Ανευθύνονται για τα πάντα!

Του Άγη Βερούτη

Η εικόνα αποσύνθεσης που παρουσιάζει το επιτελικό κράτος στον συντονισμό του κυβερνητικού έργου, η παραφιλολογία για σκάνδαλα διαφθοράς, η δελφινολογία και η διαδοχολογία στην επικαιρότητα για την περίπτωση απώλειας αυτοδυναμίας στις εκλογές του ‘27, δημιουργεί βαθιά ανησυχία και δυσαρέσκεια στην κοινωνία.

Καθώς μάλιστα προβάλλεται συνεχώς στα ΜΜΕ μια υπερβάλλουσα ατμόσφαιρα διαφθοράς και σκανδαλολογίας, ίσως και πολύ παραπάνω απ’ όσο αναλογεί στην σημερινή κυβέρνηση, αυτή η ατμόσφαιρα επιδεινώνεται όσο περνάει ο καιρός. Αντί να διορθώνεται ή να ξεθυμαίνει. 

Εμβόλιμα δε μπαίνουν και άλλες αστοχίες, όπως οι δηλώσεις άγνοιας για την απόφαση της διαφαινόμενης εγκατάλειψης απομονωμένων περιοχών της υπαίθρου, δια του κλεισίματος υποκαταστημάτων των Ελληνικών Ταχυδρομείων, αν και η απόφαση είναι ορθή. Και εδώ πλείστοι πρωθυπουργικοί συνεργάτες επικαλούνται άγνοια, ακόμα και εκείνοι που δουλειά τους είναι να γνωρίζουν...

Για άλλη μια φορά όλοι, πλην του Πρωθυπουργού, απεκδύονται των ευθυνών που τους αναλογούν, αφήνοντάς τον μόνο του έκθετο στην κοινή γνώμη, δίνοντας τροφή σε αντιπολιτευτικές κορώνες με στόχο πλέον ευθέως τον ίδιο. 

Λες και όποιοι αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης, το κάνουν χωρίς την ευθύνη που τους αναλογεί. "Ανεύθυνοι" με θέσεις ευθύνης!

Για παράδειγμα, αν θα ήθελε ο Πρωθυπουργός να αφήσει πίσω του το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, αποκλειστικά πλέον στα χέρια της Δικαιοσύνης, θα ήταν σκόπιμο να απελευθερώσει όσους κοντινούς συνεργάτες του έχουν με οποιοδήποτε τρόπο εμπλακεί, καθώς προσδίδουν "άρωμα Μαξίμου" στο αδιαμφισβήτητο σκάνδαλο. Και ακριβώς επειδή διατείνονται την άγνοιά τους και την ανευθυνότητά τους, διακινδυνεύουν να τον συμπαρασύρουν στην κάθοδό τους στην συνείδηση της κοινωνίας. Να τον ξεθωριάσουν.

Αν δεν το έχουν ήδη κάνει...

Τόσο ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όσο και ο πολιτικός του αντίπαλος, ο συγχωρεμένος Ανδρέας Παπανδρέου, ποτέ δεν δίστασαν να δείξουν τον πάγκο ακόμα και σε κοντινούς συνεργάτες τους, προκειμένου να προστατέψουν τον πρωθυπουργικό θεσμό που τους είχε εμπιστευτεί η πλειοψηφία της κοινωνίας για την θητεία τους.

Έδιναν έτσι μια τίμια ευκαιρία σε εκείνα τα στελέχη τους να καθαρίσουν το όνομά τους, εφόσον μπορούσαν, απαλλαγμένοι από τις αμείλικτες απαιτήσεις της καθημερινής διακυβέρνησης της χώρας.

Με λίγα λόγια, είναι εύλογο και θεμιτό να γυρίσει η σελίδα σε δοκιμασμένες συνθέσεις που δεν διακατέχονται από ευθυνοφοβία με επίκληση αγνοίας. Συνθέσεις που αποδείχθηκαν ανθεκτικές σε πολύ δυσκολότερες καταστάσεις από ότι το Σήμερα, όπου η Ελλάδα είναι ισχυρότερη οικονομικά, γεωπολιτικά και αμυντικά, όπως ήσαν τα επεισόδια του ‘20 με την Τουρκία, αλλά και στην διαχείριση της πρωτόγνωρης υγειονομικής κρίσης της πανδημίας. 

Ας το πω απλά, όπως άκουσα την περασμένη βδομάδα να το συζητά στο ραδιόφωνο ανοιχτά γνωστός δημοσιογράφος: να ανακαλέσει τον Δημητριάδη από τη "Σιβηρία", ειδικά μάλιστα καθώς το θέμα για το οποίο εκείνος παραιτήθηκε, έχει ήδη λήξει και στη Δικαιοσύνη.

Εύλογα, αυτή είναι μια μοναχική απόφαση, που δεν επιδέχεται συμβουλευτικής επιρροής από τους σημερινούς συμβούλους του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, ούτε κανέναν άλλο. Είναι κάποιοι εξ αυτών, με ερωτηματικά να αιωρούνται αναπάντητα προς ώρας πάνω από το κεφάλι τους, που μεταφέρουν την σκουριά στην δημόσια εικόνα του Πρωθυπουργού ως μη-όφειλαν. Κάνοντας πίσω όποτε κάτι πάει στραβά, απεκδυόμενοι ευθυνών αντί να ενεργούν ως αλεξικέραυνο για τις αστοχίες τους, και μη προστατεύοντας τον θεσμό.

Στην ανάλογη συγκυρία, ο Κώστας Σημίτης επέλεξε να προκαλέσει ανοιχτά την κοινωνία, λέγοντας "Όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα!". Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους.

Επίσης αντίστοιχα ο Κώστας Α. Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, καθυστέρησε να απομακρύνει συνεργάτες του οι οποίοι ονομάζονταν τότε ως εμπλεκόμενοι στην Υπόθεση Βατοπεδίου. Παρόλο που οι ίδιοι δικαιώθηκαν πανηγυρικά από τη Δικαιοσύνη, μετά από αρκετά χρόνια όμως, την απόφασή του αυτή την πλήρωσε ακριβά στην κάλπη. 

Ο Αλέξης Τσίπρας πλήρωσε ακριβά το ‘19 την μη-έγκαιρη απομάκρυνση του Γιώργου Κατρούγκαλου, μετά από προεκλογικές δηλώσεις του που στοχοποιούσαν φορολογικά τη μεσαία τάξη, με εκλογική κατάρρευση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ από το 31% στο 17%. 

Όπως μοιάζει από εδώ-έξω, η δουλειά του Πρωθυπουργού είναι ίσως η μοναχικότερη δουλειά στη χώρα. Νομίζω αυτό το άκουσα σε κάποια συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται ότι μάλλον επιβεβαιώνεται η δήλωσή του. 

Συχνά ένας Πρωθυπουργός δικαιολογείται να απομακρύνει ακόμα και έντιμους, άξιους και εργατικούς ανθρώπους από το περιβάλλον του. Προκειμένου να προστατεύσει στη συνείδηση της κοινωνίας την εικόνα και την αδιαφιλονίκητη θεσμικότητα, του υψηλότερου δημοσίου αξιώματος στην Ελληνική Δημοκρατία. Ακόμα και αν η απομάκρυνση μοιάζει εκείνη τη στιγμή να είναι άδικη. 

Όταν δεν το κάνει, υπόκειται ο ίδιος την φθορά που εκείνοι προκαλούν πιθανότατα άθελά τους. Και τότε είναι υπαρκτός ο κίνδυνος, αν όχι βεβαιότητα, να το βρει μπροστά του σε επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Αυτό διδάσκει η πρόσφατη πολιτική ιστορία. 

Ειδικά μάλιστα όταν διακυβεύεται απώλεια αυτοδυναμίας, ή ακόμα χειρότερα απώλεια πλειοψηφίας, σε περίπτωση που τα πράγματα ξεφύγουν τελείως. 

agissilaos@gmail.com