Η Βάσω ζει και βασιλεύει

Του Άγη Βερούτη

Χθες γράφαμε γιατί άραγες η συντριπτική πλειοψηφία των επενδύσεων της χώρας κατευθύνεται προς τα ακίνητα, τα rooms-to-let και τις καφετέριες; Γιατί δηλαδή επιλέγουμε να δημιουργούμε την επόμενη φούσκα, όπου θα πουλάμε σοβάδες, κεραμίδια και κανένα φρέντο εσπρέσσο, ο ένας στον άλλον σε ολοένα και μεγαλύτερες τιμές; 

Φυσικά από μόνο του, το να πουλάει ο ένας στον άλλον σοβάδες και καφέδες, δεν είναι πρόβλημα, αν υπάρχει μια γενικότερη παραγωγική διαδικασία, μέρος των κερδών της οποίας θα διοχετεύεται στην αγορά των ακινήτων. 

Αν όμως δεν είναι επαρκής η παραγωγική διαδικασία, είτε πρωτογενούς παραγωγής, είτε μεταποίησης, είτε παραγωγής υπηρεσιών προστιθέμενης αξίας (δηλαδή με ΦΠΑ), τότε τα μαντάτα είναι κακά.

Η αέναη αύξηση της τιμής μεταπώλησης των ακινήτων, αποσυνδεμένη από την δημιουργία αληθινού πλούτου και προστιθέμενης αξίας στην οικονομία, δεν είναι οικονομικό μοντέλο. ‘Η μάλλον δεν είναι βιώσιμο οικονομικό μοντέλο. Είναι απλά μια φούσκα που αναπόφευκτα θα σκάσει, ακόμα και αν κάποια στιγμή φτάσουν να πωληθούν όλα τα ακίνητα της χώρας σε αγοραστές από το εξωτερικό. 

Όταν πουληθεί και το τελευταίο διαθέσιμο ακίνητο (γιατί δεν είναι όλα κατάλληλα), και δεν θα έχουμε τί να πουλήσουμε πλέον, τότε θα καταρρεύσουν ξανά οι τιμές τους με πάταγο.

Αυτό είναι ουσιαστικά ένα αεροπλανάκι ή ένα ponzi scheme, όπως το λένε στο χωριό μου: πουλάει ο ένας στον άλλον σε ολοένα και μεγαλύτερη τιμή, ώσπου να μην υπάρχει κάποιος που να μπορείς πια να το πουλήσεις, σε μεγαλύτερη τιμή από όσο το αγόρασες.

Αναρωτιόμασταν, όμως, χθες γιατί μόνον το 4% των επενδύσεων της χώρας ετησίως κατευθύνεται προς τη μεταποίηση;

Πήρα λοιπόν ένα παλιό και έμπειρο φίλο, που ασχολείται δεκαετίες με τη βιομηχανία. Μου έδωσε την απάντηση άμεσα: οι αδειοδοτήσεις που χρειάζονται βασίζονται σε νόμο του 1986 της Βάσως Παπανδρέου [σσ: ο Θεός να συγχωρέσει την ψυχούλα της], που όσες απόπειρες διορθώσεων έχουν γίνει [Ν. 4982/2022] έμειναν μισές, και ακόμα και σε κείνες υπολείπονται εγκύκλιοι, ΚΥΑ και υπουργικές αποφάσεις που δεν βγήκαν ακόμη.

Χαρακτηριστικά μου είπε: "Ακόμα και μια καλύβα να θες να φτιάξεις ή ένα επιπλάδικο στον Ασπρόπυργο να θελήσεις να ανοίξεις, θα πρέπει να πας μελέτες και να πάρεις υπογραφές που τις προηγούμενες περιόδους της ελληνικής βιομηχανικής περιόδου [παλαιόθεν] δεν ήθελες ούτε για μεγάλες βιομηχανίες”.

Αυτό τα εξηγεί όλα! Δεν θέλουμε βρε αδερφέ να έχουμε βιομηχανία! 

Μόνο αποθήκες!

Όταν για να φτιάξεις τις άδειες για μια βιοτεχνική μονάδα χαμηλής όχλησης θέλεις χρόνια και μελέτες ειδικών, και δεκάδες υπογραφές αρμοδίων (με απλωμένο το χέρι), και βασίζεσαι σε ένα νόμο αδειοδοτήσεων του Σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ του 1986, είναι αστειότητα να συζητάμε για Ελληνική μεταποίηση.

Τα γράφει υπέροχα ο Κράλογλου στο σκωπτικό άρθρο του "Στ' άρματα, στ' άρματα, σύντροφοι, κρατήστε τα "μπλόκα" ενάντια στις επενδύσεις…”, το 2020.

Πόρκα-μιζέρια-σοσιαλίστα...

Αν σε αυτό προσθέσουμε και την παταγώδη αποτυχία της διαχείρισης της πρώην ΕΤΒΑ, η οποία διαχειριζόταν τα βιομηχανικά πάρκα της χώρας, που αφού την χρεοκοπήσαμε και μετά πετάξαμε το κουφάρι της να το διαχειριστεί η τράπεζα Πειραιώς, ξεκίνησε να ζητάει να δει τις παλαιές άδειες των εγκατεστημένων βιομηχανιών ζητώντας να ξαναφτιάξουν τους φακέλους οι εγκατεστημένες βιομηχανίες, προς έκπληξη όλων, ώσπου πρόσφατα είπε η Κυβέρνηση νομοθετικά ότι "Όποιος έχει παλιά άδεια μένει ως έχει.” 

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και τα "Άτυπα Βιομηχανικά Πάρκα” που είναι Ελληνική εφεύρεση για αυθαίρετη συγκέντρωση βιομηχανικών χώρων χωρίς κεντρικό συντονισμό ή υποδομές ή υπηρεσίες, αν προσθέσουμε το μπάχαλο της νομοθεσίας και τον κυκεώνα της γραφειοκρατίας και των επιμέρους υπογραφών από κάθε δημόσιο υπάλληλο και την ξαδέρφη του, με εμπλοκή μηχανικών, δικηγόρων, λογιστών, συμβούλων και παρασυμβούλων (με απλωμένο το χέρι), τελικά μάλλον έχουμε παραπάνω μεταποίηση από όσο μας αναλογεί!

Δεδομένων των συνθηκών, όπου η χώρα λειτουργεί με το νομικό καθεστώς της Σοσιαλιστικής Αδειοδότησης της δεκαετίας του ‘80 (με μπαλώματα από όσες κυβερνήσεις πέρασαν από το 1986 ως σήμερα) άγιο είχαμε, που δεν έχουμε ξεμείνει τελείως από επενδύσεις στη μεταποίηση, κι έχουμε και το 4%! Τυχεροί είμαστε! 

"Καλά που δεν πάθαμε και τίποτα!”, όπως λέει και το παλιό καλό ανέκδοτο με το φαντάρο, που κάνει ωτοστόπ σε νταλικέρη, ο οποίος στο δρόμο πυροβολεί με την καραμπίνα και αποτελειώνει "για να μην υποφέρουν”, ό,τι πέσει κατά λάθος στις ρόδες του, είτε είναι ζωντανό είτε όχι, γάτες, σκύλους, γαϊδάρους, και ενίοτε και κανέναν ηλικιωμένο.

Όταν λοιπόν προσκρούει σε ένα δέντρο η νταλίκα, ο φαντάρος πετάχτηκε έξω και έχει ξεκοιλιαστεί από ένα μυτερό κλαδί του δέντρου.

Τον ρωτάει ο νταλικέρης μόλις ξαναβρίσκει τις αισθησεις του "Είσαι καλά; Χτύπησες;” 

Τότε ο φαντάρος του απαντάει με όση φυσικότητα μπορούσε: "Καλά που δεν πάθαμε και τίποτα!!!” συγκρατώντας τρομαγμένος τα σωθικά του με τα χέρια του μη χυθούν έξω, και μην τυχόν τα δει ο νταλικέρης και τον ξεπαστρέψει τελείως, για να μην υποφέρει...

Όταν για μια παραγωγική μονάδα αρτοσκευασμάτων είχαμε κανονισμούς με απαιτούμενο αριθμό από καμπινέδες(!) για τους εργάτες, κατ’ αναλογία του βάρους αρτοσκευασμάτων ημερήσιας παραγωγής της μονάδας, με βάση τον αριθμό των εργατών που χρειάζονταν για παραγωγή σε μηχανήματα της δεκαετίας του ‘60 (νομίζω 7 τουαλέτες για τους εργάτες, για κάθε 1 τόνο παραγωγής αρτοσκευασμάτων ημερησίως), όχι απλά τυχεροί είμαστε που δεν έχουν κλείσει και οι υπάρχοντες, όχι μη το πούμε σε κανέναν να μη μας ματιάξει, δεν ξέρω καν αν μας αξίζει που ακόμα έχουμε να τρώμε ελληνικό ψωμί και τσουρέκια. 

Ειδικά τα τσουρέκια!

Εννοείται ότι μια σοβαρή χώρα θα έπρεπε να τα έχει ισοπεδώσει αυτά εδώ και δεκαετίες, να έχει φτιάξει καινούργιο σύγχρονο πλαίσιο αδειοδότησης για τα-πάντα-όλα (όχι της δεκαετίας του ‘80) λαμβάνοντας υπόψη την εξέλιξη της τεχνολογίας έκτοτε. Λαμβάνοντας υπόψη ότι σκοπός της διαδικασίας αδειοδότησης δεν είναι να βγάλουμε το λάδι του υποψήφιου επενδυτή. Ούτε είναι να τον κάνουμε να παραιτηθεί και να φύγει. Ούτε είναι να του αποσπάσουμε μίζες σε 50 διαφορετικές υπογραφές "αρμοδίων”, που καμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματική παραγωγή, αλλά είναι τοποθετημένοι απλά εκεί για να δημιουργούν ένα συμπληρωματικό εισόδημα στον καημένο και αδικημένο δημόσιο υπάλληλο, τον αδικημένο μηχανικό, τον αδικημένο δικηγόρο...

Σκοπός μας θα έπρεπε να είναι να διευκολύνουμε καθένα επενδυτή να επενδύσει σε ακριβοπληρωμένες θέσεις εργασίας, στη χώρα μας. 

Να τον πείσουμε δηλαδή να βάλει τα γλυκά λεφτάκια του στην Ελλάδα, αντί σε άλλες χώρες που τον καλωσορίζουν και τον υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες, και τελικά πάει εκεί την επένδυσή του, παρά το ότι μπορεί έχουν διπλούς μισθούς από εμάς!

Πόρκα-μιζέρια-σοσιαλίστα!!!

agissilaos@gmail.com