Θηλιά στις μικρές επιχειρήσεις

Του Άγη Βερούτη

Από την εποχή Μνημονίου Τσίπρα, απομένουν δυο εξαιρετικά οδυνηρές θηλιές στο λαιμό των μικρών επιχειρήσεων που απειλούν τη βιωσιμότητά τους και ήδη οδηγούν πάρα πολλές μικρές επιχειρήσεις στο λουκέτο: το ετήσιο τέλος επιτηδεύματος και η προκαταβολή φόρου επόμενης χρονιάς.

Είναι καταφανές ότι η ανοδική πορεία της χώρας και της οικονομίας, αλλά και ο ταυτόχρονος εκμηδενισμός της φοροδιαφυγής με τα mydata, τα ηλεκτρονικά δελτία αποστολής, την ηλεκτρονική κάρτα εργασίας και τη διασύνδεση POS και ταμειακών μηχανών, έχουν καταστήσει την εκδικητική και ενοχική φορολόγηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων άδικη και άκαιρη. 

Αυτό μάλιστα φαίνεται και στην υπερείσπραξη φορολογικών εσόδων που οδηγούν σε υπερπλεονάσματα. 

Τόσο μάλιστα είναι οι σημερινοί συντελεστές των επιχειρήσεων υπερβολικοί, που τα υπερπλεονάσματα στραγγίζουν την αγορά από ρευστό, οδηγώντας σε μείωση του λιανικού εμπορίου στο πρώτο εξάμηνο του έτους για τις επιχειρήσεις όλων των μεγεθών, σύμφωνα με τη μελέτη που έκανε ο συλλογικός φορέας του λιανεμπορίου. 

Τίποτα πραγματικά δεν δικαιολογεί τη συνέχιση στα αντιεπιχειρηματικά/σοσιαλιστικά  μνημονιακά μέτρα εναντίον των επιχειρήσεων το 2025, που πήρε ο ταλαντούχος κύριος Τσίπρας στο δικό του μνημόνιο το 2016, πριν μια δεκαετία δηλαδή εν μέσω χρεοκοπίας.

Ας τα δούμε ένα ένα. 

Το τέλος επιτηδεύματος που καταργήθηκε για τους ελεύθερους επαγγελματίες συνεχίζει και υπάρχει για τα μικρά νομικά πρόσωπα. Αυτά τα €1.000 ευρώ τον χρόνο για μια μικρή επιχείρηση με κερδοφορία €20.000 αντιπροσωπεύει πρόσθετο φορολογικό συντελεστή της τάξης του +5%. Για μια μεγάλη επιχείρηση με κερδοφορία €1.000.000 αλλάζει τον φορολογικό συντελεστή κατά 0,1% ή 1 τοις χιλίοις. 

Και όλα αυτά ενώ για μια δεκαετία οι φορολογούμενοι στήριξαν με τους φόρους τους την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μέσω αναβαλλόμενης φορολογίας και με πληρωμές για υπηρεσίες που στην υπόλοιπη Ευρώπη προσφέρονται δωρεάν! 

Το δεύτερο σημείο-θηλιά για τους μικρούς είναι η προκαταβολή φόρου επόμενου έτους. Αυτό είναι ένα ταμειακό μέτρο, όπου το κράτος δανείζεται άτοκα από τους μικρούς (οι μεγάλοι αποφεύγουν τη φορολογία με τρόπους που έχουμε περιγράψει σε προηγούμενο άρθρο). 

Αν λοιπόν κάποια μικρή εταιρεία, έβγαλε κέρδη €20.000 μια χρόνια, με το τέλος επιτηδεύματος €1.000 που πληρώνει ανεξάρτητα κερδοφορίας, τα υπόλοιπα €19.000 με 22% = €4.180 και προκαταβολή άλλα €4.180, σύνολο €9.360 πάνε στο κράτος, ή 46,8% φόρος!

Αν στην Ελλάδα υπήρχε τραπεζικό σύστημα για τους μικρούς, ίσως να μην ήταν τόσο πρόβλημα αυτό. 

Όμως σε μια αγορά χωρίς δυνατότητα δανεισμού των μικρών, αν μια μικρή επιχείρηση με €80.000 τζίρο και €20.000 κερδοφορία προ φόρων, αδυνατεί μια χρονιά να πάρει ένα βανάκι (με απόσβεση 5ετιας) για να μεγαλώσει τη δουλειά, γιατί ενώ ο ονομαστικός φόρος των επιχειρήσεων είναι 22%, στην πραγματικότητα είναι 47% για τη μικρή επιχείρηση και ως και 0% για τη μεγάλη που έχει τους τρόπους να μειώσει το φορολογητέο χωρίς να χάσει πραγματικά (πχ. να γεμίσει την αποθήκη πριν το τέλος του χρόνου.)

Δεν είναι θεμιτό επίσης να ανεβάζει με κρατική απόφαση το ποσό που η επιχείρηση θα πληρώνει για ασφαλιστικές εισφορές, επειδή ανεβαίνει ο βασικός, ή αν θέλει να δώσει ένα μπόνους στους εργαζόμενους εφόσον πάει καλά η χρονιά. 

Είναι δεδομένο ότι οι σημερινοί συντελεστές οδηγούν σε καταστροφική αφαίρεση ρευστότητας από την αγορά μέσω υπερείσπραξης φόρων και εισφορών. 

Και αυτό είναι πρόβλημα για όλους, διότι οι μικροί προσφέρουν το 83% των θέσεων εργασίας της χώρας…

agissilaos@gmail.com