Επιστολή διαμαρτυρίας ενός Δημοσίου Υπαλλήλου

Του Άγη Βερούτη

Έλαβα μια ενδιαφέρουσα επιστολή από αναγνώστη Δημόσιο Υπάλληλο, την οποία και δημοσιεύω παρακάτω. 

Θέτει ένα ζήτημα δίκαιης αναδιανομής, προσφάτως σημαντικό για την επικαιρότητα, λόγω σκανδάλου ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά διαχρονικό ζήτημα από το 1981 και μετά. 

Στο τέλος όμως, η στήλη θέτει ένα ακόμα πιο θεμελιακό ερώτημα... 

Ελπίζω να προβληματιστείτε παραγωγικά. 

[όλα τα ονόματα έχουν αφαιρεθεί από την αρχική επιστολή, και δημοσιεύουμε μόνον τα αρχικά του ονόματος του επιστολογράφου.]
______

Αγαπητέ κύριε Βερούτη,
 
Ονομάζομαι Κ. Γ. και είμαι Δημόσιος Υπάλληλος. Προβληματίστηκα ομολογουμένως αν θα σας απευθύνω αυτή την επιστολή, διότι διακρίνω πως έχετε μία εχθροπάθεια προς τους Δημόσιους Λειτουργούς. Αν σφάλλω παρακαλώ διορθώστε με. 

Κατέληξα όμως πως πρέπει κάποτε να ακουστεί και η δική μας φωνή στα πλαίσια της αντικειμενικότητας. Και προς τούτο θα είμαι απολύτως ειλικρινής σε ότι σας γράφω. Το πρόβλημά μου είναι με τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους.
 
Επιτρέψτε μου να σας δώσω κάποιες πληροφορίες πριν μπω στην ουσία. Κατάγομαι από αγροτικό χωριό, ελαιοπαραγωγικό, στην Μεσσηνία. Γεννήθηκα λίγο πριν τη χούντα. Όπως καταλαβαίνετε βγαίνω τώρα στη σύνταξη κι αυτό μου δίνει την ελευθερία, απαλλαγμένος από κάθε κράτημα, να γράψω από καρδιάς κι όχι πολιτικά. 

Το χωριό φτωχικό, τα μέσα ελάχιστα, η ζωή πολύ περιορισμένη, ο κοινωνικός περίγυρος πολύ συντηρητικός. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν για εμάς το 1981 με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ξέρω εκ των προτέρων πως αυτό θα ενοχλήσει πολλούς αλλά είναι η αλήθεια. Ελάτε στη θέση μου: ένα παιδί από φτωχή οικογένεια, αποκομμένο από κάθε πρόοδο και χωρίς ευκαιρίες στην Ελληνική επαρχία το 1980.
 
Μην τα πολυλογώ οργανωθήκαμε στο ΠΑΣΟΚ οικογενειακώς. Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου απέκτησε ιδιαίτερη σχέση με το βουλευτή του νομού […] και έτσι διορίστηκα στο Δημόσιο. 

Ανέβηκα στην Αθήνα για την Υπηρεσία και άνοιξε ένας άλλος κόσμος από ό,τι στο χωριό, ό,τι βλέπαμε στην τηλεόραση κι ακόμη καλύτερα. Για ένα φτωχό αγροτόπαιδο ο Παράδεισος. 

Μέσω της τοπικής ΠΑΣΟΚ κοινωνικοποιήθηκα, έκανα γνωριμίες με νέους και νέες που είχαν τα ίδια όνειρα με εμένα. Κολλητός μου τότε, ένα παλληκαράκι που διορίστηκε ταμίας στην Αγροτική. Μπήκε μετά στην ΟΤΟΕ […] κι έφτασε πολύ ψηλά.

Τα χρόνια πέρασαν, η δουλειά πήγαινε καλά, αυξήσεις παίρναμε, δεν δουλεύαμε και πολύ (είπαμε θα είμαι απολύτως ειλικρινής), κάτι τα συνδικαλιστικά, κάτι οι απεργίες, κάτι οι κοπάνες, τα ξέρετε, τα έχετε στηλιτεύσει. Ζωή οικονομικά και κοινωνικά πολύ καλή σε σχέση με πολλούς άλλους. Κυρίως ξεκούραστη, χωρίς άγχος και με εξασφαλισμένο μέλλον.
 
Το 1999, με προτροπή του παλιόφιλου από την Αγροτική (είχε γίνει μεγαλοδιευθυντής εν τω μεταξύ) άρχισα να παίζω στο Χρηματιστήριο. 

Είμασταν ένα τριολέ, ο κολλητός μου ο μεγαλοδιευθυντής κι ένας κολλητός του εισαγωγέας επιχειρηματίας που προμήθευε το στρατό με ιματισμό. Όλη μέρα αγόραζε-πούλα αέρα. Το τσουνάμι της εποχής μας είχε συμπαρασύρει όλους - και τους συγχωριανούς μου. 

Παρά το ότι είχα αστικοποιηθεί πλήρως, συνέχιζα και έβλεπα με αγάπη τους ανθρώπους από το γενέθλιο τόπο μου. Είχα στο μυαλό μου πάντα την εικόνα του αγρότη πατέρα μου και τη βασανιστική ζωή του. Βλέπετε, η οικογένεια και η ζωή που είχα δημιουργήσει στην Αθήνα δεν μου άφηναν χρόνο και χώρο για το χωριό. Όμως κάθε φορά που έβλεπα αγροτικές κινητοποιήσεις στην τηλεόραση, ασυναίσθητα και με οδηγό το συναίσθημα ήμουν μαζί τους.
 
Κι έτσι ερχόμαστε στο ζητούμενο. Στο δια ταύτα της επιστολής-διαμαρτυρίας.
 
Κύριε Βερούτη,
Οι αγρότες είναι μακράν η πλέον ευνοημένη τάξη εργαζομένων στην Ελλάδα επί όλων των κυβερνήσεων. Για να σας απαριθμήσω τα ευεργετήματά τους θέλουμε μία ζωή. 

Από τις πρώτες καλές ημέρες του ΠΑΣΟΚ τι να πρωτοθυμηθώ; τα ΜΟΠ, τα πακέτα Ντελόρ; Τα διαφόρων ειδών αφορολόγητα; Τον ΟΠΕΚΕΠΕ, που έσκασε σήμερα αλλά κρατάει χρόνια η ιστορία αυτή; 

Δηλαδή πως γέμισε η Ελληνική επαρχία βιλάρες και αυτοκινητάρες SUV γνωστών μαρκών; Έχουν αυτοί ως επαγγελματική τάξη καμία σχέση με τον αγρότη πατέρα μου;
 
Εμάς κύριε Βερούτη λόγω μνημονίων μας έκοψαν το 13ο και 14ο μισθό και μας πετσόκοψαν το ΕΦΑΠΑΞ. Βρίζουν όλοι τους Φωτόπουλους, αλλά ξεχνάνε τους Μπούτες. 

Είμαστε μακράν αδικημένοι σε σχέση με τους πολλαπλά πλούσιους "αγρότες" του σήμερα. Είναι ντροπή, διακομματική και διακυβερνητική. 

Επιτέλους πιά. Φτάνει ο διωγμός μας, ώρα να δούμε τους καιροσκόπους και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
 
Με εκτίμηση,
ΚΓ
_________

Έχετε δίκιο στην διάγνωση σας πως θεωρώ ότι μεγάλο μέρος της ταλαιπωρίας του Έλληνα πολίτη προέρχεται από το οικονομικό και γραφειοκρατικό βάρος που προκαλεί η αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση. 

Δεν έχω φυσικά beef με κανέναν δημόσιο υπάλληλο, τους οποίους σε προσωπικό επίπεδο βλέπω όπως όλους τους ανθρώπους. Απλά, έχω τεκμηριωμένη άποψη για το σύνολο της κακοδαιμονίας της δημόσιας διοίκησης και ανοργανωσιάς, καθώς και για τις δυσμενείς επιπτώσεις της στην κοινωνία, αλλά δεν αφήνω αυτό σε καμία περίπτωση να με μετατρέψει σε ζηλωτή ή ρατσιστή…

Ο πολιτικός προσανατολισμός των πολιτών επίσης δεν μου κάνει καμία διαφορά. Καθένας έχει αναφαίρετο δικαίωμα στην πολιτική του επιλογή. Ευτυχώς έχουμε δημοκρατία.

Πάμε όμως στο ζουμί της επιστολής και την πηγή της διαμαρτυρίας: είναι βέβαιο ότι ανάμεσα στις προσόδους που η ελληνική πολιτεία διεθέτει προς τους Δημόσιους Υπαλλήλους έναντι ανταλλάγματος κάποιας λίγης εργασίας (πλην φαεινών εξαιρέσεων), και τις προσόδους που διαθέτει προς τους αγρότες απλά επειδή είναι αγρότες, οι τελευταίοι είναι σίγουρα πιο ευνοημένοι. 

Βέβαια, ο στόχος των αγροτικών επιδοτήσεων έχει και στρατηγική σημασία για την παραγωγική αυτάρκεια της χώρας σε τροφή, αλλά το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε για τη χρησιμότητα της δασκάλας, του αεροπόρου, της νοσοκόμας, του αστυνομικού της γειτονιάς (που ΔΕΝ σέρνει ανήλικα στο τμήμα χωρίς λόγο για εξακρίβωση στοιχείων), του πυροσβέστη, του δασοφύλακα και φυσικά πολλών άλλων.

Για όλους τους παραπάνω, αυτό που εκείνοι νοούν ως εισόδημα έχει αφαιρεθεί μέσω φόρων από το προϊόν της πλουτοπαραγωγικής εργασίας  κάποιων άλλων: Της παραγωγικής οικονομίας. 

Επειδή λοιπόν μιλάμε για ένα zero-sum-game (δηλαδή παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος) η σημαντικότερη συζήτηση που πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί στην Ελληνική Κοινωνία, είναι το πώς θα ισοσκελίσουμε δίκαια, τα όσα δίνει η παραγωγική οικονομία στο κράτος ως κάθε είδους φόρο και τέλος και εισφορά κλπ, με όσα λαμβάνει ως αντάλλαγμα σε ελέγχους, υπηρεσίες, ασφάλεια, σταθερότητα, υγεία, παιδεία, άμυνα, διεθνή εκπροσώπηση, κλπ κλπ. 

Νομίζω την συζήτηση αυτή την έχουμε καθυστερήσει μερικές δεκαετίες.

agissilaos@gmail.com