Συνεχης ενημερωση

    Παρασκευή, 17-Οκτ-2025 00:01

    Εδώ στην Ελλάδα...

    • Εκτύπωση
    • Αποστολή με email
    • Προσθήκη στη λίστα ανάγνωσης
    • Μεγαλύτερο μέγεθος κειμένου
    • Μικρότερο μέγεθος κειμένου

    Του Άγη Βερούτη

    Πριν λίγες ημέρες είχα την καθιερωμένη βδομαδιάτικη συζήτηση με τον ελληνοαμερικανό φίλο από τα χρόνια της Νέας Υόρκης.

    Ο συγκεκριμένος φίλος, στο παρελθόν μου είχε πει ότι όταν προσπάθησε να στήσει μια βιομηχανία στην Ελλάδα, με χρήματα venture capital από τις ΗΠΑ, και ήρθε εδώ για να συναντήσει εμπλεκόμενους κρατικούς φορείς και αρμόδιους πολιτικούς προϊστάμενους, όσο και δυνητικούς συνεργάτες/προμηθευτές/πελάτες, άκουγε συνέχεια τη φράση "Εδώ στην Ελλάδα...” και μετά από αυτό την περιγραφή πώς κάτι που λειτουργεί με έναν δεδομένο και απλό τρόπο παγκοσμίως, στην Ελλάδα λειτουργεί αλλιώς!

    Ε, αυτή τη φορά στη μέση της κουβέντας μας, μου είπε περιφραστικά αλλά όχι με τη συγκεκριμένη φράση, ακριβώς αυτό: ότι στην Ελλάδα για κάποιον αδιόρατο και ανεξήγητο λόγο, ό,τι γίνεται, γίνεται με τον δικό του ιδιότυπο, ανορθόδοξο και ανορθολογικό τρόπο, με εξίσου φτωχό αποτέλεσμα.

    Όταν φυσικά του επεσήμανα πως μου είπε ακριβώς αυτό που απεχθανόταν να ακούει, για το οποίο ο ίδιος αποφάσισε τελικά πριν 6-7 χρόνια να πάει την επένδυσή του στην Ταϋλάνδη [ή την Ινδονησία δεν θυμάμαι] και να μην την κάνει στην Ελλάδα που στόχευε αρχικά, σταμάτησε να μιλάει. Λίγες στιγμές μετά, αφού συνειδητοποίησε αυτό που είπε, αναφώνησε "Τελικά είχαν δίκιο εκείνοι”!

    Η αποδοχή κι από τους δυο μας ότι ο ανορθολογισμός επικρατεί της λογικής στη χώρα μας, ούτε μένα ούτε εκείνον έκανε να νιώσουμε καλύτερα.

    Σε μια κρίση ενδοσκόπησης, νομίζω ότι αυτούς ακριβώς τους ανορθολογισμούς κυρίως προσπαθώ να στοχεύσω με την αρθρογραφία μου. Αν όμως τα άρθρα είχαν τη δύναμη να αλλάξουν τη χώρα, σήμερα θα ζούσαμε στη Δανία. Ή έστω κάπου κοντά στη Σλοβενία.

    Αντ’ αυτού, κάθε φορά που κάποιος πατάει το κουμπί της δημοσίευσης, το μόνο που αλλάζει είναι ο αριθμός των likes ή των αστερωμάτων.

    Γράφω χρόνια για τα ίδια πράγματα. Για την αξιοκρατία που δεν έρχεται. Για το κράτος που δεν λειτουργεί. Για τη λογική που δεν βρίσκει ποτέ εφαρμογή. Αν κάποιος συγκέντρωνε όλα μου τα άρθρα, θα μπορούσε ίσως να εκδώσει μια ανθολογία της κοινής λογικής. Μόνο που η Ελλάδα είναι η χώρα όπου η κοινή λογική θεωρείται ριζοσπαστική ή τουλάχιστον ασυνήθιστη.

    Και κάπου εκεί αρχίζω να σκέφτομαι μήπως κι εγώ, με όλο μου το πάθος για βελτίωση, έχω γίνει μέρος της ίδιας παλιάς γραφικής συνήθειας: να μιλάμε για πρόοδο χωρίς όμως να την κάνουμε πράξη. Μήπως το να γράφεις για την αλλαγή και τη μεταρρύθμιση είναι η πιο κεκαλυμμένη μορφή της αδράνειας;

    Ο Έλληνας αγαπά τη διαμαρτυρία. Τη θεωρεί σχεδόν πατριωτικό του καθήκον. 

    Του αρέσει να τα "λέει έξω απ’ τα δόντια", αρκεί να μην χρειαστεί να τα εφαρμόσει. Κι εγώ, κάθε εβδομάδα, του προσφέρω ένα μικρό τελετουργικό καθαρμού: διαβάζει το άρθρο, συμφωνεί, ίσως και το κοινοποιεί με ένα "έτσι ακριβώς!", και μετά συνεχίζει να παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο. Κι εγώ, από την πλευρά μου, αισθάνομαι για λίγο ότι κάτι έκανα.

    Αυτό είναι το ελληνικό μας παράδοξο: αγαπάμε να ακούμε την αλήθεια, αρκεί να μην χρειαστεί να την κάνουμε πράξη. Έλα, μωρέ!

    Στις δυο τελευταίες δεκαετίες έχω γράψει για τη διαφθορά, για τη γραφειοκρατία, για τη μετριότητα που επιβραβεύεται. Έχω προτείνει λύσεις, έχω φωνάξει, έχω αναπτύξει θεωρητικά και με παραδείγματα, έχω αναδημοσιεύσει επιστολές που έλαβα και τις έχω σχολιάσει ή και απαντήσει όπου είχα κάτι να πω. Και στο τέλος, το μόνο που αλλάζει είναι ότι ασπρίζουν τα μαλλιά μου και μικραίνει η υπομονή μου.

    Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται, οι λέξεις αλλάζουν, αλλά η λογική του ρουσφετιού μένει αμετακίνητη.

    Το κράτος μοιάζει με πολυκατοικία χωρίς διαχειριστή. Όλοι διαμαρτύρονται, αλλά κανείς δεν θέλει να πληρώνει τα κοινόχρηστα, και κάθε τέσσερα χρόνια αλλάζουμε κουδούνι στην είσοδο.

    Κάποτε πίστευα πως, αν μιλήσουμε αρκετά για τα προβλήματα, δεν μπορεί θα λυθούν. Τώρα ξέρω πως, στην Ελλάδα, όταν μιλάς πολύ για κάτι, το μόνο που πετυχαίνεις είναι να το συνηθίζεις. Εξοικειωνόμαστε με τη μιζέρια μας. Την αποδεχόμαστε σαν δεδομένη, σαν φυσικό φαινόμενο. Και στο τέλος, τη βαφτίζουμε "ιδιαιτερότητα".

    Ίσως χρειάζονται λιγότερα άρθρα και περισσότερες πράξεις. Αλλά ποιος πολιτισμένος Έλληνας θα δεχόταν να λερώσει τα χέρια του με την πράξη; Εδώ έχουμε μάθει να σώζουμε τη χώρα από το πληκτρολόγιο.

    Το παραδέχομαι: γράφω και για μένα. Για να ξεθυμαίνω, να μην φωνάζω στον τοίχο.

    Τα άρθρα δεν θα αλλάξουν τη χώρα. Το πολύ να ταρακουνήσουν λίγο τη συνείδηση κάποιου που θα τα διαβάσει μια Κυριακή με τον καφέ. Αλλά, αν έστω κι ένας σκεφτεί εκείνη τη στιγμή "μήπως ήρθε η ώρα να κάνω κάτι εγώ;", τότε ίσως να μην είναι εντελώς μάταια.

    Η Ελλάδα δεν θα αλλάξει επειδή το έγραψε κάποιος. Θα αλλάξει μόνο όταν οι Έλληνες πάψουμε να χρειαζόμαστε άρθρα για να θυμηθούμε ποιοι θα έπρεπε να είμαστε.

    Κι αν ποτέ έρθει εκείνη η μέρα, ελπίζω να μην έχω πια τίποτα να γράψω γι' αυτό το θέμα. 

    agissilaos@gmail.com

    ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;

    ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ