στηριζόμαστε και στη δική μας παραγωγή, στην εξωστρέφειά μας και στις τυχόν ευκαιρίες που προσφέρουμε (ως οικονομικό και ως επιχειρηματικό περιβάλλον), ώστε να δικαιούμαστε κομμάτι από την πίτα των επενδύσεων, που μοιράζονται άλλα κράτη-μέλη της Ε.Ε. (συμπεριλαμβανομένης και της Ανατολικής Ευρώπης των πρώην κομμουνιστικών χώρων);
 
Εμείς, ως στήλη, δεν βάζουμε το χέρι μας στο Ευαγγέλιο... Γιατί ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο στον τόπο μας... 

Ακούμε βέβαια όλα τα ευχάριστα μαζί με τα αισιόδοξα και της σημερινής κυβέρνησης για τη (στατιστική) μας ανάπτυξη (πάνω από 2% για το 2023 και στο 3% για το 2024) αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν βλέπουμε κάτι στην πράξη για να πεισθούμε... 

Αγροτικά εκείνο που ακόμη πασχίζουμε είναι να ψάχνουμε ως τη Μοζαμβίκη να βρούμε χέρια να αντικαταστήσουν όχι τα ελληνικά (αυτά χάθηκαν εδώ και 20 χρόνια) αλλά εκείνα των Βαλκανίων που μας μάζευαν τα φρούτα, μήπως και δούμε τι θα τα κάνουμε, από εκεί και πέρα. 

Αν λύσουμε δηλαδή αυτό το μέγα πρόβλημά μας, να δούμε πόσο μας παίρνει να καταφέρουμε κάτι και με την ανταγωνιστικότητά μας μιας και το κράτος πίνει κυριολεκτικά το αίμα και στον αγροτικό τομέα (για να συντηρήσει το κράτος-τέρας που έχει κάτσει στον σβέρκο μας). 

Μεταποιητικά τώρα (που ως παραγωγή είναι επίσης βάση και θεμέλιο για μια οικονομία -όταν θέλει να λέγεται ολοκληρωμένη και όχι τουριστική και μόνο τουριστική-).

Με την 45ετή πολιτική εμμονή ότι οι μικρομεσαίοι και οι μικροί είναι το φυτώριο της νέας μας βιομηχανίας (που δεν είδαμε ποτέ από το 1980 που λέμε τέτοιου είδους ψευτοσοσιαλιστικές ανοησίες) συντηρήσαμε με κάθε μέσο 850.000 μικρές και μεσαίες βιοτεχνίες!! 

Σήμερα από αυτές, οι Τράπεζες δέχονται ότι είναι σε κατάσταση υγείας μόνο 50.000 και άλλες 50.000 σε συζήτηση ως προς τα νοσήματα... 

Οπότε τις άλλες 700.000 (όπως αφήνουν να εννοηθεί οι Τράπεζες) ας πάει να τις φροντίσει το κράτος.... 

Με αυτές λοιπόν (τις 50-100.000 βιοτεχνίες) και τις κάπου 200 μεγάλες και πολύ μεγάλες μεταποιητικές βιομηχανίες περιμένουμε να λυθεί το εργασιακό μας .... 

Περιμένουμε να μεταβληθεί η πασίγνωστη οικονομική μας "γελοιογραφία” να προσφέρουν (η παραγωγή, ο τουρισμός μας και οι υπηρεσίες μας) θέσεις εργασίας σε 300.000 και να μην τις δέχονται. Την ίδια στιγμή ο ίδιος αριθμός ατόμων να συνωστίζεται στα σύνορά μας για μετανάστευση!! 

Αν αυτή η πραγματική και "αμακιγιάριστη” (από πολιτική ψευδολογία) εικόνα σας λέει εσάς ότι έτσι είναι η ανάπτυξη κρατείστε την. 

Η κυβέρνηση θα χαρεί πολύ να έχει τον κόσμο εκείνο που μπορεί να του περάσει την τρίχα ως τριχιά... Να τον έχει να πιστεύει ότι θα βρεθούν οι επιχειρήσεις να πληρώσουν τα 850 που ονειρεύεται για κατώτατο, τα 1500 που οραματίζεται για το 2025. Και τις 3ετίες... 

Οπότε η κυβέρνηση ανενόχλητη (λόγω και της δεδομένης ανικανότητας έως και ανυπαρξίας της εσωτερικής της αντιπολίτευσης) θα παραμυθιάζει τον λαό της ότι τώρα θα ξύσει τον πάτο του βαρελιού για να βρει κι άλλα λεφτά να τους δώσει... Το πώς όμως φτάσαμε στον πάτο του βαρελιού θα το αφήνει να το καταλάβουμε μόνοι μας... Θα το καταλάβουμε...; 

george.kraloglou@capital.gr