Πολιτική ατζέντα και Έμπορες Αντιπαλότητας

Του Άγη Βερούτη

Παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον τα πρώτα 30´ λεπτά, ίσως και λίγο παραπάνω, της ομιλίας του κ. Ανδρουλάκη, αρχηγού της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τόσο άντεξα. Τα υπόλοιπα τα διάβασα. 

Η πρόβλεψη της προηγούμενης εβδομάδας από αυτή τη στήλη, ότι ο κ. Ανδρουλάκης επιθυμεί να προσπαθήσει να μπλοκάρει πρωθυπουργία Μητσοτάκη (σε περίπτωση που η κυβερνητική παράταξη δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία, και υποχρεωθεί η χώρα σε κυβέρνηση συνεργασίας στις επόμενες εκλογές), επιβεβαιώθηκε. 

Αυτό μεταφράζεται ως προβολή των προσωπικών επιθυμιών του Ανδρουλάκη στην ερμηνεία της πολιτικής σκακιέρας. Η αδυναμία του να καταλάβει πώς διαμορφώνεται η πολιτική πραγματικότητα σε πραγματικό χρόνο, και ότι ο Μητσοτάκης ήδη "μαρσάρει" με επιστροφή στο 30%-31% μια μόλις βδομάδα μετά την ομιλία του στη ΔΕΘ, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται παραπάνω από 17 μονάδες πίσω από τη ΝΔ, πάνω από το επίπεδο των τελευταίων ευρωεκλογών. Αυτή η συνεχής προσπάθεια δαιμονοποίησης των αντιπάλων δεν κάνει καλό ούτε σε όσους την εφαρμόζουν, ούτε στην ελληνική κοινωνία. 

Το κορυφαίο θέμα της τελευταίας διετίας, του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών, φαίνεται επίσης να μην αποτελεί πλέον ρυθμιστικό παράγοντα της πολιτικής σκακιέρας, καθώς είτε οι διαρθρωτικές αλλαγές και δράσεις του Κυρανάκη ως Αν. Υπουργός Μεταφορών, αντιμετώπισαν με επιτυχία τις παθογένειες που οδήγησαν σε αυτό το φρικιαστικό δυστύχημα, είτε η κοινή γνώμη έχει πλέον κορεσθεί από την τοξικότητα με την οποία το εργαλειοποίησαν οι αντιπολιτευτικές παρατάξεις εξ αριστερών και εκ δεξιών του κέντρου, και αρνείται πλέον να τους ακούσει. Και στις δύο περιπτώσεις δεν μοιάζει πλέον ότι τα Τέμπη μπορούν να καθορίσουν τις επιλογές των ψηφοφόρων και τα ποσοστά στις επόμενες εκλογές.

Η βασική πολιτική αντιπαράθεση του αμέσως επόμενου διαστήματος, μάλλον θα επικεντρωθεί στο θέμα της ακρίβειας, και της παρεπόμενης διάβρωσης των εισοδημάτων που αυτή προκαλεί, κυρίως στο ενεργειακό και στο ράφι του σουπερμάρκετ. 

Πιθανόν έχει ξεφύγει σε πολλούς, και σίγουρα στους αρμόδιους κυβερνητικούς, ότι η διάβρωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και τα παρεπόμενα λουκέτα σε μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις που παρατηρούνται τον τελευταίο χρόνο, εν μέρει οφείλεται στην ανεπάρκεια της διαχείρισης του ενεργειακού προβλήματος από την κυβέρνηση, και την ανικανότητα των μέτρων που ελήφθησαν ως τώρα να κατεβάσουν τις χρεώσεις του τιμολογίου του ρεύματος. Αυτό, όντως θα έχει επιπτώσεις στις κάλπες, αν δεν λυθεί σε ικανοποιητικό χρόνο πριν τις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές συμβούν. 

Το άλλο μισό του προβλήματος των μικρών και πολύ μικρών ελληνικών επιχειρήσεων επικεντρώνεται στην εκτόξευση του διοικητικού κόστους τους, από τα μέτρα φορολογικής τους παρακολούθησης, ως να φορούσαν "βραχιολάκι". 

Τα δύο παραπάνω, κατά πάσα βεβαιότητα θα καθορίσουν τη δυνατότητα της κυβερνητικής παράταξης να διεκδικήσει αυτοδυναμία, ή όχι, στις επόμενες εκλογές. 

Το τελευταίο θέμα που θα παίξει καθοριστικά στην κάλπη (εδώ είμαστε να το ξαναβλέπουμε), είναι τα σκάνδαλα που τυχόν προστεθούν σε αυτό του ΟΠΕΚΕΠΕ στο μεσοδιάστημα ως τις εκλογές. 

Η γενικότερη αντίληψη, και σίγουρα εκείνη που καλλιεργεί με ένταση η αντιπολίτευση, είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει κάνει επαρκείς ενέργειες για την επίλυση του σκανδάλου ΟΠΕΚΕΠΕ (είτε στην πραγματικότητα κάνει είτε όχι), και περιμένει να ξεχαστεί. 

Η απουσία ενός έταιρου "κυρανάκη" (special forces) απάνω στο θέμα της διαφθοράς νυχθημερόν, σίγουρα θα κοστίσει πολιτικά, ανάλογα με το πολιτικό κόστος του δυστυχήματος των Τεμπών, ώσπου να υπάρξει αντιμετώπιση των παθογενειών στη ρίζα τους και σε βάθος. 

Με απλές υποσχέσεις και καθησυχασμούς του πρωθυπουργού, που άλλωστε έχει σημαντικότερη δουλειά να κάνει καθημερινά, η επίλυση δεν είναι πειστική. 

Δεν ξέρω, ακόμα-ακόμα, αν το ζήτημα της διαφθοράς και των σκανδάλων, είναι τόσο σοβαρό για να χρήζει να το αναλάβει κάποιος τοπ υπερυπουργός, όπως ο ίδιος ο Κωστής Χατζηδάκης, για να πειστεί η κοινή γνώμη ότι λαμβάνονται σοβαρά μέτρα. 

Σε μεσοπρόθεσμη προτεραιότητα μοιάζει να έρχεται το θέμα του ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας μας, ώστε να αντιπαρέλθουμε τις ανάγκες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους ως το 2040 και μετά. 

Στο σχετικό σημείωμα της περασμένης εβδομάδας για το Δημόσιο Χρέος ως το 2040 πολλές ουσιαστικές απαντήσεις προτάθηκαν από τους αναγνώστες αυτής της στήλης, στο τρίτο και σημαντικότερο ερώτημα: "Πώς θα καταφέρουμε να έχουμε κοινωνική ηρεμία, ώστε να γίνουν όλες εκείνες οι ενέργειες που θα προστατεύσουν από μια μελλοντική προαναγγελθείσα κρίση;"

Και ενώ πολλές ιδέες ακούστηκαν στον χώρο των σχολιαστών του συγκεκριμένου άρθρου, δεν έχω δει καν το ερώτημα της "κοινωνικής ηρεμίας” να μπαίνει στο ραντάρ της πολιτικής σκακιέρας, ως εργαλείο ανάπτυξης. 

Αντίθετα βλέπουμε η πολιτική συζήτηση να κυριαρχείται από τους δικούς μας "έμπορους αντιπαλότητας" και εφαρμοστές του Πολακισμού, ή όπως πρόσφατα ακούστηκε να λέγεται στην εκπομπή του Fareed Zakkaria στο CNN, από "conflict entrepreneurs". 

Θα μάθουμε αν χωρίς κοινωνική ειρήνη μπορεί να πει μπροστά η χώρα, παρατηρώντας τις εξελίξεις σε άλλες χώρες όπου οι Έμπορες Αντιπαλότητας κυριαρχούν στη δημόσια συζήτηση.

agissilaos@gmail.com