Να κλείσουν όλα τα σχολεία. Γιατί είναι δίλημμα;

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Διχάζονται οι απόψεις για το αν θα πρέπει να αποφασιστεί το συνολικό κλείσιμο σχολείων και πανεπιστημίων, ως προληπτικό μέτρο προστασίας κατά της διασποράς του COVID-19.

Και όχι μόνο στην κοινωνία, αλλά ακόμα και εντός επίσημων φορέων όπως τουλάχιστον αναφέρει το παρασκήνιο. Το δίλημμα είναι μεγάλο, καθώς από τη μια πλευρά το κλείσιμο σχολείων και σχολών συνολικά μπορεί να αποτελέσει ενδεχομένως ένα σοβαρό μέτρο ανάσχεσης του ρυθμού διάδοσης και διασποράς του ιού, ωστόσο είναι προφανές ότι θα προκαλούσε πολύ σημαντικές αρρυθμίες στην οικονομική δραστηριότητα και στην εργασιακή αγορά  λόγω της ανάγκης για υποχρεωτική αργία γονέων που θα αναγκαστούν να παραμείνουν σπίτι. Και ίσως δεν είναι τυχαίο που οι μεγαλύτερες ενστάσεις για την εφαρμογή του μέτρου φέρεται να υπάρχουν στον χώρο των λεγόμενων οικονομικών πολιτικών παραγόντων...

Είναι κατανοητό ότι το συνολικό κλείσιμο σχολείων και σχολών θα προκαλούσε πολλά προβλήματα, αναστάτωση και δυσλειτουργίες. Μπορεί όμως να μπαίνει αυτό στη ζυγαριά; Ναι θα δυσκολευτούν γονείς - όσοι έχουμε ήδη εμπλακεί σε τέτοια διαδικασία το γνωρίζουμε πολύ καλά...-, ναι θα υπάρξει πρόβλημα σε εταιρείες και δημόσιο. Και λοιπόν; Επαναλαμβάνω, μπορεί να μπει στη ζυγαριά; Και δεν είναι άσκηση πανικού. Είναι υπεύθυνη συμπεριφορά. Άλλωστε κάθε εβδομάδα η λίστα με τα σχολεία που κλείνουν αυξάνεται. Και μακάρι να κάνω λάθος, αλλά φοβάμαι ότι αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούμε να πάμε σε αυτό το μέτρο. Ποιος ο λόγος να μην λειτουργήσουμε μπροστά από τα γεγονότα;

Και μερικές σκέψεις... Στο ελληνικό οικογενειακό μοντέλο η σχέση και η επαφή εγγονιών και παππούδων-γιαγιάδων είναι πολύ στενή. Και σχεδόν καθημερινή σε πάρα πολλές οικογένειες. Αν λοιπόν στόχος είναι η προστασία των ηλικιωμένων, τότε η προστασία των παιδιών από το ενδεχόμενο να καταστούν φορείς, πιθανώς και ασυμπτωματικοί, είναι επιβεβλημένη. Και για την αποφυγή κρουσμάτων αλλά και για να δοθεί χρόνος και ανάσες στο σύστημα υγείας να μπορεί να ανταπεξέλθει χωρίς να κινδυνεύσει με κατάρρευση. Φανταστείτε τι θα συμβεί αν τα περιστατικά γίνουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες...

Επίσης, το αποσπασματικό κλείσιμο σχολείων και αυτό ως συνέπεια ιχνηλάτησης περιστατικών, δεν εμπνέει σιγουριά. Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα είναι εξίσου ανεπτυγμένο με το εκπαιδευτικό σύστημα το... φροντιστηριακό. Σε φροντιστήρια είτε υπό μορφή ιδιαίτερων. Εκεί δεν έρχονται σε επαφή άμεσα ή έμμεσα με παιδιά άλλων σχολείων μαθητές από σχολεία υπό αναστολή. Δυστυχώς δεν υπάρχουν ημίμετρα. Θα πρέπει να ληφθούν πιο γενναίες αποφάσεις. Τα πιθανά οφέλη θα είναι πολύ μεγαλύτερα από την αναστάτωση που θα προκληθεί.

Θα βρουν λύση οι γονείς, θα βρουν λύση οι εργοδότες. Ας στηρίξει και το κράτος. Εδώ δεν χωρούν δημοσιονομικές προσαρμογές ούτε κουβέντες για μικρότερα πλεονάσματα. Κανένα πλεόνασμα... Ας το αντιληφθούν και στην Ευρώπη... Δεν υπάρχει καιρός για αιτήματα. Υπάρχει ανάγκη για αποφάσεις. Η Ελλάδα δεν έχει φέτος περιθώριο για δημοσιονομικό περιορισμό. Αντιμετωπίζει πολλαπλά μέτωπα. Δεν είναι θέμα αιτήματος πλέον πχ προς την κυρία Μέρκελ, είναι ζήτημα εθνικής ανάγκης. Άλλωστε έτσι όπως δείχνουν τα πράγματα στην ευρωπαϊκή οικονομία οι προϋπολογισμοί θα πάνε περίπατο... Ακούσαμε για παράδειγμα τα μέτρα που ανακοίνωσε ο κ. Σταϊκούρας. Ασπιρίνες!!! Ανεπαρκή. Ας δούμε τι γίνεται στην Ιταλία και ας προλάβουμε πριν να είναι αργά. Έστω και... καλού κακού.

dimitris.papakonstantinou@capital.gr