Του Γιώργου Κράλογλου

Αν η Cosco δεν μετακόμισε στην Ιταλία, στο τέλος του 2018 που ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε ξανά τα αριστερά του... είναι γιατί δεν αργούσαν οι εκλογές.

Οι Κινέζοι δεν παίζουν. Μπορεί να μας έχουν περισσότερο ανάγκη από ό,τι εμείς. Αλλά δεν παίζουν. Είναι σκληροί καπιταλιστές και θα το δείξουν και στην κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη που (παρά τα ταξίδια στην Κίνα και τον θαυμασμό του για την Σαγκάη) αφήνει ακόμη κρατικές επιτροπές (αρμοδίων υπουργείων του) να τον γελοιοποιούν. 

Δεν χρειάζονται,  (προς ώρας...), περισσότερες λεπτομέρειες γιατί είναι αλήθεια πως και ο κ. Μητσοτάκης και το οικονομικό του επιτελείο δείχνουν αποφασισμένοι να παραμερίσουν τα Συριζαϊκά κατάλοιπα των υπουργείων. Αυτά που ακόμη πολεμούν τις επενδύσεις, μόνο για κομματικές σκοπιμότητες.

Οι Κινέζοι πάντως (που προσποιούνται..., πως δεν "μιλάνε" και δεν καταλαβαίνουν ελληνικά) συνεχίζουν να "προσφέρονται" και στην Ελλάδα να τους "στύψει" αλλά είναι αμετακίνητοι στις συγκεκριμένες δουλειές που θέλουν να κάνουν. Και ας πηγαινοερχόμαστε στο Πεκίνο και στη Σαγκάη. Και ας λιποθυμάμε από τη χαρά μας, όταν κουνάνε τα ελληνικά σημαιάκια, οι υπάλληλοι της Cosco στο Πεκίνο.

Αν ο κ. Μητσοτάκης αξιοποιήσει την εμπειρία του επιχειρηματικού σκέλους της αποστολής του στην Κίνα (προλαβαίνει ακόμη) θα καταλάβει ότι ο Κινέζικος καπιταλισμός δεν παίζεται... (που λέει και ο λαός). 

Θα συμπεράνει ακόμη καλύτερα ότι οι Κινέζοι δεν επέλεξαν την Ελλάδα επειδή έβλεπαν, από το 2008 (τότε παρέδωσαν τις πρώτες προτάσεις τους στην ελληνική κυβέρνηση) πως η οικονομία μας βρισκόταν σε κακό χάλι και η κατάρρευση ήταν ζήτημα χρόνου. 

Είχαν μελετήσει ότι, μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδος,  οι γέφυρες που ήθελαν να στρώσουν προς την Ε.Ε. (ναυτιλιακές, οδικές, σιδηροδρομικές και αεροπορικές) θα πάταγαν, στην Ελλάδα, σε περισσότερο συμφέρουσες και κερδοφόρες.

Η στρατηγική τους,  από την άλλη, υπαγόρευε ταχύτατη παρουσία στη ναυτιλιακή Ευρώπη και την Ευρώπη των μεταφορών, για να μην τους προλάβουν οι όποιες γεωπολιτικές εξελίξεις στα Βαλκάνια και κυρίως οικονομικά και επιχειρηματικά "περιτυλίγματα" της Γερμανίας και της Ιταλίας στην ανατολική Ευρώπη. 

Είναι λοιπόν τουλάχιστον αντιφατικό, αν όχι ένδειξη προχειρότητας, να επισκέπτεσαι τον πρόεδρο της Κίνας,  να συναντάς Κινέζικα επιχειρηματικά σχήματα στη Σαγκάη και να υπόσχεσαι μπίζνες στην Ελλάδα σε ναυπηγικές υποδομές, ή σε οδικές,  σιδηροδρομικές και από αέρος μεταφορές, αλλά την ίδια στιγμή να κάνεις παιχνίδια τακτικισμού με τα καρνάγια της ναυπηγοεπισκευαστικής βάσης Πειραιά - Ασπροπύργου - Σκαραμαγκά - Ελευσίνας ή (το χειρότερο) να αφήνεις σε εκκρεμότητα Κινέζικα επενδυτικά σχέδια 200 εκατ. ευρώ στον Πειραιά, γιατί κάποια όργανα του υπουργείου Ναυτιλίας δεν βεβαιώθηκαν (μετά από μια 2ετία...),για τη σκοπιμότητα των συγκεκριμένων επενδύσεων.    

Είναι αντίθετο προς τις επικαλούμενες προσδοκίες σου, ως κυβέρνηση, να τραβήξεις νέους Κινέζους επενδυτές στην Ελλάδα,  ακόμη και στον τουρισμό, αλλά, ως χώρα, να έχεις κλείσει 4ετία (!!!) περιφέροντας τα σχέδια Κινεζικών επενδύσεων, παίζοντας μικροκομματικά παιχνίδια.

Και ας περάσουμε και στα πρακτικά των (ορθότατων και πειστικών) προσκλήσεων και προκλήσεων του κ. Μητσοτάκη προς τον Κινέζικο καπιταλισμό, να μην ξεχνάνε την Ελλάδα.

Πού θα εγκαταστήσουν τα γραφεία τους οι επόμενοι Κινέζοι επενδυτές για να έχουν τη δυνατότητα να πηγαίνουν τις κανονικές ώρες λειτουργίας,  οι ίδιοι και το προσωπικό τους, αν επιλέξουν την Αθήνα; 

Είναι δυνατόν να εγκατασταθούν, ας πούμε στο Καπανδρίτι, γιατί πάνε στην Πλατεία Συντάγματος, θα πρέπει να παρακολουθούν το "δελτίο ημερήσιου μπάχαλου" του Κέντρου από την (καθοδηγούμενη) αληταρία των Εξαρχείων; 

Οι προχθεσινές, περιγραφές για μέτρα περιορισμού του μπάχαλου στο Κέντρο της Αθήνας,  είναι Κινέζικα... και για τους Κινέζους. Μακάρι να τα δούμε και εμείς και ας πηγαίνουμε και με τα πόδια στις δουλειές μας να τα χαιρόμαστε...

Ας συνεχίσουμε λοιπόν (γιατί όχι;) ταξιδάκια με πολυπληθέστατες επιχειρηματικές αποστολές (τα χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε) αλλά να φέρουμε τα δικά μας μέτρα κοντά σε εκείνα του Κινέζικου, του Ευρωπαϊκού και του Αμερικάνικου καπιταλισμού και όχι τον καπιταλισμό στην ελληνική μιζέρια του 1950 με τα συνθήματα και τις τακτικές της μετεμφυλιακής εποχής. Ας ανθρωπέψουμε αυτό που "διαδίδουμε", ως ελληνικό δημόσιο και αν κάποτε τα καταφέρουμε,  δεν είναι κακό να ονειρευόμαστε πολυεθνικούς καπιταλισμούς και επενδύσεις. Μέχρι τότε όμως ας φροντίσουμε να μην χάσουμε τους κάποιους ολίγους που πείσαμε... 

george.kraloglou@capital.gr