Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Σε λίγες ημέρες, στις 23 Απρίλη, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα κληθούν να πάρουν θέση απέναντι στη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορική της διαδρομή μέχρι σήμερα. 

Στην προετοιμασία αυτής της Συνόδου τα... δείγματα της αποφασιστικότητας των ηγετών της, έτσι όπως αυτά αποτυπώθηκαν στο Eurogroup της 9ης Απριλίου, ήταν αναμφίβολα τουλάχιστον ανεπαρκή. 

Βασικό στοιχείο της ανεπάρκειας αυτής ο μικρός "όγκος" πόρων που αποφασίστηκε να κινητοποιηθούν για να αντιμετωπιστεί η διπλή κρίση, καθώς και η παντελής έλλειψη αλληλεγγύης. 

Οι υπουργοί Οικονομικών αποφάσισαν να κινητοποιήσουν περί τα 540 δισ. ευρώ, από τα οποία τα πραγματικά διαθέσιμα δεν ξεπερνούν τα 300 δισ. ευρώ. Και αυτό γιατί τα υπόλοιπα 240 διαθέσιμων δανειακών πόρων, που προέρχονται από τον ESM, κανείς δεν θέλει να τα "αγγίξει", αφού συνοδεύονται από "μνημονιακές" δεσμεύσεις που καμία κυβέρνηση, ειδικά στις χώρες με το μεγαλύτερο πρόβλημα, δεν δέχεται να αναλάβει μετά το "πάθημα" της Ελλάδας...

Την ίδια στιγμή, στη Μ. Βρετανία του Βrexit η κεντρική τράπεζα ανακοίνωσε ότι ενεργοποιεί τον λογαριασμό "υπερανάληψης" καταθέσεων που διατηρεί το βρετανικό κράτος σε αυτήν, προκειμένου η κυβέρνηση να προχωρήσει σε "ανάληψη" όσων δισ. στερλινών έχει ανάγκη χωρίς κανένα όριο και για όσο διάστημα χρειαστεί. 

Η σύγκριση των δύο αντιλήψεων είναι "εκκωφαντικά" διαφορετική. 

Μέσα στο περιβάλλον αυτό το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Κομισιόν βεβαιώνουν ότι ολόκληρος ο πλανήτης, αλλά ειδικά η Ευρώπη και η Ευρωζώνη, με το τέλος της πανδημίας −προσωρινό ή μη− θα βρίσκονται σε μια χωρίς προηγούμενο οικονομική κρίση και ύφεση. Το εγχείρημα εξόδου από την κρίση αυτή θα απαιτήσει πόρους και πολιτικό κεφάλαιο που καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να διαθέσει από μόνη της. 

Γι’ αυτό είναι απολύτως ακατανόητη αυτή η εξωφρενική έλλειψη αλληλεγγύης. 

Πολύ περισσότερο που από αυτήν ακριβώς, δηλαδή την αλληλεγγύη, θα εξαρτηθεί το αν το ευρωπαϊκό εγχείρημα και το ευρώ θα παραμείνουν ζωντανά για την Ευρώπη και την επόμενη μέρα. 

Πρόκειται αναμφίβολα για την τελευταία ευκαιρία −με ευρωομόλογο ή όχι− μιας άτολμης Ευρώπης, που όμως δεν πρέπει και δεν μπορεί να χαθεί.

dimitris.papakonstantinou@capital.gr