Επενδύσεις αλλιώς έρχεται πείνα

Του Άγη Βερούτη

Η αριστερίλα είναι κακό πράγμα! 

Αριστερίλα είναι η συνειδητή επιλογή, ότι προτιμώ "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα” για να πεινάσει και εκείνος όπως πεινάω εγώ με την οικογένειά μου, παρά να γεννήσει η κατσίκα του γείτονα και να πάρω και γω ένα από τα κατσικάκια, να το μεγαλώσω, και κάποια στιγμή να βγάζει γάλα και για τη δικιά μου οικογένεια!

Η αριστερίλα είναι η αρρώστια της Ελλάδας που ξεκίνησε με την δικτατορία των συνταγματαρχών! Σφετεριζόμενοι την εξουσία που βίαια έκλεψαν από τους Έλληνες με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, εκείνοι ξεκίνησαν τις "ειδικές σχέσεις” με επιχειρηματικά συμφέροντα, προσφέροντας σε κάποιους μονοπώλια ή συμμετοχή σε κρατικά προστατευόμενα ολιγοπώλια, εις βάρος όλης της υπόλοιπης αγοράς και της κοινωνίας.

Έτσι διάβρωσαν τον υγιή ανταγωνισμό που είχε προκύψει από την αναπτυξιακή έκρηξη των ‘50s και των ‘60s, όταν η Ελλάδα μόστραρε στην πρώτη θέση ετήσιας ανάπτυξης παγκοσμίως, τα εργοστάσια άνοιγαν το ένα μετά το άλλο αντί να κλείνουν, και το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων έκανε ετήσια άλματα που άλλαζαν την σύνθεση της κοινωνίας και μεγάλωναν τη μεσαία τάξη χρόνο με το χρόνο.

Όσο περισσότερο, το παράπονο κάποιων είναι ότι ο τάδε και ο δείνα είναι "νεόπλουτος”, τόσο πιο μεγάλη κινητικότητα σημαίνει ότι υπάρχει σε μια χώρα και τόσο περισσότερος "νέος” πλούτος επιτρέπει το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας να δημιουργείται.

Έχω πολύ καιρό να ακούσω το χαρακτηρισμό "νεόπλουτος”...

Για αυτό ευθύνεται τόσο η αποστροφή και η αηδία που εκπαιδεύτηκε να έχει η κοινωνία μας προς όσους βρίσκουν μια μέθοδο/φόρμουλα/συγκυρία για να δημιουργήσουν πλούτο για τον εαυτό τους και για όσους εργάζονται για εκείνους, όσο και το πλέγμα νόμων, κανονισμών, γραφειοκρατίας και κοινωνικών αυτοματισμών ΕΝΑΝΤΙΑ στην δημιουργία πλούτου από νέους παίκτες του οικονομικού παιγνιδιού.

Αυτό είναι η αριστερίλα που έχει μολύνει την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό "σύστημα”.

Η αριστερίλα είναι μια αυτοτροφοδοτούμενη αρρώστια, η οποία σιγά σιγά εξαπλώνει την μόλυνση και διαφθείρει όλους τους κοινωνικούς ιστούς ανεξαιρέτως.

Και έτσι εμφανίζονται ακόμα και κληρονόμοι δισεκατομμυριούχων ολιγαρχών να δηλώνουν "αριστεροί"!

Αποτέλεσμα αυτής της αρρώστιας είναι η εξουδετέρωση των θεσμών προστασίας του ανταγωνισμού στη χώρα, τα τεράστια εμπόδια και η σχεδόν απαγόρευση αδειοδότησης καινούργιων "παικτών” στην αγορά, η αποστροφή των κοινωνικών ομάδων για τις νέες επενδύσεις με την σύμφωνη γνώμη και παρεμπόδιση των επενδύσεων από το πλέγμα νόμων και κανονισμών που έχουν δημιουργήσει οι άρρωστοι από αριστερίλα νομοθέτες των τελευταίων 50 ετών!

Όταν έχουν 40 χρόνια να επεκταθούν τα σχέδια πόλεως σε όλη την επικράτεια μπλοκάροντας εκατοντάδες χιλιάδες επενδύσεις σε νέες κατοικίες, όταν το γραφειοκρατικό κόστος μιας επένδυσης ανταγωνίζεται σε μέγεθος την πραγματική επένδυση, όταν οι ίδιοι οι κρατικοί φορείς προάγουν κλειστούς διαγωνισμούς με διαπραγμάτευση αντί για ανοιχτούς διεθνείς διαγωνισμούς, όταν μια κοινωνική τάξη όπως των αγροτών κλείνει το σύνολο των εθνικών δρόμων για να εκβιάσει την κοινωνία να τους δώσει προνόμια και τζάμπα λεφτά, τότε είναι ξεκάθαρο ότι τόσο η οικονομία μας όσο και η κοινωνία μας είναι ιδεολογικά άρρωστη.

Με την ολοκλήρωση του ταμείου ανάκαμψης το 2026, η προοπτική της ελληνικής οικονομίας είναι να ρίξει το ρυθμό ανάπτυξης από το 2,3% στο 1,2%. Αυτό μεταφράζεται ως ένδεια μεταρρυθμίσεων. 

Σαν να λέμε ότι προτιμούμε να πεινάσουμε με 1,2% ανάπτυξη και πληθωρισμό σε υψηλά μονοψήφια ίσως και διψήφια νούμερα, αντί να γκρεμίσουμε τα γραφειοκρατικά εμπόδια στις επενδύσεις ώστε να επαναφέρουμε και να διατηρήσουμε έστω και το 2,5%, τότε είμαστε άρρωστοι με αριστερίλα. Προτιμούμε να συντηρούμε την ολιγοπωλιακή δομή της ρηχής οικονομίας μας, με 6.000 γραφειοκρατικές διαδικασίες εν ισχύ αντί για 500, με πλήρη έλλειψη διαφάνειας και λογοδοσίας του δημοσιοϋπαλληλικού προσωπικού, με εκτεταμένη διαφθορά στους δημόσιους φορείς, με απούσα την επιτροπή ανταγωνισμού, με δικαιοσύνη που κάνει δεκαετίες να επιλύσει εμπορικές και διοικητικές διαφορές, με απροθυμία εργασίας από την πλειοψηφία των κρατικών υπαλλήλων, και με την μιζέρια ενσωματωμένη πλέον στο DNA της χώρας.

Πόσο κακό έγινε πια πριν σχεδόν 60 χρόνια από τους βλαχο-συνταγματάρχες ώστε να μη μπορούμε να πετάξουμε από πάνω μας την μισαλλοδοξία, την επιθυμία να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, την αλλεργία στην δημιουργία νέου πλούτου από κάποιους που δεν είναι ήδη πλούσιοι από παλιά, τον κοινωνικό αυτοματισμό του να βλάψουμε μια χώρα ολόκληρη για να πάρουμε λίγα παραπάνω τζάμπα λεφτά με τα τρακτέρ να παραλύουν τη χώρα, με τη νοοτροπία της μίζας, της ελάχιστης προσπάθειας, της διαφθοράς και του μερτικού από τη δουλειά των άλλων;

Το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι ότι η δρομολόγηση του ταμείου ανάκαμψης έγινε με υπερσυγκέντρωση των δαπανών σε ελάχιστες μεγάλες εταιρείες, ενώ οι επενδύσεις που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να διαχυθούν σε ολόκληρη την οικονομία δεν διαχύθηκαν. Η όποια ονομαστική ανάπτυξη προέκυψε από το ΤΑΑ, επικεντρώθηκε στους αναδόχους.

Η κοινωνία βλέπει να μοιράζεται επίσης χρήμα αφειδώς σε αγρότες, σε ολιγοπώλια, σε υποδομές, αλλά ελάχιστα από αυτά βρίσκουν το δρόμο τους προς την τσέπη του μέσου Έλληνα μέσω γελοίων επιδομάτων που διαχειριστικά κοστίζουν πολλαπλάσια από όσα μοιράζονται τελικά, φοροαπαλλαγές που περιορίζονται σε λίγες δεκάδες ευρώ το χρόνο ανά πολίτη, και αυξήσεις ελάχιστου μισθού από τις τσέπες των μικρομεσαίων εργοδοτών που παρέχουν το 83% της απασχόλησης, οι οποίοι όμως δεν είδαν φράγκο από το ΤΑΑ και πολλοί πνέουν τα λοίσθια περιμένοντας μπας και ξεκολλήσουν κι’αυτοί καμιά επιδοτησούλα με τις ανάλογες μίζες στους μεσάζοντες. 

Η αντίδραση προς την κυβέρνηση που έκανε αυτή τη διαχείριση φαίνεται να είναι αρνητική, όμως οι γελωτοποιοί που παριστάνουν την αντιπολίτευση αδυνατούν να αρθρώσουν αντιπολιτευτικό λόγο που να περνάει το τεστ του γέλιου.

Όταν όμως θα πέσει πείνα από την στασιμότητα μιας οικονομίας χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις, και δεν εννοώ σε φαραωνικά έργα αλλά απλά την αλλαγή των Η/Υ μιας μικρής εταιρείας, ή την αντικατάσταση σε δυο βανάκια, από 17ετίας που είναι σήμερα σε μεταχειρισμένα πενταετίας, τότε θα είναι πολύ αργά για δραστικές μειώσεις της γραφειοκρατίας, για κατάργηση των πολεοδομιών και τιθάσευση της διαφθοράς που μοιάζει να διαπερνά οτιδήποτε έχει μέσα τη λέξη "δημόσιο”.

agissilaos@gmail.com