Μπορούμε να πάρουμε κεφάλι στις επενδύσεις. Θέλουμε;

Του Γιώργου Κράλογλου

Το τρένο που θα μεταφέρει τον ανασχηματισμένο επενδυτικό χάρτη της Ευρώπης, συνέπεια και της ενεργειακής κρίσης, θα περάσει οπωσδήποτε από την Ελλάδα.

Στο χέρι μας είναι να ανέβουμε. Εάν όχι, μόνο οι πολιτικοί και οι πολιτικές τους, μεταξύ 2023-2027, θα φταίνε. Και να γιατί.

Στην επιχειρηματική κοινότητα υπάρχει και έντονη βούληση και ετοιμότητα. Το τοπίο, στην ιδιωτική οικονομία, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ως προς τους παίκτες αλλά και τις προθέσεις επενδυτών και πολυεθνικών. 

Η Ελλάδα μπορεί να χαρτογραφηθεί ως επενδυτικός προορισμός (εκτός από τουριστικός) της Ε.Ε. καθώς το κενό που παρουσιάζει (πλησιάζει τώρα τα 200 δισ.) δεν είναι για να καλύψει μόνο τα επιχειρηματικά οράματα,  στη φάση αυτή. Ούτε και τις απαιτήσεις (βέβαιες και αναγκαίες) της οικονομίας μας, να γίνει ανταγωνιστική.

Πρόκειται για επενδυτικούς σχεδιασμούς με στόχο να καλύψουν απαράδεκτες ελλείψεις της οικονομίας, η οποία αποκαλείται μεν ευρωπαϊκή..., αλλά ο "ομφάλιος λώρος" της στην ενέργεια, στη βιομηχανία (μετά την έντονη αποβιομηχάνιση) αλλά και στην αγροτική παραγωγή παραμένει συνδεδεμένος μόνο με Βαλκάνια. 

Στην ενέργεια οι αποθήκες της Ρεβυθούσας ακόμη και επί 3 ή 4, να τις λογαριάσουμε, και της Καβάλας-Αλεξανδρούπολης επίσης επί 2 ή και 3, δεν μας φτάνουν. Κανείς δεν ξέρει τι μας περιμένει και στο LNG αν κλείσουν οι κάνουλες του φυσικού αερίου και αν "κολλήσουν" δήθεν οι διακρατικές μας συμφωνίες...

Οι επενδύσεις που απαιτούνται λοιπόν δεν είναι για να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας σε μια δύσκολη ενεργειακή ώρα. Η ώρα ήλθε και είναι άγνωστο αν και πότε θα φύγει.

Τα ορυκτά καύσιμα και στην κατάσταση που κόψαμε την παραγωγή τους μιλάνε μόνα τους για το πόσο πρόχειρη ήταν η ενεργειακή μας πολιτική. Πόσο μικροπολιτικές σκέψεις κυριάρχησαν όταν δεν τα βάλαμε στην αναμονή (όπως Γερμανοί και Άγγλοι) αλλά μόνο στον "πάγο".

Τα ίδια με την προχειρότητα και στις έρευνες υδρογονανθράκων. Τις θυμόμαστε κάθε φορά που κάποια κελεμπία επισκέπτεται τον τόπο και επιστρέφουμε στις ντουντούκες των ομάδων που είναι μονίμως ενάντια και σε αυτές τις έρευνες...

Προκλητικά τα κενά μας στη μεταλλευτική και στη μεταλλουργική μας παραγωγή. Χωματερές και σαβούρα κάναμε ό,τι έπρεπε να έχει μόνιμα σε προτεραιότητα η οικονομία μας. 

Γελοίο το τοπίο και στην πρώην χημική βιομηχανία μας,  της κάθε μορφής και μεγέθους. Λυσσάξαμε να την αφανίσουμε αμέσως μετά που διαλύσαμε τη ναυπηγική μας βιομηχανία.

Τι είναι όλα αυτά λοιπόν; Επενδυτικά κενά για προσφορά και εξυπηρέτηση των συμφερόντων και της ολιγαρχίας ή απαράδεκτες ελλείψεις της (δήθεν ευρωπαϊκής...) οικονομίας μας με τα γνωστά τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά;

Είναι προσφορά στην ολιγαρχία η αξιοποίηση ορυκτού πλούτου; Είναι απλές επενδυτικές ευκαιρίες η δημιουργία υποδομών στην εφοδιαστική αλυσίδα και η επιβεβλημένη επεκτατική μας πολιτική στην αγροτική βιομηχανία τώρα που το κράτος (έτσι υποτίθεται τουλάχιστον...) παίρνει πίσω καταπατημένες του εκτάσεις για να τις αξιοποιήσει και σε συνεργασίες με την ιδιωτική οικονομία;

Ποιες τρύπες λοιπόν της ιδιωτικής οικονομίας και της ολιγαρχίας θα καλύψουμε αν αναστήσουμε επενδυτικό ρυθμό ικανό να παρακολουθήσει τη νέα επενδυτική χαρτογράφηση στην Ευρώπη;

Πότε θα ανοίξουμε τα στραβά μας μάτια να δούμε πως κατάντησε η οικονομία από τότε που την πήρε παραμάσχαλα η 45χρονη σκυταλοδρομία, όλων των κομμάτων, προσφέροντας τον μόνιμο ψευτοσοσιαλισμό...;

Η οικονομία μας έχει απαράδεκτα κενά. 

Οι επενδύσεις των 200 δισ. που λογαριάζουν έγκυροι μελετητές της (ο ΙΟΒΕ εκ των πρώτων) και οδηγούν (ορθά) και την Τράπεζα της Ελλάδας σε νέα μελέτη των αναπτυξιακών προοπτικών της χώρας (πάνω από 5% λένε οι πρώτες εκτιμήσεις) είναι το λιγότερο που πρέπει να κάνουμε σε χρόνο μηδέν καθώς επενδυτικό ενδιαφέρον σε σχέδια και χαρτιά (εντός και εκτός Ελλάδας) υπάρχει.

Η επαναφορά μας στον επενδυτικό χάρτη της Ε.Ε. απαιτεί τόλμη, αποφασιστικότητα και πολιτικό κόστος. Θα καταφέρουμε, από το 2023, να ξεπεράσουμε την πολιτική μας μιζέρια και να ανοίξουμε πόρτες και παράθυρα... (αν χρειαστεί...) να έλθουν επενδύσεις για να ξεκινήσουμε, εδώ και τώρα, αυτά που υπάρχουν ως ιδιωτικά σχέδια στην ενεργειακή μας οικονομία; Θα επαναφέρουμε (με εκβιομηχάνιση) τη βιομηχανία στην ατμομηχανή της οικονομίας, από το τελευταίο βαγόνι που την πετάξαμε με την πολιτική 1975-2005; Θα ανεβούμε στο τρένο της νέας επενδυτικής εποχής της Ευρώπης ή θα το χάσουμε πάλι; 

george.kraloglou@capital.gr